Seleukos II Kallinikos

W latach 40. prowadził słabo udokumentowaną wojnę z Ptolemeuszem III, której stawką było panowanie na Bliskim Wschodzie^[2]. W trakcie tej wojny Ptolemeusz, na skutek zdrady jednego z poddanych Seleukosa, pojmał i zabił jego matkę Laodikę^[2]. Ptolemeusz wyparł też Seleukosa ze znacznych połaci państwa^[1]. Seleukos utracił na pewien czas Antiochię, którą zdołał odzyskać około 244 p.n.e.^[2], oraz Seleucję^[1]. Utrzymał się w Azji Mniejszej^[1]. Wojna zakończyła się zawarciem układu około 241 p.n.e.^[2] W wyniku tegoż układu Ptolemeusz III czasowo przejął kontrolę nad Seleucją i innymi terenami^[2]. Mimo to Seleukos, zdoławszy do pewnego stopnia powstrzymać najazd wroga, nadał sobie tytuł Kallinikos („Zwycięski”)^[2].

W latach późniejszych rozgorzała wojna domowa Seleukosa II z bratem, Antiochem Hieraksem^[1], która stanowiła pewnego rodzaju przedłużenie wojny syryjskiej^[2]. Konflikt ten nazywany był Wojną Braci^[2]. Antioch Hieraks zarządzał Azją Mniejszą, oficjalnie będąc podległy swojemu bratu^[2]. Około 242 p.n.e. wykorzystał zaangażowanie Seleukosa w wojnie syryjskiej i ogłosił się niezależnym władcą^[2]. Hieraks ok. 239^[2], 236^[3] lub 235^[1] p.n.e. pokonał Seleukosa w bitwie pod Ancyrą. Po tej bitwie Seleukos zawarł pokój z Hieraksem i przekazał mu we władanie ziemie na zachód od gór Taurus^[2].

Andragoras, satrapa Partii oraz Diodotus, satrapa Baktrii i Sogdiany, wykorzystali kłopoty Seleukosa i ogłosili niezależność od jego państwa^[2]. Niedługo później Partię najechał koczowniczy lud Parnów, który pokonał Andragorasa i zaczął zagrażać monarchii Seleukosa^[2]. Seleukos, po zawarciu pokoju z Hieraksem, ruszył z wyprawą na wschód przeciwko Parnom i zbuntowanym prowincjom^[2] Nie doszło do żadnego rozstrzygnięcia, gdyż Arsakes, władca Parnów najprawdopodobniej wycofał się na północ, a Seleukos musiał wrócić na zachód i ponownie mierzyć się ze swoim bratem^[2]. Niedoprowadzenie wówczas do rozstrzygnięcia pozwoliło na późniejsze umocnienie się Arsakesa w Partii i zapoczątkowanie przezeń rządów nowej dynastii^[2].

Ostatnie lata panowania Seleukosa II wypełniały walki z bratem, którego ostatecznie zdołał z pomocą sojuszników pokonać^[2]. Antioch Hieraks zginął na wygnaniu w Tracji^[2]. Seleukos II Kallinikos zginął z kolei w wyniku upadku z konia między 226 a 224 p.n.e.^[2] Władzę po nim objął jego najstarszy syn Seleukos III Soter^[2].

Był najstarszym synem Antiocha II Theosa oraz Laodiki^[2]. Zarówno jego matka, jak i ojciec byli wnuczętami Seleukosa I Nikatora^[2]. Seleukos Kallinikos ożeniony był ze swoją kuzynką, również imieniem Laodika^[2]. Dwoje spośród dzieci Seleukosa Kallinikosa było później władcami: Seleukos III Soter oraz Antioch III Wielki^[2].