[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/

Tyrawa Solna

wieś w województwie podkarpackim

Tyrawa Solnawieś w Polsce, położona w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, w gminie Sanok[5][4]. Leży u ujścia Tyrawy do Sanu.

Tyrawa Solna
wieś
Ilustracja
Zabytkowa cerkiew
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

sanocki

Gmina

Sanok

Liczba ludności (2020)

399[2]

Strefa numeracyjna

13

Kod pocztowy

38-503[3]

Tablice rejestracyjne

RSA

SIMC

0359764[4]

Położenie na mapie gminy wiejskiej Sanok
Mapa konturowa gminy wiejskiej Sanok, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Tyrawa Solna”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Tyrawa Solna”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Tyrawa Solna”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Tyrawa Solna”
Ziemia49°36′37″N 22°16′56″E/49,610278 22,282222[1]

Wieś leży w Górach Słonnych. Zarówno jej nazwa, jak i gór pochodzi od słonych źródeł, z których warzono sól już w epoce brązu.

Integralne części wsi

edytuj
Integralne części wsi Tyrawa Solna[5][4]
SIMC Nazwa Rodzaj
0359770 Podczerniawa część wsi
0359787 Za Rzeką część wsi

Historia

edytuj

We wczesnym średniowieczu istniało tu również grodzisko[6]. Do początku XV wieku była prawdopodobnie dzielnicą dzisiejszego Mrzygłodu, zwanego wówczas Tyrawą Królewską lub Wielką (w przeciwieństwie do Tyrawy Małej, dziś Wołoskiej), i to tego miejsca prawdopodobnie tyczył się przywilej lokacyjny Tyrawy (później Mrzygłodu). Pomiędzy 1425 (lokacja Tyrawy) a 1431 (pojawienie się nazw Tyrawa Solna i Królewska) San (początkowo opływający miejscowość od zachodu) zmienił koryto rozdzielając obie osady. Od tej Tyrawy prawdopodobnie pochodzi pojęcie "sól tyrawska", występujące w dokumentach celnych z Sandomierza z okresu średniowiecza dotyczących handlu rzecznego na Sanie.

Tyrawa Solna położona była na przełomie XVI i XVII wieku w ziemi sanockiej województwa ruskiego[7], w 1565 roku istniała tu jedna bania żupy solnej przemyskiej[8], w drugiej połowie XVII wieku należała do folwarku zasańskiego starostwa krośnieńskiego[9].

W połowie XIX wieku posiadłości tabularne w Tyrawie Solnej były własnością rządową[10]. Pod koniec XIX wieku właścicielami tabularnymi dóbr we wsi byli Abisz i Sosche (Sosie, Zosie) Kanner[11]. Na przełomie XIX/XX wieku właścicielem posiadłości tabularnej w Tyrawie Solnej był Stanisław Nowak[12], który w 1905 posiadał we wsi obszar leśny 735 ha[13]. W 1911 właścicielami tabularnymi byli Stanisław, Eugeniusz i Tadeusz, posiadający 235 ha[14].

Archeologia

edytuj

Z epoki brązu pochodzą odnalezione w 1938 brązowe naramienniki datowane wstępnie na ok. 700 r. p.n.e. Podczas praktyk archeologicznych w sezonie 2016 odkryto na terenie wsi ceramiczne instalacje solowarskie oraz fragmenty naczyń, które służyły do produkcji soli między rokiem 1000 p.n.e. do 700 r. p.n.e. Kierownikiem misji archeologicznej jest dr Maciej Dębiec z Instytutu Archeologii Uniwersytetu Rzeszowskiego wraz z prof. Thomasem Saile z Uniwersytetu w Ratyzbonie[15]. Ostatnie żupy solne zostały zlikwidowane przez władze austriackie po wyczerpaniu się przemysłowych zasobów tych złóż, choć istnieją relacje o uzyskiwaniu soli w celach zarobkowych przez miejscowych chłopów jeszcze w latach II wojny światowej. Współczesne analizy wody pochodzącej z jednej ze starych kopanek w okolicach Tyrawy Solnej wskazują na zawartość soli do 11%.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.

W 1882 urodziła się tutaj ukraińska poetka Olena Jasienicka-Wołoszyn.

Zabytki

edytuj

We wsi znajduje się dawna cerkiew parafialna greckokatolicka pw. św. Jana Chrzciciela wzniesiona w 1837 r. z fundacji ówczesnego parocha (plebana) tyrawskiego Jereja Mejnickiego. Cerkiew prezentuje typ budownictwa ludowego w duchu klasycystycznym z wyraźnymi cechami latynizacji. Obecnie świątynia pełni rolę rzymskokatolickiego kościoła filialnego Parafii Rozesłania Apostołów w Mrzygłodzie.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 142172
  2. Raport o stanie gminy Sanok za 2020 rok [online], Biuletyn Informacji Publicznej Urząd Gminy Sanok, 6 maja 2021, s. 7 [dostęp 2022-02-08] (pol.).
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1311 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
  5. a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  6. Acta archaeologica Carpathica, t. 1-2 1958
  7. Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1] , Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. "Ziemie Ruskie" Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...], k. 4.
  8. Aleksander Jabłonowski, Ziemie ruskie. Ruś Czerwona. W: Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. VII. Cz. II-a. Warszawa, 1903, s. 461.
  9. Lustracja województwa ruskiego 1661-1665. Cz. 1, Ziemia Przemyska i Sanocka, wydali Kazimierz Arłamowski i Wanda Kaput, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 283.
  10. Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 228.
  11. Tadeusz Pilat: Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z Wielkiem Ks. Krakowskiem. Lwów: 1890, s. 124, 134, 218.
  12. Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”, s. 10, Nr 264 z 19 listopada 1893. 
  13. Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 405.
  14. Skorowidz powiatu sanockiego wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 20.
  15. Tyrawa Solna IA URz, 2016. archeologia.ur.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-26)]., Druga Wieliczka, onet.pl

Bibliografia

edytuj
  • Maciej Skowroński, Agata Skowrońska-Wydrzyńska, Góry Sanockie, Sanok: „San”, 2005, ISBN 83-919725-3-4, OCLC 69479708.

Linki zewnętrzne

edytuj