Tymon Tymański

Urodził się 30 września 1968 w Gdańsku. Dorastał na osiedlu nauczycielskim we Wrzeszczu ze starszym bratem Romanem (ur. 1959), z którym fascynował się rockiem przełomu lat 60. i 70. (m.in. grupami The Beatles, The Rolling Stones, The Byrds, Pink Floyd, King Crimson, Genesis, Yes oraz Frankiem Zappą). Za sprawą kolegów brata zapoznał się z muzyką Milesa Davisa, Johna Coltrane’a, Keitha Jarretta i Jana Garbarka.

Ukończył w III LO w Gdyni^[14]. W okresie licealnym zainteresował się punk rockiem i nową falą. W 1986 rozpoczął studia na Uniwersytecie Gdańskim na kierunku: anglistyka^[15]. W 1989 porzucił studia i poświęcił się muzyce i działalności literackiej. W 2022 podjął studia reżyserskie w Gdyńskiej Szkole Filmowej^[16].

W 1979 założył zespół The Howling Dogs inspirowany The Beatlesami i hard rockiem. W 1984 został basistą i wokalistą nowofalowej formacji Sni Sredstvom Za Uklanianie. W pierwszej fazie istnienia muzycy SSZU pozostawali pod silnym wpływem grup Joy Division i The Birthday Party, a także afroamerykańskiego free jazzu lat 60. oraz twórczości muzyków, takich jak John Coltrane, Ornette Coleman czy Albert Ayler. Na jesieni 1984 trio wzięło udział w konkursie w ramach Mokotowskiej Jesieni Muzycznej, a w lipcu 1985 zagrało na warszawskiej edycji festiwalu „Poza Kontrolą”. W sierpniu 1986 grupa SSZU zarejestrowała 15 utworów w studiu Studenckiej Agencji Radiowej. Jesienią 1987 trio zaczęło akompaniować grupie TotArt podczas jej skandalizujących happeningów. Występy w ramach totartowskich performansów wpłynęły na zmianę muzycznego stylu oraz repertuaru zespołu: nowofalowe kompozycje zastąpiły free rockowe formy i improwizacje. W drugiej fazie działalności na muzyczne inspiracje SSZU wpłynęli Frank Zappa, Captain Beefheart, Pere Ubu oraz Art Bears. W kwietniu 1988 trio zmieniło nazwę na Miłość, w którym zasłynął jako odnowiciel polskiego jazzu, a zarazem twórca yassu. Na początku lat 90. wraz z grupą poetycką „Zlali Mi Się Do Środka” występował w telewizyjnym kabarecie Dzyndzylyndzy. W kwietniu 1992 z Miłością zajął drugie miejsce na festiwalu Jazz Juniors w Krakowie, a we wrześniu 1992 nagrał materiał na pierwszą płytę w studiu Radia Szczecin.

 

W latach 1986–1991 działał jako muzyk i poeta w performerskiej formacji TotArt. Współpracował wówczas m.in. z poetami: Zbigniewem Sajnogiem, Pawłem „Końjo” Konnakiem, Pawłem „Paulusem” Mazurem i Wojciechem „Lopezem” Stammem. W kwietniu 1992 założył avant-rockową grupę Kury, w której grał na gitarze basowej. Pod koniec 1994 wydał z zespołem album pt. Kablox-Niesłyna Histaria, który nawiązywał do alternatywnego rocka, jazzu i muzyki poważnej. Cztery lata później wydał album pt. P.O.L.O.V.I.R.U.S., który osiągnął sukces komercyjny. W 2001 wydał ostatni album z Kurami pt. 100 lat undergroundu, który był nasycony elementami rapu, hip-hopu, copy'n'paste'u i elektroniki. Po śmierci Jacka Oltera Kury kilkakrotnie wracały do koncertów w składzie z innymi perkusistami, ale nie zdecydowały się na dłuższą kontynuację działalności koncertowej i wydawniczej.

W 1995 powołał do życia yassowo-rockową grupę Trupy, która w 1998 zmieniła nazwę na Czan. Udzielał się także jako członek zespołów Masło, The Users, Dyliżans i Poganie.

 

W lipcu 2002 na warsztatach podczas festiwalu Przystanek Olecko stworzył formację Tymon & The Transistors, z którą nagrał ścieżkę dźwiękową do filmu Wojtka Smarzowskiego Wesele. Z zespołem nagrał jeszcze dwie płyty: Don’t Panic! We’re From Poland (2007) i Bigos Heart (2009), za który otrzymał Fryderyka w kategorii płyta alternatywna roku 2009. W marcu 2013 zespół wydał album, który nagrał na żywo w studiu Radia Gdańsk.

 

Równolegle prowadzi zespoły alternatywno-rockowe i jazzowe, grając na elektrycznej gitarze lub na kontrabasie. Jednym z nich jest formacja Tymański Yass Ensemble złożona z trzech pokoleń polskiego alternatywnego jazzu. Oprócz tego gra w sekstecie Polish Brass Ensemble, który powstał przy okazji współpracy z Dave’em Douglasem. Był współwłaścicielem trójmiejskiej wytwórni fonograficznej Biodro Records. Wydał m.in. płyty zespołów Miłość, Kury, Ścianka, Pogodno i Kobiety. Wydaje swoje płyty w domowej wytwórni Yass Records, której nakładem ukazały się m.in. reedycje albumów Miłości.

Skomponował muzykę do filmów: Sztos, Przemiany i Wesele (nagroda filmowa Polskie Orły 2005). Jest także kompozytorem muzyki do filmu animowanego Jak bóg Maior utracił tron (1993) z cyklu „Czternaście bajek z Królestwa Lailonii” Leszka Kołakowskiego. W 2008 wydał solowy album pt. 1983–1986, który nagrał już w sierpniu 1995 z muzykami zespołu SSZU.

Autor muzyki do spektakli, m.in. Teatru Wybrzeże w Gdańsku, Teatru Powszechnego w Warszawie, Teatru Muzycznego „Capitol” we Wrocławiu, Teatru im. Aleksandra Sewruka w Elblągu, Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, czy Teatru Telewizji^[17].

W latach 2006–2009 prowadził program kulturalny Łossskot na TVP1^[18].

W 2007 zaczął pisać scenariusz offowego filmu muzycznego Polskie gówno (2015)^[18]. W lipcu 2015 za muzykę do tego filmu otrzymał nagrodę na festiwalu „Młodzi i Film” w Koszalinie^[19].

W latach 2012–2016 współprowadził z Piotrem „Kędziorem” Kędzierskim codzienną audycję Ranne Kakao w Rock Radiu. W 2013 ukazała się autobiografia Tymańskiego pt. „AD/HD”, która ukazała się w formie wywiadu przeprowadzonego przez Rafała Księżyka. W 2016 był jurorem w 11. edycji programu Polsatu Must Be the Music. Tylko muzyka^[20], a w 2017 uczestniczył w drugiej edycji reality show TVN Azja Express^[21].

W 2022 został nominowany do Nagrody Literackiej „Nike” za tom wspomnień Sclavus^[22].

Jego pierwszą żoną była Anna Lasocka – rzeźbiarka, była basistka i wokalistka grupy Kobiety^[23]. Ma trzech synów: Lucasa Hellmanna^[24], Kosmę (z Martą Handschke, która także była jego żoną) i Teo (ur. 2013) oraz córkę Lunę (ur. 2015; dwójka ostatnich z poślubioną w 2013 Marią Bros, z którą rozwiódł się w 2019)^[25][23]. Przez osiem lat jego partnerką życiową była Sara Brylewska^[18][26][27].

W 2020 określił się jako osoba biseksualna^[28]. Deklaruje się jako buddysta zen^[29].

Trenuje karate shōtōkan^[23][30] oraz tai chi^[30].

• Chłopi III, Warszawa : Wydawnictwo Do, 2001, ISBN 83-85586-08-3 (wspólnie ze Zbigniewem Sajnogiem).
• AD/HD: autobiografia, Kraków : Wydawnictwo Literackie, 2013; (wspólnie z Rafałem Księżykiem), ISBN 978-83-08-05258-7.
• Sclavus, Gdańsk : Wydawnictwo Części Proste, 2021, ISBN 978-83-951535-6-3.

Dotyczy nagród indywidualnych.

• Oficjalny blog Tymona Tymańskiego. tymontymanski.bloog.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-08)].