Strumień promieniowania

Można wykazać, że strumień promieniowania powierzchni to strumień wektora Poyntinga przez tę powierzchnię:

${\displaystyle \Phi _{\mathrm {e} }=\iint _{\Sigma }\mathbf {\vec {S}} \cdot \mathbf {\hat {n}} \,\mathrm {d} A=\iint _{\Sigma }|\mathbf {\vec {S}} |\cos \alpha \,\mathrm {d} A,}$ 

gdzie:

${\displaystyle \Sigma }$  – powierzchnia,

${\displaystyle \mathbf {\vec {S}} }$  – wektor Poyntinga,

${\displaystyle \mathbf {\hat {n}} }$  – Wektor jednostkowy (wersor) normalny tej powierzchni,

${\displaystyle A}$  – pole powierzchni,

${\displaystyle \alpha }$  – kąt między ${\displaystyle \mathbf {\hat {n}} }$  a ${\displaystyle \mathbf {\vec {S}} .}$ 

Jednak zamiast powyższego stosowana jest unormowana średnia czasowa wektora Poyntinga, gdyż w radiometrii jest to jedyna wielkość, którą detektory promieniowania mogą mierzyć:

${\displaystyle \Phi _{\mathrm {e} }=\iint _{\Sigma }\langle |\mathbf {\vec {S}} |\rangle \cos \alpha \,\mathrm {d} A,}$ 

gdzie < • > jest średnią czasową.