| dbo:abstract
|
- El destí és un concepte filosòfic, segons el qual el seguit d'esdeveniments futurs no es pot alterar, ja que està fixat per endavant per poders sobrenaturals. En conseqüència, és considerat com la causa ordenadora del món i de la història. Aquesta potència sobrehumana escaparia al control humà, guiaria el curs de la vida de tal manera que la conducta no és de lliure albir, sinó predestinada. Si l'humà està predestinat o no és una de les qüestions més reflexionades i obertes de la història humana. L'adveniment de la il·lustració amb la descripció científica de noves cadenes ineluctables de causa a efecte i sobretot el desenvolupament de la biologia i de la genètica van revifar la qüestió: quin és el grau de llibertat de l'humà, ja no determinat per un destí sobrenatural i abstracte però sí pel seu patrimoni genètic, la neurologia i l'endocrinologia? El destí és una força cega, sense passió o intenció, ans al contrari de la maledicció que rau en la voluntat activa de divinitats o humans de castigar o noure altri. Al català contemporani és preferible diferenciar destí: «curs dels esdeveniments, sort reservada a cadascú» de destinació: «lloc d'arribada, finalitat», encara que diccionaris acceptin l'ús del mot destí al sentit de destinació. Als texts en grec antic es parla de μοῖρα «moira» o ανάγκη «ananke» i en llatí, fatum, fortuna «fat, destí». (ca)
- القدر هو تعلق الإرادة الذاتية بالأشياء في أوقاتها الخاصة، فتعليق كل حال من أحوال الأعيان بزمان معين وسبب معين عبارة عن القدر. والقدر خروج الممكنات من العدم إلى الوجود، واحدًا بعد واحد، مطابقًا للقضاء، والقضاء في الأزل، والقدر فيما لا يزال. كذا في تعريفات الجرجاني. (ar)
- Osud je jak filozofický, tak i náboženský koncept, který vyjadřuje myšlenku, že události v životě člověka, světa a kosmu jsou předem určeny. Je to koncept založený na víře, že přirozenou podstatou jsoucna je trvalá, kosmická struktura. Křesťanství staví na svobodné vůli, bez které by nebyl důvod, aby svět existoval (avšak někteří protestanti věří v předurčení). Pokud toto slovo někteří Bibličtí překladatelé používají, dal by se jeho význam připodobnit slovu úděl. Popisuje sled událostí, které měly patřičné vyústění. "Kouřil cigarety, dostal rakovinu plic a na tuto nemoc zemřel. Jeho závislost se mu stala osudným. Potkal ho stejný osud, jako mého strýce." (cs)
- Schicksal (von altniederländisch schicksel „Fakt“) oder Los (von ahd., mhd. (h)lôჳ „Omen, Orakel“), (lat. fatum, griech. μοίρα moira), im Islam Kismet (arabisch قسمة, DMG qisma(t)), ist der Ablauf von Ereignissen im Leben des Menschen, die als von höheren Mächten vorherbestimmt (geschickt) oder von Zufällen bewirkt empfunden werden, mithin also der Entscheidungsfreiheit des Menschen entzogen sind. (de)
- Sorto rilatas al destinitaj sinsekvoj de okazoj. Sorto estigas antaŭfiksitan estontecon individuan aŭ ĝeneralan. Tiu ĉi koncepto baziĝas en la kredo ke ekzistas ordo natura en la universo. Unuaflanke sorto estas vidata kiel personigita potenco alta, kiu sen homa kunago influas grave la vivon individuan (ekz. "Sorto ofte alsendas, kion oni ne atendas."). Aliaflanke sorto estas komprenata kiel neinfluebla aldonito al homo aŭ grupo, do esprimo nepersona potenco(j) - ekzemple: "Sian sorton neniu evitos." Ankaŭ ekzistas la ideo, ke homo povas ŝanĝi sian sorton, do ĉiu estas kunligita kun la sorto de la alia ("Ĉiu kreas sian forton, ĉiu forĝas sian sorton."). La sinteno kontraŭ la sorto povas esti
* kompleta kapitulaco (fatalismo)
* la kredo je ebleco subigi ĝin
* la neado sorton per la libera volo. El la kredo je antaŭfiksita sorto estiĝis la koncepto per aŭgurado diveni la estontecon. Epikurismo, unu el la ĉefaj skoloj de greka filozofio, instruas, ke sorto ne estas la produkto de malbona aŭ bona volo de dioj, sed estas produkto hazarda. Aldone, ĉar la animo ne estas senmorta, oni ne zorgu pri ia sorto post la morto, pri ia puno de la dioj. En la kristanismo staras anstataŭ la sorto la ideo de dia providenco (predestino). Laŭ Hinduismo estas la sorto en ĉi tiu vivo la rezulto de pasintaj faroj. La estonta feliĉo dependas de la nunaj faroj (la doktrino de karmo). (eo)
- Destiny, sometimes referred to as fate (from Latin fatum "decree, prediction, destiny, fate"), is a predetermined course of events. It may be conceived as a predetermined future, whether in general or of an individual. (en)
- Patua edo halabeharra egungo eta geroko gertakizunak eta horien funtsa eta arrazoia xedatzen dituen indar naturaz gaindikoa eta inpertsonala da. Kontrakoa erabakimen aske edo askatasuna da. Mendebaldeko eta ekialdeko kultura gehienetan, era zorrotz edo zabalean, patuarekin sinetsi dute, batez ere predestinazioarekin lotuta badago. Antzinako Grezian «ανανκη » zuen izena eta gizakiak ez ezik jainkoak ere baino sendoago zen indartzat hartzen zuten. Bere pertsonifikazioa ziren Moirak erromatar mitologian Fatum bilakatu ziren. (eu)
- El destino (también llamado fatum, hado o sino) es el concepto por el cual una persona cree que los eventos o las acciones están determinadas. El destino sería un poder sobrenatural o plan que guía la vida humana y la de cualquier ser a un fin no escogido. El destino es por lo tanto, el antónimo del libre albedrío . (es)
- Le destin désigne une puissance supérieure à la volonté humaine qui régirait le cours des événements. L'existence du destin présuppose que l'histoire à venir d'un individu, d'une société, de l'humanité tout entière ou encore de l'univers serait déjà écrite et ne pourrait être modifiée par l'homme. Les formes que l'on a attribuées à cette puissance sont extrêmement variées : divinité transcendante ou immanente dans les conceptions finalistes du monde, raison interne à la nature ou conséquence des lois physiques dans les conceptions stoïciennes ou déterministes. (fr)
- 運命（うんめい、ラテン語: fatum、英語: fate、destiny）とは、
* 人間の意志をこえて、人間に幸福や不幸を与える力のこと。あるいは、そうした力によってやってくる幸福や不幸、それの巡り合わせのこと。
* 人生は天の命によって定められているとする思想に基づいて考えられている、人の意思をこえて身の上に起きる禍福。
* 将来のなりゆき。 命運（めいうん）とも。 (ja)
- Con il termine destino ci si riferisce a un insieme d'inevitabili eventi che accadono secondo una linea temporale soggetta alla necessità e che portano ad una conseguenza finale prestabilita. «In questo senso il fato differisce sia dal destino che riguarda le sorti umane e al quale si concede di essere modificabile, sia dal concetto di determinismo (connessione necessaria ma immanente delle cause tale da poter essere decifrata razionalmente).» In altri autori il termine viene considerato sovrapponibile a quello di fato Il destino può essere dunque concepito come l'irresistibile potere o agente che determina il futuro, sia dell'intero cosmo, sia di ogni singolo individuo. Il concetto risale alla filosofia stoica che affermava l'esistenza di un ordine naturale prefissato nell'universo ad opera del Logos. (it)
- Lot of noodlot is de gedachte dat er een noodzakelijk en onveranderlijk verloop in het leven van een mens of dier plaatsvindt, waarbij de persoon in kwestie niet bij machte is zelf invloed op deze gang van zaken uit te oefenen. In een verwante betekenis verwijst de term naar een specifieke stand van zaken die in de reeks der gebeurtenissen noodzakelijkerwijs verwerkelijkt wordt. Daarmee past de term binnen een deterministische wereldbeschouwing ("er is geen macht op aarde die het lot ondermijnt"). (nl)
- ( 다른 뜻에 대해서는 운명 (동음이의) 문서를 참고하십시오.) 운명(運命) 또는 숙명(宿命)은 원래부터 정해져 있는 것을 말한다.(영어:destiny) 실험 등에서 같은 방법을 행하면 항상 같은 결과가 나온다. 이 일을 통해 "원인이 같으면 항상 같은 결과가 나온다"고 말하는 것을 알 수 있다. 이 사고 방식이 운명론이다. (ko)
- Öde, sammanfattningen av de händelser, som en varelse upplever under sitt levnadslopp till lycka eller olycka. En människas öde bestäms av hela den mångfald inre och yttre orsaker, som påverkar henne, hennes medfödda andliga och kroppsliga natur, de omständigheter, under vilka hon lever, och hennes egna av viljan ledda handlingar. Ödet hänvisar till ett förutbestämt förlopp. Det kan ses som en förutbestämd framtid, antingen i allmänhet eller för en enda individ. Det är ett koncept som bygger på tron att det är en fast fysisk form för universum. På de sistnämnda lade Friedrich von Schiller huvudvikten, då han sade: "I ditt bröst är ditt ödes stjärnor". Återigen betonas sammanhanget mellan individen och världsalltet när man fattar de olika varelsernas öden som uttryck för en förnuftig eller en gudomlig försyn. I strid mot varandra står dessa båda uppfattningar endast när de uppfattas ensidigt. Uppfattningen av de levnadsloppen bestämmande orsakerna såsom en självständig, outgrundlig makt som härskar över allt och ytterst bestämmer även människans vilja, ledande den ene till lycka, den andre till olycka, är ett urgammalt föreställningssätt, och kan troligen aldrig fullt utrotas. Det gör sig gällande i samma mån som man är ur stånd att genomskåda sammanhanget mellan orsaker och verkningar, och därför i ödet finner en "tillflykt för okunnigheten". Hos alla folk har i äldre tider ödesföreställningen spelat en stor roll. För forntidens greker var ödet något abstrakt, den gestaltlösa nödvändigheten, mot vilken människor och gudar lika förgäves kämpade. Individens försök att resa sig däremot fattades såsom övermod (hybris), som straffades av vedergällningen (Nemesis). I den grekiska mytologin personifierades ödet i de livstrådarna spinnande och utdelande moirerna. Herakleitos fattade ödet som förnuftigt (Logos) och stoikerna som den lagbundna nödvändigheten. Den romerska uppfattningen av ödet (se ) överensstämde med den grekiska. I den nordiska mytologin motsvaras moirerna och parcerna av nornorna. Med kristendomen ersattes det blinda ödets över människan härskande främmande makt genom den allsmäktiga kärlekens försyn. (sv)
- Przeznaczenie – los, dola, fatum, fortuna; to co powiedziane, przepowiedziane, zarządzone przez bogów; nieuchronna przyszłość. Z definicji jest tylko jedno przeznaczenie (przyszłość) i nie może być ono zmienione. Według koncepcji przeznaczenia losy człowieka są z góry określone (zobacz: , kismet). Takie postawienie sprawy działało jednak deprymująco. Dlatego próbowano poznać przyszłość (zobacz: wróżby, astrologia, horoskop, jasnowidzenie, prorokowanie, Yijing), a następnie na nią wpływać: poprzez uczynki podporządkowane regułom uznawanym za sposób polepszenia losu lub za pomocą magii. Idea przeznaczenia nie sprzeciwia się w ogólności decydowaniu o własnej przyszłości, gdyż nie wyklucza przyczynowości (obecne decyzje mogą więc być przyczyną przyszłych zdarzeń, udanych osiągnięć). Przeznaczeniem lub losem nazywa się też napotkane przypadki i zrządzenia, które nie zależą od woli ani starań. Bóstwa związane z przeznaczeniem: Rod, Fatum, Fortuna, Tyche, Parki, Mojry, Ananke. (pl)
- O Destino é geralmente concebido como uma sucessão inevitável de acontecimentos relacionada a uma possível ordem cósmica. Portanto, segundo essa concepção, o destino conduz a vida de acordo com uma ordem natural, segundo a qual nada do que existe pode escapar. Concepção antiga, é presente em algumas mitologias, como por exemplo, na mitologia grega, através das Moiras, mas também em correntes filosóficas, como é o caso do fatalismo. Ex: se duas pessoas são de mesmo signo, concluiu então que elas são alma gêmea (destino). Segundo Nicola Abbagnano(filósofo Italiano do sec.xx), o destino é a "Ação necessitante que a ordem do mundo exerce sobre cada um de seus seres singulares". Na sua formulação tradicional, esse conceito implica: (1º) necessidade, quase sempre desconhecida e por isso cega, que domina cada indivíduo do mundo enquanto parte da ordem total; (2º) adaptação perfeita de cada indivíduo ao seu lugar, ao seu papel ou à sua função no mundo, visto que, como engrenagem da ordem total, cada ser é feito para aquilo que faz. O conceito de Destino é antiquíssimo e bastante difundido, porque compartilhado por todas as filosofias que, de algum modo, admitem uma ordem necessária do mundo. Aqui só faremos alusão às que designam explicitamente essa ordem com o termo em questão. O Destino é noção dominante na filosofia estoica. Crisipo, Posidônio e Zenão reconheceram-no como a "causa necessária" de tudo ou a "razão" pela qual o mundo é dirigido. Identificavam-no com a providência (DiÓG. L., VII, 149). Os estoicos latinos retomam essa noção e apontam os seus reflexos morais (SÊNECA, Natur. quaest., II, 36, 45; MARCO AURÉLIO, Memórias, IX, 15). Segundo Plotino, ao D. que domina todas as coisas exteriores só escapa a alma que toma como guia "a razão pura e impassível que lhe pertence de pleno direito", que haure em si, e não no exterior, o princípio de sua própria ação (Enn., III, 1,9). Para Plotino, a providência é uma só: nas coisas inferiores chama-se Destino; nas superiores, providência {ibid., III, 3, 5). De modo análogo, para Boécio (que com a Consolação da filosofia transmitia esses problemas à Escolástica latina), Destino e providência só se distinguem porque a providência é a ordem do mundo vista pela inteligência divina e o Destino é essa mesma ordem desdobrada no tempo. Mas no fundo a ordem do Destino depende da providência (Phil. cons., IV, 6,10). O livre-arbítrio humano subtrai-se da providência e do Destino só porque as ações a que dá origem se incluem, exatamente em sua liberdade, na ordem do Destino (Ibid., V, 6). Essa solução deveria inspirar todas as soluções análogas da Escolástica, que conserva o mesmo conceito de Destino e de providência (cf., p. ex., S. TOMÁS, S. Th., I, q. 116, a. 2). Em sua Teodicéia, Leibniz repropunha a mesma solução (Théod., I, § 62). Na filosofia do Romantismo, enquanto Schopenhauer considera o Destino como ação determinante, no homem e na história, da Vontade de vida na sua natureza dilacerante e dolorosa (Die Welt, II, cap. 38), Hegel limita o Destino à necessidade mecânica. "À potência", diz ele, "como universalidade objetiva e violência contra o objeto, dá-se o nome de Destino: conceito que se inclui no mecanicismo porquanto o Destino é chamado de cego, ou seja, sua universalidade objetiva não é conhecida pelo sujeito em sua propriedade ou particularidade específica" (WissenschqftderLogik, III, II, 1, B, b; trad. it., III, p. 199). Nesse sentido, o Destino é a própria necessidade racional do mundo, mas enquanto ignorante de si mesma e, portanto, "cega". Mas durante esse mesmo período, do ponto de vista de necessidade "puramente racional", tanto interpretada como dialética, quanto como determinismo causal, a palavra Destino começou a parecer fantástica ou mítica demais para designar essa necessidade. Foi então abandonada e substituída por termos que exprimem a natureza objetiva e causal da necessidade, como p. ex. necessidade, dialética, determinismo, causalidade; no domínio da ciência, é regida pelas "leis eternas e imutáveis da natureza". Quando a palavra Destino volta, em Nietzsche e no existencialismo alemão, tem novo significado: exprime a aceitação e a voliçâo da necessidade, o amorfati. Nietzsche foi o primeiro a expressar esse conceito tão característico de certa tendência da filosofia contemporânea. Ele interpreta a necessidade do devir cósmico como vontade de reafirmação: desde a eternidade o mundo aceita-se e quer-se a si mesmo, por isso repete-se eternamente. Mas o homem deve fazer aígo mais que aceitar esse pensamento: deve ele próprio prometer-se ao anel dos anéis: "É preciso fazer o voto do retorno de si mesmo com o anel da eterna bênção de si e da eterna afirmação de si; é preciso atingir a vontade de querer retrospectivamente tudo o que aconteceu, de querer para a frente tudo o que acontecerá" (Wille zurMacht, ed. 1901, § 385). Esse é o amorfati, no qual Nietzsche vê a "fórmula da grandeza do homem". Heidegger não fez senão exprimir o mesmo conceito ao falar do Destino como decisão autêntica do homem. Destino é a decisão de retornar a si mesmo, de transmitir-se a si mesmo e de assumir a herança das possibilidades passadas. "A repetição é a transmissão explícita, ou seja, o retorno a possibilidades do ser-aí que já foram" (Seín und Zeit, § 74). Nesse sentido, o Destino é "a historicidade autêntica": consiste em escolher o que já foi escolhido, em projetar o que já foi projetado, em reapresentar para o futuro possibilidades que já foram apresentadas. É, em outros termos, a vontade da repetição, o reconhecimento e a aceitação da necessidade. Esse conceito volta em Jaspers, que, no entanto, expressa-o com referência à identidade estabelecida entre o eu e sua situação no mundo. O Destino é a aceitação dessa identidade: "Amo-o como me amo porque só nele estou cônscio de meu existir". Aqui também o Destino nada mais é que a aceitação e o reconhecimento da própria natureza da necessidade, que, para Jaspers, é a identidade do homem com sua situação (Phil, II, p. 218 ss.). Essa última noção de Destino exprime bem certas tendências da filosofia contemporânea. Na origem de sua longa tradição, essa noção implicava: (1) uma ordem total que age sobre o indivíduo, determinando-o; (2) o indivíduo não se apercebe necessariamente da ordem total nem de sua força necessitante: o Destino é cego. O conceito contemporâneo eliminou ambas as características. Para ele: (1) a determinação necessitante não é a de uma ordem (nem mesmo para Nietzsche), mas a de uma situação, a repetição; e (2) o Destino não é cego porque é o reconhecimento e a aceitação deliberada da situação necessitante." Recentemente, o autor Diogo Mateus Garmatz em sua obra "A Soberania do Destino - Uma Busca Pelo Sentido da Vida", assim definiu o destino: "Actos rígidos, inescapáveis e fatais, para os quais o ser é conduzido pela Extarquia a fim de atingir sua finalidade existencial adstrita à sua essência desde a eternidade". Por sua vez, Extarquia "é o conjunto de condicionantes e determinantes que limitam as escolhas, estabelecem as possibilidades disponíveis e definem o curso da história". O autor traz a ideia de que o ser, enquanto essência, vem à existência no local, época e contextos histórico e social específicos para que seja atingida a finalidade existencial desse ser. O nascimento de um ser não se dá de forma aleatória ou randômica, mas com uma precisão metafísica para que o ser cumpra seu destino de forma inescapável. Dessa forma, o ser experimenta de alguma liberdade e por vezes desconhece ou até mesmo se opõe à ideia de um destino, mas essa liberdade é delimitada justamente pela Extarquia que rege a sua existência, ou seja, a coordenada temporal na qual o ser veio à existência condiciona e determina a margem de manobra que o ser experimenta. Segundo o autor, a finalidade e o sentido da vida de cada ser pertencem à eternidade, sendo, assim, algo que precede a existência e participa da essência do ser. A localização temporal onde essa essência se manifesta como existente é feita e perfeita para que o ser cumpra sua finalidade preexistente, ela é o molde perfeito para a manifestação existencial dessa essência. (pt)
- 命運，又稱宿命，字面意義指生命的經歷。命指生命，運即經驗歷程。宿命論者相信命運不可改寫，因為人不可窺探与預知命運，命運存在于任何角落，只是無法接觸。命運是個人主观意识觀念。 (zh)
- Доля — поняття, яке позначає наперед визначений перебіг подій у або розвитку суспільства. В українській мові слово доля використовується також для опису історії життя людини, того, що їй судилося пережити. Використання терміну доля неявно використовує концепцію того, що події майбутнього детерміновані. Крайня віра в таку концепцію виражається в фаталізмі. Вона суперечить концепції свободи волі. Утім, прихильники такого примітивного трактування воліють замовчувати ґрунтовні міркування християнських мислителів щодо цього явища, зокрема вчення про Провіденціалізм. З представників школи глибинної психології найбільший внесок в дослідження поняття «доля» внесли: К. Г. Юнг, Зигмунд Фрейд і Леопольд Сонді. У той же час автором інструменту, який дозволяє вивчити долю, є Леопольд Сонді З праць Леопольда Сонді — угорського та швейцарського психолога, психіатра і психоаналітика, відомо, що вчення про долю в різні історичні періоди мало різну назву. У XIV столітті воно називалось «європейським містицизмом», в XVI столітті — «ананкологією», в XX столітті Леопольд Сонді створює «долеаналіз», який відповідає сучасним вимогам і тенденціям (uk)
- Судьба́ — совокупность всех событий и обстоятельств, которые предопределены и в первую очередь влияют на бытие человека, народа и т. п.; предопределённость событий, поступков; рок, фатум, фортуна, доля; высшая сила, которая может мыслиться в виде природы или божества; древние греки персонифицировали судьбу в виде: Мойр (Клото, Лахезис, Атропос), Тиха, Ате, Адрастеи, , Ананке; древние римляне — в виде Парки (Нона, Децима, Морта); слово, часто встречающееся в биографических текстах. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- القدر هو تعلق الإرادة الذاتية بالأشياء في أوقاتها الخاصة، فتعليق كل حال من أحوال الأعيان بزمان معين وسبب معين عبارة عن القدر. والقدر خروج الممكنات من العدم إلى الوجود، واحدًا بعد واحد، مطابقًا للقضاء، والقضاء في الأزل، والقدر فيما لا يزال. كذا في تعريفات الجرجاني. (ar)
- Schicksal (von altniederländisch schicksel „Fakt“) oder Los (von ahd., mhd. (h)lôჳ „Omen, Orakel“), (lat. fatum, griech. μοίρα moira), im Islam Kismet (arabisch قسمة, DMG qisma(t)), ist der Ablauf von Ereignissen im Leben des Menschen, die als von höheren Mächten vorherbestimmt (geschickt) oder von Zufällen bewirkt empfunden werden, mithin also der Entscheidungsfreiheit des Menschen entzogen sind. (de)
- Destiny, sometimes referred to as fate (from Latin fatum "decree, prediction, destiny, fate"), is a predetermined course of events. It may be conceived as a predetermined future, whether in general or of an individual. (en)
- Patua edo halabeharra egungo eta geroko gertakizunak eta horien funtsa eta arrazoia xedatzen dituen indar naturaz gaindikoa eta inpertsonala da. Kontrakoa erabakimen aske edo askatasuna da. Mendebaldeko eta ekialdeko kultura gehienetan, era zorrotz edo zabalean, patuarekin sinetsi dute, batez ere predestinazioarekin lotuta badago. Antzinako Grezian «ανανκη » zuen izena eta gizakiak ez ezik jainkoak ere baino sendoago zen indartzat hartzen zuten. Bere pertsonifikazioa ziren Moirak erromatar mitologian Fatum bilakatu ziren. (eu)
- El destino (también llamado fatum, hado o sino) es el concepto por el cual una persona cree que los eventos o las acciones están determinadas. El destino sería un poder sobrenatural o plan que guía la vida humana y la de cualquier ser a un fin no escogido. El destino es por lo tanto, el antónimo del libre albedrío . (es)
- Le destin désigne une puissance supérieure à la volonté humaine qui régirait le cours des événements. L'existence du destin présuppose que l'histoire à venir d'un individu, d'une société, de l'humanité tout entière ou encore de l'univers serait déjà écrite et ne pourrait être modifiée par l'homme. Les formes que l'on a attribuées à cette puissance sont extrêmement variées : divinité transcendante ou immanente dans les conceptions finalistes du monde, raison interne à la nature ou conséquence des lois physiques dans les conceptions stoïciennes ou déterministes. (fr)
- 運命（うんめい、ラテン語: fatum、英語: fate、destiny）とは、
* 人間の意志をこえて、人間に幸福や不幸を与える力のこと。あるいは、そうした力によってやってくる幸福や不幸、それの巡り合わせのこと。
* 人生は天の命によって定められているとする思想に基づいて考えられている、人の意思をこえて身の上に起きる禍福。
* 将来のなりゆき。 命運（めいうん）とも。 (ja)
- Lot of noodlot is de gedachte dat er een noodzakelijk en onveranderlijk verloop in het leven van een mens of dier plaatsvindt, waarbij de persoon in kwestie niet bij machte is zelf invloed op deze gang van zaken uit te oefenen. In een verwante betekenis verwijst de term naar een specifieke stand van zaken die in de reeks der gebeurtenissen noodzakelijkerwijs verwerkelijkt wordt. Daarmee past de term binnen een deterministische wereldbeschouwing ("er is geen macht op aarde die het lot ondermijnt"). (nl)
- ( 다른 뜻에 대해서는 운명 (동음이의) 문서를 참고하십시오.) 운명(運命) 또는 숙명(宿命)은 원래부터 정해져 있는 것을 말한다.(영어:destiny) 실험 등에서 같은 방법을 행하면 항상 같은 결과가 나온다. 이 일을 통해 "원인이 같으면 항상 같은 결과가 나온다"고 말하는 것을 알 수 있다. 이 사고 방식이 운명론이다. (ko)
- 命運，又稱宿命，字面意義指生命的經歷。命指生命，運即經驗歷程。宿命論者相信命運不可改寫，因為人不可窺探与預知命運，命運存在于任何角落，只是無法接觸。命運是個人主观意识觀念。 (zh)
- Судьба́ — совокупность всех событий и обстоятельств, которые предопределены и в первую очередь влияют на бытие человека, народа и т. п.; предопределённость событий, поступков; рок, фатум, фортуна, доля; высшая сила, которая может мыслиться в виде природы или божества; древние греки персонифицировали судьбу в виде: Мойр (Клото, Лахезис, Атропос), Тиха, Ате, Адрастеи, , Ананке; древние римляне — в виде Парки (Нона, Децима, Морта); слово, часто встречающееся в биографических текстах. (ru)
- El destí és un concepte filosòfic, segons el qual el seguit d'esdeveniments futurs no es pot alterar, ja que està fixat per endavant per poders sobrenaturals. En conseqüència, és considerat com la causa ordenadora del món i de la història. Aquesta potència sobrehumana escaparia al control humà, guiaria el curs de la vida de tal manera que la conducta no és de lliure albir, sinó predestinada. Si l'humà està predestinat o no és una de les qüestions més reflexionades i obertes de la història humana. L'adveniment de la il·lustració amb la descripció científica de noves cadenes ineluctables de causa a efecte i sobretot el desenvolupament de la biologia i de la genètica van revifar la qüestió: quin és el grau de llibertat de l'humà, ja no determinat per un destí sobrenatural i abstracte però sí (ca)
- Osud je jak filozofický, tak i náboženský koncept, který vyjadřuje myšlenku, že události v životě člověka, světa a kosmu jsou předem určeny. Je to koncept založený na víře, že přirozenou podstatou jsoucna je trvalá, kosmická struktura. (cs)
- Sorto rilatas al destinitaj sinsekvoj de okazoj. Sorto estigas antaŭfiksitan estontecon individuan aŭ ĝeneralan. Tiu ĉi koncepto baziĝas en la kredo ke ekzistas ordo natura en la universo. Unuaflanke sorto estas vidata kiel personigita potenco alta, kiu sen homa kunago influas grave la vivon individuan (ekz. "Sorto ofte alsendas, kion oni ne atendas."). Aliaflanke sorto estas komprenata kiel neinfluebla aldonito al homo aŭ grupo, do esprimo nepersona potenco(j) - ekzemple: "Sian sorton neniu evitos." Ankaŭ ekzistas la ideo, ke homo povas ŝanĝi sian sorton, do ĉiu estas kunligita kun la sorto de la alia ("Ĉiu kreas sian forton, ĉiu forĝas sian sorton."). (eo)
- Con il termine destino ci si riferisce a un insieme d'inevitabili eventi che accadono secondo una linea temporale soggetta alla necessità e che portano ad una conseguenza finale prestabilita. «In questo senso il fato differisce sia dal destino che riguarda le sorti umane e al quale si concede di essere modificabile, sia dal concetto di determinismo (connessione necessaria ma immanente delle cause tale da poter essere decifrata razionalmente).» In altri autori il termine viene considerato sovrapponibile a quello di fato (it)
- Przeznaczenie – los, dola, fatum, fortuna; to co powiedziane, przepowiedziane, zarządzone przez bogów; nieuchronna przyszłość. Z definicji jest tylko jedno przeznaczenie (przyszłość) i nie może być ono zmienione. Według koncepcji przeznaczenia losy człowieka są z góry określone (zobacz: , kismet). Takie postawienie sprawy działało jednak deprymująco. Dlatego próbowano poznać przyszłość (zobacz: wróżby, astrologia, horoskop, jasnowidzenie, prorokowanie, Yijing), a następnie na nią wpływać: poprzez uczynki podporządkowane regułom uznawanym za sposób polepszenia losu lub za pomocą magii. (pl)
- O Destino é geralmente concebido como uma sucessão inevitável de acontecimentos relacionada a uma possível ordem cósmica. Portanto, segundo essa concepção, o destino conduz a vida de acordo com uma ordem natural, segundo a qual nada do que existe pode escapar. Concepção antiga, é presente em algumas mitologias, como por exemplo, na mitologia grega, através das Moiras, mas também em correntes filosóficas, como é o caso do fatalismo. Ex: se duas pessoas são de mesmo signo, concluiu então que elas são alma gêmea (destino). (pt)
- Öde, sammanfattningen av de händelser, som en varelse upplever under sitt levnadslopp till lycka eller olycka. En människas öde bestäms av hela den mångfald inre och yttre orsaker, som påverkar henne, hennes medfödda andliga och kroppsliga natur, de omständigheter, under vilka hon lever, och hennes egna av viljan ledda handlingar. Ödet hänvisar till ett förutbestämt förlopp. Det kan ses som en förutbestämd framtid, antingen i allmänhet eller för en enda individ. Det är ett koncept som bygger på tron att det är en fast fysisk form för universum. (sv)
- Доля — поняття, яке позначає наперед визначений перебіг подій у або розвитку суспільства. В українській мові слово доля використовується також для опису історії життя людини, того, що їй судилося пережити. Використання терміну доля неявно використовує концепцію того, що події майбутнього детерміновані. Крайня віра в таку концепцію виражається в фаталізмі. Вона суперечить концепції свободи волі. Утім, прихильники такого примітивного трактування воліють замовчувати ґрунтовні міркування християнських мислителів щодо цього явища, зокрема вчення про Провіденціалізм. (uk)
|