[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/

Charles Lucien Paul Pellat (Souk Ahras, 28. 9. 1914.[1]Pariz, 28. 10. 1992),[2] francuski historičar, orijentalist, arabist, islamolog, diplomat i profesor.[3]

Charles Pellat
RođenjeCharles Lucien Paul Pellat
(1914-09-28)28. 9. 1914.
Souk Ahras, Francuski Alžir
Smrt28. 10. 1992. (dob: 78)
Bourg-la-Reine, Pariz, Francuska
NacionalnostFrancuz
ObrazovanjeLycée Lyautey
Alma materUniverzitet u Bordeauxu (lic.)
Univerzitet u Alžiru (dip.)
Univerzitet u Parizu (dok.)
Zanimanjehistoričar, orijentalist, arabist, islamolog, diplomat, profesor
PoslodavacLycée Lyautey
Francuski institut u Maroku
Lycée Louis-le-Grand
Institut za islamistiku na Sorbonni
INALCO
Univerzitet u Parizu
Suprug/aAndrée Chabalier (v. 1937)
DjecaYvette Pellat (kćer)
RoditeljiPaul Pellat (otac)
Denise Gayon (majka)
NagradePrix d'Académie (1953)

Biografija

uredi

Punim imenom Charles Lucien Paul,[1] Pellat je rođen 1914. u Souk Ahrasu,[4] gradu kod Konstantina u tadašnjem Francuskom Alžiru.[5] Otac mu je bio Paul Pellat,[1] željeznički upravitelj u afričkim kolonijama,[4] a majka Denise Gayon.[1] Zbog očevog posla s porodicom se 1924. preselio u marokansku Casablancu gdje je završio osnovno obrazovanje[5] i srednju školu Lyautey.[6] Od 1933. do 1935. studirao je arapski i berberske jezike na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Bordeauxu,[7] gdje mu je jedan od profesora bio istaknuti berberist A. Basset.[8] Nakon studija vratio se u Maroko i predavao u matičnoj srednjoj školi Lyautey[8] i na partnerskom Francuskom institutu.[5] Krajem 1935. unovačen je u francusku vojsku i poslan na služenje u Alžir.[9] Sljedeće četiri godine radio je u uredu za muslimanske odnose[8] i istovremeno se bavio proučavanjem berberskih jezika.[5] Dana 10. jula 1937. vjenčao se s Andrée Chabalier i par je kasnije dobio kćer Yvette.[1]

Nakon odsluženog vojnog roka, upisao je Filozofski fakultet Univerziteta u Alžiru i diplomirao berberske jezike.[6] Početkom Drugog svjetskog rata radio je kao izaslanik u Damasku,[9] koristivši usvojeno znanje i stečene jezične vještine za jačanje odnosa s lokalnim stanovništvom.[5] Tokom boravka u Siriji družio se s pjesnicima i književnicima, te pokrenuo mjesečni časopis al-Karmil na arapskom jeziku.[5] U ratno doba bio je stacioniran i u vojnom logoru Sainte-Marthe u Marseilleu gdje je ispitivao domaće vojnike vraćene iz zatočeništva, s ciljem razotkrivanja potencijalnih njemačkih špijuna.[8] Poslije rata vratio se u Pariz i kratko vrijeme radio u francuskom Ministarstvu vanjskih poslova.[5] Budući da mu berberistika nije otvarala mogućnosti, na savjet L. Massignona fokusirao se na arabistiku i 1946. položio agregaciju.[8] Godine 1947. zaposlio kao predavač u prestižnoj srednjoj školi Louis-le-Grand,[6] a istovremeno je predavao i na Institutu za islamistiku na Sorbonni.[8]

Godine 1950. na Univerzitetu u Parizu obranio je doktorsku disertaciju "Basransko okruženje i formiranje al-Džahiza" (fr. Le milieu baṣrien et la formation de Ğāḥiẓ)[10] i ubrzo se profilirao kao autoritet za opus navedenog srednjovjekovnog pisca,[8] stekavši u akademskim krugovima nadimak Džahizovog čovjeka (fr. l'homme de Jahiz).[5] Od 1951. predaje na Nacionalnom institutu za orijentalne jezike i civilizacije (INALCO),[6] zamijenivši R. Blachèrea na katedri za arapski jezik.[8] Sljedeće godine objavio je "Živi arapski" (fr. L'arabe vivant) i "Arapski jezik i književnost" (fr. Langue et littérature arabes), dva djela iznimne erudicije i popularnosti koja su još decenijama kasnije korištena kod studenata.[8] Za potonje djelo 1953. osvojio je nagradu Francuske akademije (fr. Prix d'Académie). Akademske godine 1956/1957. postao je profesor Univerziteta u Parizu (Sorbonne),[6] utemeljio je katedru za islamistiku i bio je na čelu iste (ujedno i biblioteke Henri Massé) sve do umirovljenja 1978. godine.[9]

Pellat sveukupno potpisuje desetine monografija, prijevoda, recenzija, poglavlja knjiga i stručnih članaka o arapskom jeziku, književnosti, islamskoj historiji i srednjovjekovnoj civilizaciji.[5] Na francuski jezik preveo je "Opis muslimanskog Zapada 10. vijeka" (fr. Description de l'Occident musulman au IVe-Xe siècle) od al-Mukadasija, "Sferni astrolab" (fr. L'Astrolabe sphérique d'Ar-Rūdānī) od al-Rudanija, zatim "Knjigu bijednika" (fr. Le livre des avares), "Knjigu kruna" (fr. Le livre de la couronne), "Knjigu kvadriranja i kruženja" (fr. Le Kitab al-tarbi' wa-al-tadwir) i "Knjigu mazgi" (fr. Livre des mulets) od al-Džahiza, te "Kalifovog savjetnika" (fr. Conseilleur du calife) od ibn al-Mukafe.[11] S italijanskog jezika preveo je predavanja o arapskoj književnosti omejadskog perioda koja je C. A. Nallino držao na Univerzitetu u Kairu.[11] Uredio je reizdanje "Kordopskog kalendara" (fr. Le calendrier de Cordoue) od R. Dozyja,[8] te revidirao al-Masudijeve "Zlatne livade" (fr. Les prairies d'or),[12] prvotno prevedene od strane C. Barbiera de Meynarda i A. Paveta de Courteillea.[8]

Nakon smrti É. Lévi-Provençala 1956. godine,[8] preuzeo je jedno od uredničkih mjesta drugog izdanja Encyclopaedia of Islam (EI2)[3] i sljedećih godina uređivao prvih sedam tomova, sve do svoje smrti.[13] S približno 250 sastavljenih enciklopedijskih članaka ujedno je bio i jedan od najaktivnijih autora.[9] Osim za EI2, doprinosio je člancima i za iranističku enciklopediju Encyclopædia Iranica,[2] a također je pisao za naučne časopise kao što su Hamdard Islamicus,[5] Hespéris, Arabica, Oriens, Journal asiatique (JA), Bulletin d'études orientales (BEO) i Annales islamologiques (AIsl).[11] Godine 1984. postao je članom Akademije pisama i književnosti (fr. Académie des Inscriptions et Belles-Lettres),[4] zamijenivši mjesto H. Laousta koji je umro godinu ranije.[8] Pojedini suvremeni historičari zamjeraju mu pasivnost tokom Alžirskog rata za nezavisnost, ali istovremeno ističu i njegove zasluge u vidu obrazovanja studenata iz Magreba, posebno obuci arabista na Univerzitetu u Tunisu.[8] Pellat je umro 28. oktobra 1992. u Bourg-la-Reineu,[2] predgrađu Pariza.[13]

Monografije[14]
Prijevodi[12]
Članci[11]

Reference

uredi
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
  2. 2,0 2,1 2,2 Yarshater (1993), str. 337.
  3. 3,0 3,1 Vidi:
    Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
    Yarshater (1993), str. 337.
    Çiçek (2007), str. 223.
    Messaoudi (2012), str. 788.
  4. 4,0 4,1 4,2 Vidi:
    Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
    Messaoudi (2012), str. 788.
  5. 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 Çiçek (2007), str. 223.
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Vidi:
    Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
    Çiçek (2007), str. 223.
    Messaoudi (2012), str. 788.
  7. Vidi:
    Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
    Çiçek (2007), str. 223.
  8. 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 8,12 8,13 Messaoudi (2012), str. 788.
  9. 9,0 9,1 9,2 9,3 Vidi:
    Çiçek (2007), str. 223.
    Messaoudi (2012), str. 788.
  10. Vidi:
    Lafitte; Taylor (1988), str. 1233.
    Çiçek (2007), str. 223-224.
    Messaoudi (2012), str. 788.
  11. 11,0 11,1 11,2 11,3 Çiçek (2007), str. 224.
  12. 12,0 12,1 Vidi:
    Çiçek (2007), str. 224.
    Messaoudi (2012), str. 788.
  13. 13,0 13,1 Vidi:
    Yarshater (1993), str. 337.
    Messaoudi (2012), str. 788.
  14. Çiçek (2007), str. 223-224.

Literatura

uredi

Vanjske veze

uredi