| dbo:abstract
|
- لي ألين (بالإنجليزية: Lee Allen) هو موسيقي أمريكي، ولد في 2 يوليو 1927 في مقاطعة كراوفورد في الولايات المتحدة، وتوفي في 18 أكتوبر 1994 في لوس أنجلوس في الولايات المتحدة. (ar)
- Lee Allen (* 2. Juli 1926 in Pittsburg, Kansas; † 18. Oktober 1994 in Los Angeles, Kalifornien) war ein US-amerikanischer R&B-Saxophonist. Nach dem Tod des Vaters 1927 zog Allen mit seiner Familie 1927 nach Denver, wo er aufwuchs. Am Xavier College in New Orleans belegte er Studienkurse für Musik und Sport, kam dort in Berührung mit der lokalen Musikszene, so dass er bereits 1947 in der Band von Paul Gayten das Saxofon spielte, um damit seinen Lebensunterhalt zu verdienen. Innerhalb kurzer Zeit spielte er als Sidman von Fats Domino, Little Richard, Amos Milburn und Smiley Lewis. Allen bildete mit Co-Saxofonist Alvin „Red“ Tyler, Bassist Frank Fields und Drummer Earl Palmer die Begleitband zu den größten New Orleans-basierten Hits der Zeit, die in Cosimo Matassas J&M-Studio aufgenommen wurden. 1956 versuchte sich Allen erstmals als Solointerpret. Zwei Jahre später unterschrieb er einen Vertrag mit , für die er seinen größten Erfolg Walking with Mr. Lee einspielte. Bis 1961 war er in der Lage, mit eigener Band zu touren, bevor er sich wieder Fats Domino anschloss. Allen ging 1965 nach Los Angeles, wo er immer wieder auf der Bühne stand, jedoch auch für einige Jahre bei einer Luftfracht-Firma sein Geld verdiente, bevor ihn zu Beginn der 1970er Jahre ein Revival wieder mit Fats Domino vereinte. Ab Beginn der 1980er Jahre war er wieder für eine neue Generation Musiker ein gefragter Gast-Spieler, so z. B. für die Stray Cats oder The Blasters. (de)
- Lee Francis Allen (July 2, 1927 – October 18, 1994) was an American tenor saxophone player. Phil Alvin, Allen's bandmate in The Blasters, called him one of the most important instrumentalists in rock'n'roll. Allen's distinctive tone has been hailed as "one of the defining sounds of rock'n'roll" and "one of the DNA strands of rock." Allen was a key figure in New Orleans rock and roll of the 1950s and recorded with many leading performers of the early rock and roll era. He was semiretired from music by the late 1960s, but in the late 1970s returned to performing intermittently until the end of his life. (en)
- Lee Allen (2 juillet 1926 - 18 octobre 1994) est un musicien américain de rhythm and blues. Né à Pittsburg, dans le Kansas, il arrive à La Nouvelle-Orléans avec sa famille alors qu'il est adolescent. Saxophoniste ténor, il commence sa carrière de musicien professionnel avec le à la fin des années 1940. Sa réputation grandissante lui permet de devenir un des musiciens de studio du producteur Dave Bartholomew et il devient un des piliers du son de la scène de La Nouvelle-Orléans. Il figure sur les disques des pionniers Little Richard (Tutti Frutti) et Fats Domino (I'm Walkin') et sur ceux d'artiste locaux moins connu du grand public comme Cousin Joe, Shirley and Lee, Smiley Lewis et de nombreux autres. Sa carrière solo n'a jamais été couronnée de succès. Il a enregistré quelques titres en 1956 pour le label Aladdin. Il ne fut jamais classé plus haut qu'à la 54e place au Billboard (le hit-parade américain) en 1958 avec Walkin' With Mr. Lee. Dans les années 1980, il joue avec The Blasters, groupe de rock 'n' roll de Los Angeles. Lee Allen meurt à Los Angeles, en Californie. (fr)
- リー・アレン (Lee Francis Allen, 1927年7月2日 - 1994年10月18日)は、米国のテナー・サクソフォン奏者。ザ・ブラスターズのバンドメイトだったフィル・アルヴィンは、彼をロックンロールの最も重要な楽器奏者の一人と評した 。アレンの持つ特有の音色は「ロックンロールの音を定義づける音のひとつ」「ロックのDNA鎖のひとつ」などと称される。 アレンは、1950年代のニューオーリンズのロックンロールの要となる人物であり、ロックンロール創世記におけるトップ・パフォーマーたちのレコードに多く参加している。彼は1960年代後半には半ば音楽活動から引退をしていたものの、1970年代後半に復帰し、亡くなるまで活動をつづけた。 (ja)
- Lee Allen (Pittsburg (Kansas), 2 juli 1927 – Los Angeles, 18 oktober 1994) was een Amerikaanse tenorsaxofoonspeler. Hij was een belangrijke figuur in de muziekscene van New Orleans in de jaren 1950 en is te horen op talrijke klassieke rock-'n-roll- en rhythm-and-blues-platen. Hij was een vaste waarde in de opnamestudio's van New Orleans in die jaren en is te horen op de grootste hits van Little Richard (o.m. Tutti Frutti en Good Golly Miss Molly) en Fats Domino. Andere artiesten waarmee hij opnamen maakte waren onder anderen , , Lloyd Price, Professor Longhair, , , Guitar Slim en Ernie K-Doe. Lee groeide op in Colorado en kreeg een atletiek- en muziekbeurs aan het Xavier College in New Orleans. Daar begon hij in clubs te spelen en in 1948 kon hij zijn eerste plaat opnemen. Hij verwierf een plaats in het huisorkest van de J&M Studios, dat samengesteld was door Dave Bartholomew en waarin ook saxofonist en drummer Earl Palmer speelden; de carrières van Allen en Palmer liepen grotendeels parallel. Dat orkest speelde op talloze R&B- en rock-'n-roll-hits die uitkwamen op platenlabels als Specialty Records, Aladdin, Imperial en . Hij toerde ook vele jaren met de band van Fats Domino en op bijna alle hits van Domino speelde hij een saxsolo. In 1957 kreeg hij een solocontract bij . Zijn instrumentale single Walkin' With Mr. Lee' bracht het in 1958 tot nummer 54 op de Billboard Hot 100. Midden de jaren 1960 volgde hij het voorbeeld van Earl Palmer en verliet New Orleans en de band van Fats Domino om zich te vestigen aan de westkust in Los Angeles. Hij vormde er een trio en speelde met onder meer T-Bone Walker en Big Joe Turner. In 1972 was hij te horen op het album "Gumbo" van Dr. John en enkele jaren later ging hij weer spelen bij Fats Domino. Begin de jaren 1980 nam hij twee soloalbums op en vervoegde , een rootsrock- en rockabillygroep gevormd door de broers en . Hij toerde uitgebreid met deze band en speelde mee op een aantal van hun albums. Zijn laatste opname was in 1992 met een aantal grote namen uit New Orleans, waaronder Earl Palmer, Alvin Tyler, Dr. John en Allen Toussaint, onder de groepsnaam "Crescent City Gold". Dit resulteerde in het album "The Ultimate Session", uitgebracht in 1994 kort voor zijn dood. Phil Alvin noemde hem "een van de belangrijkste instrumentalisten in de rock-'n-roll" en Earl Palmer verklaarde dat "Lee een fenomenale speler was". Lee Allen had een "vette" saxofoonsound die geïnspireerd was door zijn favoriete saxspeler Illinois Jacquet. (nl)
|
| rdfs:comment
|
- لي ألين (بالإنجليزية: Lee Allen) هو موسيقي أمريكي، ولد في 2 يوليو 1927 في مقاطعة كراوفورد في الولايات المتحدة، وتوفي في 18 أكتوبر 1994 في لوس أنجلوس في الولايات المتحدة. (ar)
- リー・アレン (Lee Francis Allen, 1927年7月2日 - 1994年10月18日)は、米国のテナー・サクソフォン奏者。ザ・ブラスターズのバンドメイトだったフィル・アルヴィンは、彼をロックンロールの最も重要な楽器奏者の一人と評した 。アレンの持つ特有の音色は「ロックンロールの音を定義づける音のひとつ」「ロックのDNA鎖のひとつ」などと称される。 アレンは、1950年代のニューオーリンズのロックンロールの要となる人物であり、ロックンロール創世記におけるトップ・パフォーマーたちのレコードに多く参加している。彼は1960年代後半には半ば音楽活動から引退をしていたものの、1970年代後半に復帰し、亡くなるまで活動をつづけた。 (ja)
- Lee Allen (* 2. Juli 1926 in Pittsburg, Kansas; † 18. Oktober 1994 in Los Angeles, Kalifornien) war ein US-amerikanischer R&B-Saxophonist. Nach dem Tod des Vaters 1927 zog Allen mit seiner Familie 1927 nach Denver, wo er aufwuchs. Am Xavier College in New Orleans belegte er Studienkurse für Musik und Sport, kam dort in Berührung mit der lokalen Musikszene, so dass er bereits 1947 in der Band von Paul Gayten das Saxofon spielte, um damit seinen Lebensunterhalt zu verdienen. Innerhalb kurzer Zeit spielte er als Sidman von Fats Domino, Little Richard, Amos Milburn und Smiley Lewis. Allen bildete mit Co-Saxofonist Alvin „Red“ Tyler, Bassist Frank Fields und Drummer Earl Palmer die Begleitband zu den größten New Orleans-basierten Hits der Zeit, die in Cosimo Matassas J&M-Studio aufgenommen wurd (de)
- Lee Francis Allen (July 2, 1927 – October 18, 1994) was an American tenor saxophone player. Phil Alvin, Allen's bandmate in The Blasters, called him one of the most important instrumentalists in rock'n'roll. Allen's distinctive tone has been hailed as "one of the defining sounds of rock'n'roll" and "one of the DNA strands of rock." (en)
- Lee Allen (2 juillet 1926 - 18 octobre 1994) est un musicien américain de rhythm and blues. Né à Pittsburg, dans le Kansas, il arrive à La Nouvelle-Orléans avec sa famille alors qu'il est adolescent. Saxophoniste ténor, il commence sa carrière de musicien professionnel avec le à la fin des années 1940. Sa réputation grandissante lui permet de devenir un des musiciens de studio du producteur Dave Bartholomew et il devient un des piliers du son de la scène de La Nouvelle-Orléans. Il figure sur les disques des pionniers Little Richard (Tutti Frutti) et Fats Domino (I'm Walkin') et sur ceux d'artiste locaux moins connu du grand public comme Cousin Joe, Shirley and Lee, Smiley Lewis et de nombreux autres. (fr)
- Lee Allen (Pittsburg (Kansas), 2 juli 1927 – Los Angeles, 18 oktober 1994) was een Amerikaanse tenorsaxofoonspeler. Hij was een belangrijke figuur in de muziekscene van New Orleans in de jaren 1950 en is te horen op talrijke klassieke rock-'n-roll- en rhythm-and-blues-platen. Hij was een vaste waarde in de opnamestudio's van New Orleans in die jaren en is te horen op de grootste hits van Little Richard (o.m. Tutti Frutti en Good Golly Miss Molly) en Fats Domino. Andere artiesten waarmee hij opnamen maakte waren onder anderen , , Lloyd Price, Professor Longhair, , , Guitar Slim en Ernie K-Doe. (nl)
|