| dbo:abstract
|
- There is evidence of mercenaries (misthophoroi (plural), misthios (singular male), misthia (singular female) in Greek) being hired in Ancient Greece from the 6th century BC. The tyrants of that time hired bodyguards from other city-states. It is not known if earlier Aegean armies and navies, such as the Minoans and Mycenaeans, used mercenaries. Mercenary troops from Caria and Ionia are known to have fought with Psamtik I against the Assyrians. These were the "bronze men from the sea" whose arrival in Egypt, according to Herodotus, was foretold to Psamtik by an oracle. They entered the country as raiders but Psamtik made a truce with them and hired them to his cause. Afterwards, he granted land to them alongside the Nile and they are traditionally held to have been the first Greeks to settle in Egypt. In the 5th century BC, Arcadian soldiers fought for Xerxes I in 480 when he led the Persian invasion of Greece. Later in the century, many Greek mercenaries were employed by Persian satraps, especially in Anatolia. During the Peloponnesian War, mercenaries from Thrace and other outlying regions were hired by both sides as hoplites and peltasts. In 401 BC, many Greeks supported Cyrus the Younger in his campaign against Artaxerxes II and fought at the Battle of Cunaxa. The Ten Thousand (401–399) were a Greek mercenary army made famous by Xenophon, one of their generals, when he wrote his Anabasis. Through the 4th century BC, mercenaries were widely employed as is shown by the careers of such as Iphicrates, Chares and Charidemus. Many fought for the Persians when they reconquered Egypt. The majority of the Phocian army in the Third Sacred War were mercenaries. Philip II of Macedon was heavily reliant upon mercenaries until he had built up the Macedonian army which became his legacy to Alexander the Great. Alexander in his turn was confronted by Greek mercenaries when he invaded the Persian Empire. Mercenary service continued to flourish through the Hellenistic period. (en)
- El modelo básico de los mercenarios durante el primer milenio a. C., es el griego, derivado de la transformación de las estructuras de organización social que propiciaron el surgimiento de las ciudades-Estados (polis) en sustitución del sistema palacial propio de la época micénica en que los guerreros defendían de un monarca, organización de la que pueden ser un reflejo los poemas homéricos. La polis y la condición de ciudadanos implicó a todos sus habientes varones libres en la defensa del estado, surgiendo un nuevo tipo de guerrero, el hoplita, soldado de infantería pesadamente armado que combatía agrupado en un nuevo sistema de formación cerrada: la falange, alejada del combate heroico que, probablemente, caracterizó las batallas durante la Edad del Bronce. Las armas de los nuevos guerreros, los llamados «hombres de bronce», eran esencialmente el escudo redondo (hoplon), la coraza anatómica, el casco y las grebas, empleando una larga lanza como principal arma ofensiva y una espada para el combate a corta distancia, armas que ya se encuentran, en mayor o menor medida, en la iconografía micénica, especialmente en el Vaso de los guerreros de Micenas, en el que ya se incluyen las piezas de armamento indicadas, difundiéndose el modelo de panoplia prehoplítica en otras áreas del mediterráneo oriental a través de las migraciones de finales del segundo milenio a. C., en las que pudieron tomar parte los ahhiyawa identificados como griegos micénicos, siendo el relato de la lucha entre David y Goliat un claro ejemplo de la difusión de este tipo de armamento. Salió al centro, de entre las filas de los filisteos, un hombre llamado Goliat, de Gat que medía seis codos y un palmo de altura. Se cubría la cabeza con un casco de bronce y llevaba una coraza de escamas también de bronce, de 5.000 siclos de peso. En los pies llevaba botas de bronce, y en la izquierda un escudo, también de bronce. El asta de su lanza era como el plegador de un telar, y la punta, de hierro, pesaba seiscientos siclos. Delante de él caminaba su escudero. Primer libro de Samuel (1, 17, 3-7) (es)
- Greccy najemnicy w starożytności (stgr. μισθοφόροι misthoforoi, lp. μισθοφόρος, od μισθός – „zarobek” i φέρω – „nosić”) – oddziały zbrojne uczestniczące zarobkowo w konfliktach wojennych świata antycznego, złożone z Greków różnego pochodzenia. Przez stulecia ziemie ich były największym dostawcą najemników dla świata starożytnego, którzy służyli obcym jako członkowie oddziałów przybocznych (gwardyjskich) albo jako zwykli żołnierze. Żołnierze ci rekrutowali się zarówno spośród Hellenów zamieszkujących Grecję kontynentalną (głównie z Arkadii i Attyki), jak i Azję Mniejszą (głównie Jonię), a także z oddziałów innych nacji (np. ), gdzie dominowały wzory greckie oraz grecka sztuka wojenna. W okresie od VII wieku p.n.e. (zwłaszcza od V p.n.e.) aż po II stulecie p.n.e. odgrywali istotną rolę w basenie Morza Śródziemnego jako element składowy ówczesnych wojen i rozstrzygnięć politycznych. Ich epokę zakończyła militarna ekspansja republikańskiego Rzymu, nie korzystającego jeszcze z wojsk najemnych. (pl)
- Древнегреческие наёмники — наёмные воины греческого происхождения в Древнем мире. Феномен наёмничества расцвёл в античной цивилизации в V веке до н. э. после Пелопоннесской войны. Они пришли на смену полисно-племенному ополчению, превратив военное ремесло в профессию. Отчасти этому способствовало развитие военного искусства, появление тяжеловооружённых гоплитов и построения фаланги. Наёмники нередко становились личной гвардией тиранов. Впоследствии для нейтрализации негативных аспектов наёмничества были созданы военные поселения (клерухия). (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Древнегреческие наёмники — наёмные воины греческого происхождения в Древнем мире. Феномен наёмничества расцвёл в античной цивилизации в V веке до н. э. после Пелопоннесской войны. Они пришли на смену полисно-племенному ополчению, превратив военное ремесло в профессию. Отчасти этому способствовало развитие военного искусства, появление тяжеловооружённых гоплитов и построения фаланги. Наёмники нередко становились личной гвардией тиранов. Впоследствии для нейтрализации негативных аспектов наёмничества были созданы военные поселения (клерухия). (ru)
- There is evidence of mercenaries (misthophoroi (plural), misthios (singular male), misthia (singular female) in Greek) being hired in Ancient Greece from the 6th century BC. The tyrants of that time hired bodyguards from other city-states. It is not known if earlier Aegean armies and navies, such as the Minoans and Mycenaeans, used mercenaries. (en)
- El modelo básico de los mercenarios durante el primer milenio a. C., es el griego, derivado de la transformación de las estructuras de organización social que propiciaron el surgimiento de las ciudades-Estados (polis) en sustitución del sistema palacial propio de la época micénica en que los guerreros defendían de un monarca, organización de la que pueden ser un reflejo los poemas homéricos. (es)
- Greccy najemnicy w starożytności (stgr. μισθοφόροι misthoforoi, lp. μισθοφόρος, od μισθός – „zarobek” i φέρω – „nosić”) – oddziały zbrojne uczestniczące zarobkowo w konfliktach wojennych świata antycznego, złożone z Greków różnego pochodzenia. Przez stulecia ziemie ich były największym dostawcą najemników dla świata starożytnego, którzy służyli obcym jako członkowie oddziałów przybocznych (gwardyjskich) albo jako zwykli żołnierze. (pl)
|