| dbo:abstract
|
- Georges Poulet (* 29. November 1902 in Chênée, Provinz Lüttich; † 31. Dezember 1991 in Brüssel) war ein belgisch-britischer Romanist und Literaturwissenschaftler. (de)
- Georges Poulet (French: [pulɛ]; 29 November 1902 – 31 December 1991) was a Belgian literary critic associated with the Geneva School. Best known for his four-volume work Studies in Human Time, Poulet rejected formalist approaches to literary criticism and advanced the theory that criticism requires the reader to open his or her mind to the consciousness of the author. His work has had a lasting influence on critics such as J. Hillis Miller. (en)
- Georges Poulet (Chenée, Lieja, 1902ko azaroaren 29a - Brusela, 1991ko abenduaren 31) idazle belgikarra izan zen. Frantsesez idazten zuen. Bigarren Mundu Gerra amaitu ondoren frantziar literaturan sortu zen kritizismo berriko edo Nouvelle critique mugimenduko kide ezagunena izan zen. Edinburgo, Baltimore eta Zuricheko unibertsitateetan irakatsi zuen. Gaston Bachelarden eragina izan zuen, eta hark bezala, existentzialismoa, psikologia eta literatura lotu zituen. Denboraren eta zirkuluaren irudia aztertu zituen literatura-lanetan, eta Marcel Prousten idazlanez, mitologiaz eta oro har literatura-kritikaz idatzi zuen. Lan aipagarriak: Études sur le temps humain (1949, Giza denboraren ikerketak); Les Mètamorphoses du cercle (1961, Zirkuluaren metamorfosiak); L`Espace proustien (1963, Prousten espazioa); Les Chemins actuels de la critique (1968, Kritikaren gaurko bideak). (eu)
- Georges Poulet (Chênée, Bélgica, 29 de noviembre de 1902–Bruselas, 31 de diciembre de 1991) fue un crítico literario belga vinculado a la Escuela de Ginebra. (es)
- Georges Poulet (Chênée, 1902 – Bruxelles, 1991) est un critique littéraire belge, associé à l'école de Genève. Auteur de la tétralogie intitulée Études sur le temps humain, Poulet rejette l'approche formaliste de la critique textuelle et suggère d'étudier en premier lieu la conscience de l'auteur, notamment à travers sa perception de la durée. (fr)
- 조르주 풀레(Georges Poulet, 1902년 11월 29일 ~ 1991년 12월 31일)는 벨기에의 비평가이다. 풀레는 리에주대학교에서 법률과 문학을 전공하고, 에든버러대학교에서 강사를 지내고, 볼티모어의 존스홉킨스대학교(1952∼1957)와 취리히대학교(1957∼1969)에서 프랑스 문학 교수를 지냈다. 몰리에르, 프루스트, 플로베르, 몽테뉴, 르네 샤르 그리고 보들레르 같은 작가들을 통해 조르주 풀레가 소위 ‘코기토’라고 부르는 의식과 시간을 연구한 ≪인간의 시간 연구≫, ≪내적 거리≫, ≪출발선≫, ≪순간의 척도≫는 시간에 관한 4부작이라고 불리는데, 그중 ≪인간의 시간 연구≫는 1950년 생트뵈브 상을 받았고 ≪내적 거리≫는 아카데미 프랑세즈가 수여하는 뒤르숑 루베 상과 문학비평 대상을 받았다. 시간·공간이 문학에서 차지하는 위치와 그 의의를 천착한 조르주 풀레는 비평의 업적으로 20세기 사상의 흐름에 가장 큰 기여를 했다. 그가 주로 교제한 비평가들로는 마르셀 레몽, 장 루세, 장 스타로뱅스키 등이 있는데, 그들의 주요 활동 무대가 스위스, 특히 주네브였기 때문에 우리는 그 일단의 비평가들을 주네브학파라고 부른다. (ko)
- Georges Eugène Ange Marie Poulet (Chênée, 29 november 1902 - Terhulpen, 31 december 1991) was een Belgisch Franstalig literatuurcriticus, filoloog, filosoof en essayist. Hij was hoogleraar Franse literatuur en maakte deel uit van de Geneefse School van literatuurcritici. Poulet was vooral bekend vanwege zijn vierdelig werk Études sur le temps humain (1949-1971) waarmee hij verscheidene literatuurprijzen won. (nl)
- ジョルジュ・プーレ（Georges Poulet、1902年11月29日 - 1991年12月31日）は、フランスの文芸評論家。 ベルギー・シェネー生まれ。1927年リエージュ大学で博士号取得。エディンバラ大学、ジョンズ・ホプキンズ大学、チューリヒ大学でフランス文学を講義し、第二次大戦後「新批評」の推進者の一人となる。フランスの「テキスト解釈」とハイデッガーの時間の哲学を総合し、「人間的時間の研究」(4巻、1950‐1971年)を著わす。これはフランス作家、詩人の作品に現象する空間像の探求を通じて、著者の時間像が浮き彫りにされ、意図を存在論的立場から解明する方法である。ジュネーヴ学派の一人。 (ja)
- Georges Poulet è stato un critico letterario belga. (it)
- Georges Poulet (ur. 29 listopada 1902 w , zm. 31 grudnia 1991 w Brukseli) – belgijski francuskojęzyczny historyk literatury i krytyk literacki, związany ze szkołą genewską. Absolwent prawa i literatury na Uniwersytecie w Liège. W latach 1922–1935 publikował w pismach „Nord” i „Sélection” swoje recenzje i artykuły, używając pseudonimu „Georges Thialet”. Pracował na różnych uniwersytetach w Wielkiej Brytanii i USA jako wykładowca literatury francuskiej. Od 1957 był kierownikiem katedry literatury francuskiej na Uniwersytecie w Zurychu. W 1967 otrzymał tytuł profesorski na Uniwersytecie Nicejskim. Podstawową kategorią w metodzie badawczej Pouleta była kategoria czasu wspólnie z kategorią przestrzeni. Zdaniem krytyka sposób przeżywania czasu i przestrzeni tłumaczyły zarówno samą egzystencję człowieka, jak i to, co tworzy jego umysł. W swoich pracach opisywał różne sposoby postrzegania i mierzenia czasu, od systemu godzinowego poprzez refleksje Bergsona o trwaniu i Gide’a o chwili. Jako podstawowe źródło każdego utworu literackiego widział nieprecyzyjną myśl człowieka i starał się analizować „wewnętrzną odległość” między pierwszą myślą leżącą u podstaw utworu i ostatecznym jego kształtem. Myśl traktował jako przestrzeń, w której poruszają się i wchodzą ze sobą w interakcje poszczególne idee. Jak pisał polski romanista : (...) literatura jako zbiór dzieł nie interesuje go [tj. Pouleta], gdyż jest jedynie zewnętrzną realizacją wewnętrznego ducha. Krytyk natomiast powinien przede wszystkim zrozumieć i opisać wewnętrznego ducha, czyli czystą świadomość pisarza. Ten zabieg może być zrealizowany poprzez akt uczestnictwa myśli w myśli, inaczej mówiąc: identyfikacji świadomości krytyka ze świadomością twórcy. Zabieg ten Poulet określał jako „krytykę identyfikującą się”, a jako wzór dla niej wskazywał metodę pisarską i badawczą Marcela Prousta. W 1970 na Uniwersytecie w Tybindze wygłosił odczyt, w którym rozwijał założenia swojej metodologii. Twierdził, że podobnie jak Jean-Pierre Richard, Jean Starobinski i w swojej krytyce poszukuje myśli autora, by następnie opisywać formy dzieła. Literaturę zaś postrzegał jako bogatą, lecz nieuporządkowaną rzeczywistość, wymagającą wprowadzenia porządku, lub jako budynek, którego zewnętrzny wygląd jedynie sygnalizuje strukturę wnętrza. Rozwijając swoją koncepcję łączenia świadomości krytyka i autora, Poulet doszedł ostatecznie do wniosku, że musi całkowicie oczyścić własną myśl, by mogła ona „pomieścić” tok myślenia twórcy dzieła literackiego. Sprzeciwiał się dzieleniu utworów według formy, definiowaniu rodzajów i gatunków literackich. (pl)
- Жорж Пуле (фр. Georges Poulet; 29 ноября 1902, Льеж — 31 декабря 1991, Брюссель) — бельгийский литературовед и литературный критик. Иностранный член французской Академии моральных и политических наук (1984). (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Georges Poulet (* 29. November 1902 in Chênée, Provinz Lüttich; † 31. Dezember 1991 in Brüssel) war ein belgisch-britischer Romanist und Literaturwissenschaftler. (de)
- Georges Poulet (French: [pulɛ]; 29 November 1902 – 31 December 1991) was a Belgian literary critic associated with the Geneva School. Best known for his four-volume work Studies in Human Time, Poulet rejected formalist approaches to literary criticism and advanced the theory that criticism requires the reader to open his or her mind to the consciousness of the author. His work has had a lasting influence on critics such as J. Hillis Miller. (en)
- Georges Poulet (Chênée, Bélgica, 29 de noviembre de 1902–Bruselas, 31 de diciembre de 1991) fue un crítico literario belga vinculado a la Escuela de Ginebra. (es)
- Georges Poulet (Chênée, 1902 – Bruxelles, 1991) est un critique littéraire belge, associé à l'école de Genève. Auteur de la tétralogie intitulée Études sur le temps humain, Poulet rejette l'approche formaliste de la critique textuelle et suggère d'étudier en premier lieu la conscience de l'auteur, notamment à travers sa perception de la durée. (fr)
- 조르주 풀레(Georges Poulet, 1902년 11월 29일 ~ 1991년 12월 31일)는 벨기에의 비평가이다. 풀레는 리에주대학교에서 법률과 문학을 전공하고, 에든버러대학교에서 강사를 지내고, 볼티모어의 존스홉킨스대학교(1952∼1957)와 취리히대학교(1957∼1969)에서 프랑스 문학 교수를 지냈다. 몰리에르, 프루스트, 플로베르, 몽테뉴, 르네 샤르 그리고 보들레르 같은 작가들을 통해 조르주 풀레가 소위 ‘코기토’라고 부르는 의식과 시간을 연구한 ≪인간의 시간 연구≫, ≪내적 거리≫, ≪출발선≫, ≪순간의 척도≫는 시간에 관한 4부작이라고 불리는데, 그중 ≪인간의 시간 연구≫는 1950년 생트뵈브 상을 받았고 ≪내적 거리≫는 아카데미 프랑세즈가 수여하는 뒤르숑 루베 상과 문학비평 대상을 받았다. 시간·공간이 문학에서 차지하는 위치와 그 의의를 천착한 조르주 풀레는 비평의 업적으로 20세기 사상의 흐름에 가장 큰 기여를 했다. 그가 주로 교제한 비평가들로는 마르셀 레몽, 장 루세, 장 스타로뱅스키 등이 있는데, 그들의 주요 활동 무대가 스위스, 특히 주네브였기 때문에 우리는 그 일단의 비평가들을 주네브학파라고 부른다. (ko)
- Georges Eugène Ange Marie Poulet (Chênée, 29 november 1902 - Terhulpen, 31 december 1991) was een Belgisch Franstalig literatuurcriticus, filoloog, filosoof en essayist. Hij was hoogleraar Franse literatuur en maakte deel uit van de Geneefse School van literatuurcritici. Poulet was vooral bekend vanwege zijn vierdelig werk Études sur le temps humain (1949-1971) waarmee hij verscheidene literatuurprijzen won. (nl)
- ジョルジュ・プーレ（Georges Poulet、1902年11月29日 - 1991年12月31日）は、フランスの文芸評論家。 ベルギー・シェネー生まれ。1927年リエージュ大学で博士号取得。エディンバラ大学、ジョンズ・ホプキンズ大学、チューリヒ大学でフランス文学を講義し、第二次大戦後「新批評」の推進者の一人となる。フランスの「テキスト解釈」とハイデッガーの時間の哲学を総合し、「人間的時間の研究」(4巻、1950‐1971年)を著わす。これはフランス作家、詩人の作品に現象する空間像の探求を通じて、著者の時間像が浮き彫りにされ、意図を存在論的立場から解明する方法である。ジュネーヴ学派の一人。 (ja)
- Georges Poulet è stato un critico letterario belga. (it)
- Жорж Пуле (фр. Georges Poulet; 29 ноября 1902, Льеж — 31 декабря 1991, Брюссель) — бельгийский литературовед и литературный критик. Иностранный член французской Академии моральных и политических наук (1984). (ru)
- Georges Poulet (Chenée, Lieja, 1902ko azaroaren 29a - Brusela, 1991ko abenduaren 31) idazle belgikarra izan zen. Frantsesez idazten zuen. Bigarren Mundu Gerra amaitu ondoren frantziar literaturan sortu zen kritizismo berriko edo Nouvelle critique mugimenduko kide ezagunena izan zen. Edinburgo, Baltimore eta Zuricheko unibertsitateetan irakatsi zuen. Gaston Bachelarden eragina izan zuen, eta hark bezala, existentzialismoa, psikologia eta literatura lotu zituen. Denboraren eta zirkuluaren irudia aztertu zituen literatura-lanetan, eta Marcel Prousten idazlanez, mitologiaz eta oro har literatura-kritikaz idatzi zuen. Lan aipagarriak: Études sur le temps humain (1949, Giza denboraren ikerketak); Les Mètamorphoses du cercle (1961, Zirkuluaren metamorfosiak); L`Espace proustien (1963, Prousten es (eu)
- Georges Poulet (ur. 29 listopada 1902 w , zm. 31 grudnia 1991 w Brukseli) – belgijski francuskojęzyczny historyk literatury i krytyk literacki, związany ze szkołą genewską. Absolwent prawa i literatury na Uniwersytecie w Liège. W latach 1922–1935 publikował w pismach „Nord” i „Sélection” swoje recenzje i artykuły, używając pseudonimu „Georges Thialet”. Pracował na różnych uniwersytetach w Wielkiej Brytanii i USA jako wykładowca literatury francuskiej. Od 1957 był kierownikiem katedry literatury francuskiej na Uniwersytecie w Zurychu. W 1967 otrzymał tytuł profesorski na Uniwersytecie Nicejskim. (pl)
|