Stanisław Ruff

Był synem Dawida, kupca. W 1889 ukończył Gimnazjum Św. Anny w Krakowie, po czym podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, uwieńczone dyplomem doktora wszech nauk lekarskich w 1895. Wkrótce przeniósł się do Lwowa; pracował w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Lwowskiego pod kierunkiem Ludwika Rydygiera (do 1904), następnie był ordynatorem oddziału chirurgicznego Szpitala Lwowskiej Gminy Izraelickiej oraz współpracował z oddziałem chirurgicznym lwowskiej Polikliniki Powszechnej.

Uczestniczył w XI Zjeździe Chirurgów Polskich w Krakowie (1901), gdzie zabierał głos w sprawie nowotworów złośliwych. Przez wiele lat działał w Towarzystwie Lekarskim Lwowskim, pełniąc w nim funkcje wiceprezesa (dwukrotnie) i prezesa (od 1932). Ogłosił m.in. publikację O leczeniu gruźlicy stawów („Przegląd Lekarski”, 1899).

W 1941 po zajęciu Lwowa przez Niemców zamieszkał wraz z rodziną (żoną Anną z Blumenfeldów i synem Adamem, inżynierem chemikiem) u zaprzyjaźnionego chirurga lwowskiego, Tadeusza Ostrowskiego. W nocy z 3 na 4 lipca 1941 w trakcie aresztowań uczonych lwowskich^[1] zatrzymano również rodzinę Ruffów - z domu Ostrowskiego zabrano wszystkie osoby, prawdopodobnie w celu rabunku zbiorów dzieł sztuki. Małżeństwo Ruffów zginęło 4 lipca 1941 wraz z grupą uczonych w mordzie profesorów lwowskich na Wzgórzach Wuleckich. Ich syn został zabity kilka godzin wcześniej w czasie przesłuchania, gdy dostał ataku epilepsji^[2].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[3]

• Teresa Ostrowska, Stanisław Ruff, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XXXIII, 1991.
• Zygmunt Albert Kaźń profesorów lwowskich – lipiec 1941 / studia oraz relacje i dokumenty zebrane i oprac. przez Zygmunta Alberta Wrocław 1989, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, ISBN 83-229-0351-0 wersja elektroniczna.

• Publikacje Stanisława Ruffa w bibliotece Polona