Simon Newcomb

Był synem Johna Burtona Newcomba, który pracował jako nauczyciel w różnych częściach Kanady (m.in w Nowej Szkocji i na Wyspie Księcia Edwarda). Częste podróże spowodowały, że jedyną formą edukacji Simona Newcomba były lekcje udzielane przez ojca.

Jako 19-latek przyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie samodzielnie kształcił się w wyższej matematyce i astronomii. W 1857 roku został zatrudniony w Nautical Almanac Office w Cambridge. Jego zadaniem było przygotowanie tablic astronomicznych, używanych do celów nawigacyjnych. Równocześnie studiował na Uniwersytecie Harvarda, gdzie w 1858 roku zdobył stopień BS.

W 1861 roku podjął pracę jako astronom i profesor matematyki w United States Naval Observatory w Waszyngtonie. W latach 1884–1893 pracował na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa. W 1881 roku jako pierwszy zaobserwował charakterystyczny rozkład prawdopodobieństwa, nazwany później rozkładem Benforda.

Seria prac Newcomba została opublikowana w Astronomical Papers Prepared for the Use of the American Ephemeris and Nautical Almanac. Łącznie dzieło to obejmuje 36 prac, które zostały zamieszczone na ok. 4500 stronach, w pierwszych 9 tomach. Newcomb był samodzielnym autorem lub głównym autorem 25 spośród tych prac. Zamieścił w nich m.in. tabele dotyczące Słońca, Merkurego, Wenus, Marsa, Urana i Neptuna. Opisywane prace zawierają również tabele dotyczące Jowisza i Saturna, przygotowane przez amerykańskiego astronoma G.W. Hilla.

Najważniejszym osiągnięciem Newcomba było wprowadzenie jednolitego systemu stałych astronomicznych. Prace w tym zakresie prowadził wspólnie z A.M.W. Downingiem, dyrektorem brytyjskiej filii rocznika astronomicznego. Przyjęte przez nich rozwiązania przetrwały i nadal są rozwijane^[2].

• Złoty Medal Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego (1874)
• Bruce Medal (1898)

Jego imieniem nazwana została planetoida (855) Newcombia oraz krater Newcomb na Księżycu.

•   John J. O’Connor; Edmund F. Robertson: Simon Newcomb w MacTutor History of Mathematics archive (ang.) [dostęp 2021-10-24].