Wincenty Krajewski
Wincenty Krajewski (ur. 21 lipca?/2 sierpnia 1869 w Radziwiłłówce, zm. przed 1928[1] w Warszawie) – polski lekarz i żołnierz, generał brygady Wojska Polskiego.
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 sierpnia 1869 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1928 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
Życiorys
edytujUrodził się 2 sierpnia 1869 roku w Radziwiłłówce, w powiecie krzemienieckim, w rodzinie obywatela ziemskiego Hilarego Henryka, powstańca styczniowego, i Walerii z Jezierskich. Kształcił się w Żytomierzu, gdzie uzyskał maturę[2]. W 1893 ukończył studia medyczne w Petersburgu, uzyskując tytuł doktora nauk medycznych. Od 1893 był oficerem zawodowym rosyjskiej służby zdrowia. W latach 1899–1900 odbył w Berlinie i Paryżu staże naukowe. Pełnił służbę jako lekarz w klinice Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Petersburgu, gdzie do 1904 był ordynatorem. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. Do 1906 pozostawał na froncie japońskim. Po wojnie jako radca stanu – generał major, pracował w Departamencie Medycznym Ministerstwa Wojny.
W I wojnie światowej w latach 1914–1916 był pełnomocnikiem Czerwonego Krzyża i szefem służby lekarskiej Frontu Kaukaskiego, po czym powrócił do Petersburga. Po rewolucji 1917 został aresztowany, a później uwolniony w wyniku interwencji ambasady francuskiej, wyjechał do Hiszpanii, następnie do Francji. W 1919 sformował oddział sanitarny złożony z Polaków, Rosjan i Czechów i jako generał brytyjski przybył z nim do Omska. Pełnił służbę jako szef sanitarny armii kontrrewolucyjnej, czasowo kierował ministerstwem zdrowia i opieki społecznej. Po zdławieniu ruchu antybolszewickiego na Syberii wyjechał do Harbina, gdzie utworzył Ligę Swobody i Praw Człowieka. Potem emigrował z Rosji do Ameryki, skąd dostał się do Warszawy. Nie znajdując dla siebie stanowiska, w 1921 wyjechał ponownie do Paryża, ale w następnym roku powrócił do Polski.
Na podstawie dekretu Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza z 2 lipca 1922 roku został przyjęty z dniem 1 maja 1922 roku z byłej armii rosyjskiej „do wojska z zaliczeniem do Rezerwy Armii bez powołania do służby czynnej w stopniu generała podporucznika”[3]. Następnie został zweryfikowany w stopniu generała brygady rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów[4][5]. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A14-5-4/5)[6] w grobowcu gen. Mikołaja Krajewskiego, gdyż pomyłkowo potraktowano ich jako braci (nie byli spokrewnieni).
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 177 opierając się na tym, że nie figuruje w Roczniku Oficerskim 1928.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 177.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 23 z 29 lipca 1922 roku, s. 563 tu jako datę urodzenia podano „2 sierpnia” 1869 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 122.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 119.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Henryk Kosk, Generalicja polska. t. 1. wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks". Pruszków 1998.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.