Corpus iuris civilis

Obavljanje ovog ogromnog zadatka Justinijan je poverio komisiji sa pravnikom Tribonijanom na čelu. Komisija je u veoma kratkom roku pregledala i sredila hiljadugodišnje rimsko pravo, počev od Zakona dvanaest tablica iz 450. godine pre nove ere sve do Justinijana I. Kodifikovano je pravo sadržano u carskim odlukama (leges) i pravo nastalo iz zvaničnih mišljenja poznatih pravnika (ius).

Justinijanov zbornik^[2] se sastojao od tri dela, a kasnije je dobio i četvrti:

1. Justinijanov Kodeks (Zbirka carskih odluka od Hadrijana do Justinijana I) iz 529. i dopunjen 534. godine, u 12 knjiga;
2. Digesta (Zbirka mišljenja rimskih pravnika i udžbenik prava) iz 533. godine, u 50 knjiga;
3. Institucije (Izvodi iz Digesta i priručnik za mlade pravnike) iz 533. godine, u 4 knjige;
4. Novele (Zbirka carskih odluka objavljenih za vreme Justinijana I) od 535. do 565. godine, 168 novela.

Rad na zborniku je započeo 528. godine Justinijanovom carskom odlukom Haec quae necessario kojom je naredio Tribonijanovoj komisiji da kodifikuje pravo sadržano u carskim odlukama (leges). Komisija je za samo godinu dana izradila Justinijanov Kodeks (Codex Iustinijanus), koji je carskom odlukom Summa rei publicae stupio na snagu 529. godine.

Odmah posle završetka Kodeksa, Justinijan je odlukom Deo auctore naredio Tribonijanovoj komisiji da kodifikuje celokupno pravo sadržano u Zakonu dvanaest tablica, zakonima skupština, mišljenjima senata, pretorovim ediktima i mišljenjima poznatih pravnika (ius). Komisija je pregledala oko 2000 raznih knjiga i posle tri godine je izradila Digesta (Digesta od lat. digere - srediti), koja je carskom odlukom Tanta stupila na snagu 16. 12. 533. godine. Digesta je najvažniji deo Justinijanovog zbornika i određen je da bude udžbenik prava u pravnim školama.

Zbog obimnosti Digesta, uočeno je da je potrebno izraditi i kratak pravni priručnik za početnike. Carskom odlukom Imperatoriam maiestatem od 21. 11. 533. godine započet je rad na ovom priručniku, koji je nazvan Institucije (Institutiones). Priručnik je carskom odlukom Cupidae legum iuventuti postao deo Justinijanovog zbornika, a stupio je na snagu odlukom Tanta zajedno sa Digestama.

Posle stupanja na snagu Digesta i Institucija utvrđeno je da izmađu njih i Kodeksa postoje brojne protivrečnosti. Justinijan je pokušao da ih otkloni sa Pedeset odluka (Quinquaginta decisiones), ali se to pokazalo kao nepraktično, pa se pristupilo izradi drugog izdanja Kodeksa, nazvanog Kodeks ponovnog čitanja (Codex repetitae praelectionis), koji je carskom odlukom Cordi stupio na snagu 534. godine.

Justinijan je nastavio zakonodavni rad u narednih trideset godina, donoseći carske odluke do kraja svog života, koje su nazvane Novele (Novellae). Njima su uređivane sve oblasti života. Nikad nisu sakupljene u zvaničnu zbirku, ali postoji nekoliko privatnih zbirki, od kojih je najpoznatija Autentikum (Authenticum). Ona je najpotpunija i sadrži 168 carskih odluka, od kojih su neke doneli carevi posle Justinijana. Zbog svog velikog značaja Novele se smatraju sastavnim delom Justinijanovog zbornika.

Justinijanov zbornik se u Vizantiji primenjivao još oko 900 godina, sve do njene propasti 1453. godine. Ipak treba napomenuti da se ovaj zbornik vremenom menjao i prilagođavao novonastalom feudalnom društvenom sistemu. Tako je nastalo vizantijsko pravo, izgrađeno na temeljima rimskog prava sadržanog u Justinijanovom zborniku. U ovo doba je nastao veliki broj pravnih zbornika, od kojih su najpoznatiji: Ekloga^[3] (740. godina), Prohiron^[4] (oko 869. godine), Vasilike (krajem 9. veka), Heksabiblos (sudski priručnik iz 1345. godine) i veliki broj građansko-crkvenih zbornika (nomokanona)^[5]. Na osnovama rimsko-vizantijskog prava razvilo se i srpsko srednjovekovno pravo, čiji su najvažniji zbornici Zakonopravilo^[6] svetog Save (iz 1219. godine) i Dušanov zakonik^[7] (iz 1349. i dopunjen 1354. godine).

 

U zapadnoj Evropi je nestalo interesovanje za rimsko pravo ubrzo posle Justinijanove smrti. Germanski narodi su preoteli Vizantincima teritorije na zapadu, koje je zauzeo Justinijan, i uveli su svoje običajno pravo. Narednih 500 godina pravo u zapadnoj Evropi znatno zaostaje od vizantijskog prava u istočnoj Evropi. Ipak, razvoj trgovine i zanatstva na zapadu, naročito u gradovima severne Italije, dovodi do zanimanja za rimsko pravo, koje je imalo propise za uređivanje novih društvenih odnosa. Proučavanje rimskog prava u zapadnoj Evropi je počelo u 11. veku na pravnom fakultetu u Bolonji, tako što je izučavan rukopis Digesta koji je pronađen u Pizi. Srednjovekovni pravnici su proučavali i tumačili Justinijanov zbornik, a svoja tumačenja su beležili u samom zborniku. Ovakva beleška se zove glosa. Beleška se zapisivala između redova (glossa interlinearis) ili na margini (glossa marginalis). Zbog ovakvog rada na tumačenju Justinijanovog zbornika ovi pravnici su nazvani glosatori. Glosator Dionisije Godofredus je 1583. godine za Justinijanov zbornik prvi upotrebio naziv Corpus Iuris Civilis (Zbornik građanskog prava) i taj naziv se koristi do danas. Rad glosatora ima veliki značaj. Na osnovu njihovih tumačenja su nastali prvi savremeni građanski zakonici: Francuski 1804, Austrijski 1811. i Srpski 1844.

 

Većina sadašnjih pravnih sistema u Evropi i svetu je izgrađeno na osnovama rimskog prava kodifikovanog u Justinijanovom zborniku. Celokupna pravna terminologija je prevod latinskih originala. Na svim pravnim fakultetima u svetu na uvodnoj godini se uči rimsko pravo, čak i u državama koje nemaju pravne sisteme zasnovane na rimskom pravu. Ovo govori o njegovoj velikoj vrednosti.

Justinijanov zbornik je još u ono vreme sadržao načela Francuske revolucije: sloboda, jednakost i bratstvo. U Zborniku se garantuje zaštita privatne svojine i humanost u pravu.

• Rimsko pravo
• Zakon dvanaest tablica
• Zakonopravilo
• Dušanov zakonik
• Opći građanski zakonik
• Srpski građanski zakonik

 

Corpus iuris civilis na Wikimedijinoj ostavi

 

Wikiteka ima originalan tekst povezan sa ovim člankom:

Zakon dvanaest tablica

• Jocić Lazar, Rimsko pravo, peto izdanje, Niš, 1995.
• Puhan Ivo, Rimsko pravo, treće izdanje, Beograd, 1972.