kolokacja

wymowa:

IPA: [ˌkɔlɔˈkat͡sʲja], AS: [kolokacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) jęz. często spotykany związek wyrazów, którego znaczenie wynika ze znaczenia jego składników; zob. też Kolokacja (frazeologia) w Wikipedii

(1.2) hist. wieś szlachecka podzielona na części należące do różnych właścicieli

(1.3) hist. kolejność spłacania wierzycieli

(1.4) inform. usługa polegająca na odpłatnym udostępnieniu zasobów serwerowni

odmiana:

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kolokacja	kolokacje
dopełniacz	kolokacji	kolokacji / przest. kolokacyj[1]
celownik	kolokacji	kolokacjom
biernik	kolokację	kolokacje
narzędnik	kolokacją	kolokacjami
miejscownik	kolokacji	kolokacjach
wołacz	kolokacjo	kolokacje

przykłady:

(1.1) „Obrać jabłko” to przykład kolokacji.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) związek frazeologiczny

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kolokator mos

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. col + locatio (umieszczenie razem)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) collocation; (1.4) collocation
• francuski: (1.1) collocation ż
• hiszpański: (1.1) colocación ż
• interlingua: (1.1) collocation
• kataloński: (1.1) col·locació ż
• niemiecki: (1.1) Kollokation ż

źródła: