Wiesław Walendziak

W 1981 został absolwentem III Liceum Ogólnokształcącego im. Bohaterów Westerplatte w Gdańsku^[1]. W 1987 ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego na kierunku historia. W latach 80. był uczestnikiem opozycyjnego Ruchu Młodej Polski oraz Niezależnego Zrzeszenia Studentów w środowisku akademickim Trójmiasta. W latach 1987–1989 wraz z innymi działaczami trójmiejskiej opozycji pracował w Spółdzielni Robót Wysokościowych.

W listopadzie 1989 został redaktorem naczelnym tygodnika „Młoda Polska”^[2]. Funkcję tę pełnił do 1991. Od 1991 do 1993 był redaktorem Agencji Filmowej „Profilm”. W tym samym czasie prowadził w TVP programy publicystyczne Bez znieczulenia i Lewiatan, które wyróżnione zostały telewizyjną nagrodą Wiktora.

W 1993 pełnił funkcję dyrektora programowego, a następnie dyrektora generalnego Polsatu. W 1994 został prezesem zarządu TVP. Stanowisko to zajmował do 1996. W okresie jego prezesury istotną rolę w TVP zaczęło odgrywać skupione wokół niego środowisko młodych działaczy i dziennikarzy katolickich, nazywanych „pampersami”. Na antenie pojawiły się prowadzone przez tych dziennikarzy programy, takie jak Puls dnia czy Fronda.

Po odejściu z TVP zaangażował się w działalność polityczną. Brał udział w tworzeniu Akcji Wyborczej Solidarność. W wyborach parlamentarnych w 1997 odpowiadał za kampanię medialną AWS. W tych samych wyborach również sam po raz pierwszy uzyskał mandat poselski. W rządzie Jerzego Buzka został ministrem-członkiem Rady Ministrów, pełniącym funkcję szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W marcu 1999 zrezygnował z funkcji szefa KPRM, odrzucił również propozycję przyjęcia stanowiska ministra kultury. Zaangażował się także, wraz z częścią dawnego środowiska „pampersów”, w tworzenie Telewizji Familijnej mającej być przeciwwagą dla uznawanej za opanowaną przez lewicę TVP. Przedsięwzięcie to jednak okazało się nieudane. W wyborach prezydenckich w 2000 odpowiadał za kampanię medialną Mariana Krzaklewskiego.

W 2001 po raz drugi został wybrany posłem w okręgu gdyńsko-słupskim z listy Prawa i Sprawiedliwości. W Sejmie IV kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Skarbu Państwa, Uwłaszczenia i Prywatyzacji. 15 marca 2004 zrezygnował z mandatu poselskiego i wycofał się z polityki.

W 1990 był członkiem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Od 1990 do 1992 należał do Koalicji Republikańskiej, zaś od 1992 do 1994 do Partii Konserwatywnej. Do działalności partyjnej powrócił po odejściu z TVP. Od 1998 od 2001 pełnił funkcję wiceprezesa Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. W 2001 wraz z grupą innych członków SKL przeciwnych współpracy z Platformą Obywatelską utworzył Przymierze Prawicy. Rok później wraz z całym Przymierzem Prawicy wstąpił do PiS. Zrezygnował z funkcji partyjnych w 2003.

Po rezygnacji z mandatu poselskiego zaangażował się w przedsięwzięcia biznesowe. Był prezesem powołanej z inicjatywy Polsatu i TVN spółki Polski Operator Telewizyjny. W 2005 objął stanowisko wiceprezesa zarządu Prokom Investments. Z ramienia tej spółki zasiadł w radzie nadzorczej producenta insuliny Bioton. Został także członkiem rady nadzorczej Zespołu Elektrowni Pątnów-Adamów-Konin jako jej przewodniczący^[3]. W 2024 powołany w skład zarządu Polsatu^[4].

Autor tekstów z dziedziny historii i polityki, publikował m.in. w „Bratniaku” (piśmie Ruchu Młodej Polski), „Dzienniku Bałtyckim”, „Gazecie Wyborczej”, „Nowym Państwie”, „Rzeczpospolitej”, „Wprost”. „Życiu” i „Życiu Warszawy”. Jest laureatem Nagrody Kisiela z 1990. W 2003 wraz z Kazimierzem Marcinkiewiczem założył Instytut Środkowoeuropejski, wydawcę dwumiesięcznika „Międzynarodowy Przegląd Polityczny” redagowanego przez Konrada Szymańskiego. Od wielu lat zaangażowany w działalność na rzecz niepodległości Tybetu oraz obrony praw człowieka. Został także członkiem Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie^[5].

W 2009, za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz przemian demokratycznych, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[6].

• Strona sejmowa posła IV kadencji. [dostęp 2021-06-01].