koniec

 

 

wymowa:

​^?/i, IPA: [ˈkɔ̃ɲɛt͡s], AS: [kõńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ostatni fragment, część podłużnego przedmiotu, czubek

(1.2) chwila, w której jakaś czynność nie jest już dłużej wykonywana

(1.3) okoliczności końca (1.2)

(1.4) miejsce, w którym nastąpił koniec (1.2) ruchu

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	koniec	końce
dopełniacz	końca	końców
celownik	końcowi	końcom
biernik	koniec	końce
narzędnik	końcem	końcami
miejscownik	końcu	końcach
wołacz	końcu	końce

przykłady:

(1.1) Na końcu tego ołówka jest gumka.

(1.2) To już koniec pracy na dziś, idziemy do domu.

(1.2) Nie był to koniec wystawiania mnie na próbę^[1].

(1.3) Wszystko zaczęło się nieprzyjemnie, ale na szczęście koniec był wesoły.

(1.4) Końcem naszej wycieczki po Krakowie był Wawel.

składnia:

(1) koniec + D.

kolokacje:

(1.1) koniec kija / liny / autobusu / … • iść na (drugi) koniec autobusu / pociągu / …

(1.2) koniec pracy / dnia / …

(1.3) szczęśliwy / niemiły / pasjonujący / … koniec • koniec filmu / książki / sztuki / …

(1.4) koniec podróży / jazdy / lotu / …

synonimy:

(1.1) czubek, szpic, koniuszek

(1.2) kres, schyłek

(1.3) zakończenie, finał

(1.4) meta

antonimy:

(1.1) drugi / przeciwny koniec, początek

(1.2-4) początek, start

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kończyna ż, końcówka ż, końcóweczka ż

zdrobn. koniuszek m

czas. kończyć ndk., zakończyć dk., zakańczać ndk., wykończyć dk., ukończyć dk., dokończyć dk., skończyć dk.

przym. końcowy, kończący, wykończony, skończony, ukończony

przysł. końcowo

związki frazeologiczne:

bez końca • każdy kij ma dwa końce • koniec końców • koniec języka za przewodnika • koniec świata • mieć na końcu języka • w końcu • wiązać koniec z końcem

przysłowia: cokolwiek czynisz, mądrze czyń, a patrzaj końca • jak się matka z córką zgłosi, tak się koniec grudnia nosi • koniec każdej rzeczy trzeba mieć na pieczy • koniec wieńczy dzieło • w święty August koniec burz • wszystko ma swój koniec • chciwość nie ma końca

etymologia:

uwagi:

W dopełniaczu liczby mnogiej poprawna jest wyłącznie forma „końców”. Błędna jest forma „końcy”^[2][3].

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) end; (1.2) end, finish; (1.3) end; (1.4) end, finish
• arabski: (1.1) نهاية, إنتهاء
• białoruski: (1.1) канец m; (1.2) канец m; (1.3) канец m; (1.4) канец m
• boloński: (1.1) fén
• chiński standardowy: (1.1) 最后 (zuìhòu); (1.2) 最后 (zuìhòu); (1.3) 最后 (zuìhòu); (1.4) 最后 (zuìhòu)
• czeski: (1.2) konec
• dolnołużycki: (1.1) kóńc m
• duński: (1.1) ende w; (1.2) ende w
• esperanto: (1.2) fino
• francuski: (1.1) bout m; (1.2) fin ż; (1.3) fin ż; (1.4) fin ż
• górnołużycki: (1.1) kónc m
• gudźarati: (1.2) અંત m (anta), છેડો m (chēḍō)
• hebrajski: (1.1) סוף m (sof); (1.2) קצים m (kicim)
• hiszpański: (1.1) final m, cabo m; (1.2) fin m, final m; (1.3) fin m, final m; (1.4) fin m, final m
• interlingua: (1) fin
• irlandzki: (1.1) deireadh
• islandzki: (1.1) endir
• jidysz: (1.1) סוף m (sof), עק m (ek); (1.2) סוף m (sof), עק m (ek); (1.3) סוף m (sof), עק m (ek); (1.4) סוף m (sof)
• kaszubski: (1.1) kùńc m
• kataloński: (1.2) fi ż; (1.3) fi ż
• korsykański: (1.1) fine
• kurmandżi: (1.1) dawî ż
• łaciński: (1.1) finis, exitus
• niderlandzki: (1.1) eind n, einde n
• niemiecki: (1.1) Spitze ż; (1.2) Ende n, Schluss; (1.3) Ende n, Schluss; (1.4) Ende n, Schluss
• nowogrecki: (1.1) άκρη ż; (1.2) τέλος n, τέρμα n; (1.3) τέλος n, τέρμα n; (1.4) τέρμα n
• osmański: (1.1) صوڭ / صڭ (son), اوج (uc); (1.2) صوڭ / صڭ (son), آخرت (âhiret); (1.3) صوڭ / صڭ (son), آخرت (âhiret); (1.4) صوڭ / صڭ (son)
• pali: (1.2) osāna
• pendżabski: (1.2) ਓੜਕ m
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.?)  
  ^{(do weryfikacji)}
• rosyjski: (1.1) коне́ц m; (1.2) коне́ц m; (1.3) коне́ц m; (1.4) коне́ц m
• serbski: (1.1) крај
• slovio: (1.1) konc (конц)
• słowacki: (1.1) koniec m; (1.2) koniec m
• słoweński: (1.1) konec m; (1.2) konec m, zaključek m; (1.3) konec m; (1.4) konec m, zaključek m
• suahili: (1.2) mwisho; (1.3) mwisho
• sycylijski: (1.1) fini, cuncrusiòni
• szkocki gaelicki: (1.1) ceann m
• szwedzki: (1.1) ända; (1.2) slut n
• turecki: (1.1) son, sonuç
• ukraiński: (1.1) кінець m; (1.2) кінець m; (1.3) кінець m; (1.4) кінець m
• węgierski: (1.2) vége
• wilamowski: (1.1) end
• włoski: (1.1) capo m, punta ż, estremità ż; (1.2) fine ż; (1.3) fine ż, conclusione ż

źródła:

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) koniec (ostatnia, skrajna część przedmiotu)

(1.2) koniec (ostatnia chwila, ostatni moment trwania czynności)

(1.3) eufem. penis^[1]

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.2) koniec roka • na konci leta

synonimy:

antonimy:

(1.1) začiatok

(1.2) začiatok

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. konček m, ukončenie n

przym. koncový

związki frazeologiczne:

každá palica má dva konce

etymologia:

uwagi:

źródła: