Rajdowe Mistrzostwa Świata 1988

W sezonie 1988 kalendarz mistrzostw świata składał się z trzynastu rajdów i był dokładnie taki sam jak w ubiegłym sezonie.

Runda	Data	Nazwa rajdu	Zwycięzca	Wyniki
1	16-21 stycznia	56. Rajd Monte Carlo	Bruno Saby	Wyniki
2	4–6 lutego	38. Rajd Szwecji	Markku Alén	Wyniki
3	1-6 marca	22. Rajd Portugalii	Miki Biasion	Wyniki
4	31 marca-4 kwietnia	36. Rajd Safari	Miki Biasion	Wyniki
5	3-6 maja	32. Rajd Francji	Didier Auriol	Wyniki
6	29 maja-1 czerwca	35. Rajd Grecji	Miki Biasion	Wyniki
7	23-26 czerwca	23. Olympus Rally	Miki Biasion	Wyniki
8	9-12 lipca	18. Rajd Nowej Zelandii	Sepp Haider	Wyniki
9	2-6 sierpnia	8. Rajd Argentyny	Jorge Recalde	Wyniki
10	26-28 sierpnia	38. Rajd Finlandii	Markku Alén	Wyniki
11	20-24 września	20. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej	Alain Ambrosino	Wyniki
12	10–14 października	30. Rajd San Remo	Miki Biasion	Wyniki
13	20–24 listopada	37. Rajd Wielkiej Brytanii	Markku Alén	Wyniki

Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1988 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:

Do końcowego wyniku liczone było osiem najlepszych startów, aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą^[1].

Miejsce Kierowca MCO   SWE   PRT   KEN   FRA   GRE   USA   NZL   ARG   FIN   CIV   ITA   GBR    Pkt.  1   Miki Biasion NU 1 1 1 1 2 1 115 2   Markku Alén 1 6 4 1 4 1 86 3   Alex Fiorio 2 2 3 2 7 2 76 4   Stig Blomqvist 2 5 5 7 6 41 5   Timo Salonen 5 NU 4 2 33 6   Bruno Saby 1 3 32   Didier Auriol NU 1 3 NU 32 8   Mikael Ericsson NU NU 2 2 NU 30 9   Jorge Recalde 10 NU NU 6 1 13 NU 18 27 10   Yves Loubet NU 3 2 NU NU 27 11   Carlos Sainz NU 5 6 5 7 26 12   Kenneth Eriksson 4 6 NU 6 NU 22 13   Rudi Stohl 8 5 4 NU 21 14   Sepp Haider NU 1 20   Alain Ambrosino NU 1 20 16   Pascal Gaban 11 10 NU 2 16 27 16 17   Björn Waldegård 7 NU 3 16 18   Mike Kirkland 2 15   Ray Wilson 2 15 20   Jean-Pierre Ballet 3 12   Lars-Erik Torph 3 NU 12   Per Eklund NU 3 21 12   John Buffum 3 12   Malcolm Stewart 3 12   Franz Wittmann ? 3 12   Patrick Tauziac 3 12   Dario Cerrato 3 12 28   Alain Oreille 4 10 11 29   Giovanni Del Zoppo 8 NU NU NU 5 16 NU 11 30   Erik Johansson 4 10   Hannu Mikkola NU NU 4 NU NU NU NU 10   François Chatriot 4 10   Georg Fischer NU 4 NU 10   David Officer 4 10   Alain Oudit 4 10   Pentti Airikkala 4 10 37   Håkan Eriksson 5 8   Juha Kankkunen 5 NU NU NU NU NU 8   Ross Meekings 5 8   José Antonio Celsi 5 8   Adolphe Choteau 5 8   Armin Schwarz 5 8 43   François Chauche 6 NU DNS 6   Björn Johansson 6 6   Ian Duncan 6 6   Giannis Vardinogiannis 6 6   Marty Roestenburg 6 6   Juan María Traverso 6 6   Didier Monin 6 6 50   Christophe Spiliotis 7 4   Bror Danielsson 7 4   Erwin Weber 7 NU 4   Bernard Béguin 7 4   Stratis Hatzipanayiotou 7 4   Nobuhiro Tajima 7 4   Joe McAndrew 7 4   Marcelo Raies 7 4   Roberto Ambrosoli 7 4 59   Malcolm Wilson 8 NU NU 3   Inverno Amaral 8 3   Paul Rouby 8 3   Konstantinos Apostolou 8 NU 3   Rod Millen 8 3   Tetsuo Sano 8 3   Claudio Israel 8 3   Harry Joki 8 3   Soumare Mafell 8 3   Raimund Baumschlager 8 3   Stig-Olov Walfridsson 12 8 3 70   Tomas Jansson 10 9 3   Mats Jonsson NU 10 9 3 72   Pierre Bos 9 NU 2   Sebastian Lindholm 9 NU NU NU NU 2   Carlos Bica 9 2   Peter Bourne 9 NU 2   César Baroni 9 2   Flory Roothaert 9 2   Alan Carter 9 2   Dave Strong 9 2   José Luis Grasso 9 2   Michel Molinie 9 2   Paola De Martini 9 2 83   Richard Frau 10 15 1   Jim Heather-Hayes 10 1   Michael Lieu 10 1   Murray Walker 10 1   Fernando Urrutia 10 1   Smir Assef 10 1   Paolo Alessandrini NU NU 10 1   Kalle Grundel NU 10 1 Kolor Opis Złoty Zwycięzca Srebrny 2. miejsce Brązowy 3. miejsce Zielony Punktowane miejsce Niebieski Ukończył nie punktował Fioletowy Nie ukończył NU Czarny Wykluczony X Biały Nie wystartował NW Puste Nie brał udziału

W sezonie 1988 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:

Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:

Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych siedem najlepszych występów. Aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Rajdy Nowej Zelandii i Wybrzeża Kości Słoniowej nie był brane pod uwagę w klasyfikacji zespołowej^[1].

Miejsce	Zespół	MCO	SWE	PRT	KEN	FRA	GRE	USA	ARG	FIN	ITA	GBR	Pkt
1	Lancia	(20)	(20)	(20)	20	(17)	20	20	20	20	20	20	140
2	Ford		17	10		20				14	10	8	79
3	Audi	7	14		4		10	14	12	(2)	(2)	10	71
4	Mazda	10		12			9	6		12		17	66
5	Toyota				12	8			4		8	14	46
6	Renault	12		4		8			8				32
7	BMW	13				12							25
8	Nissan				17		6						23
9	Subaru				8				10				18
10	Peugeot	14										1	15
11	Volkswagen			6			4				4		14
12	Opel		10							1		2	13
13	Suzuki							8	1				9
14	Mitsubishi							7					7
15	Alfa Romeo					4							4
16	Fiat								2				2
Miejsce	Zespół	MCO	SWE	PRT	KEN	FRA	GRE	USA	ARG	FIN	ITA	GBR	Pkt

Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę sześć najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą^[1].

Miejsce	Kierowca	MCO	SWE	PRT	KEN	FRA	GRE	USA	NZL	ARG	FIN	ITA	CIV	GBR	Pkt.
1	Pascal Gaban			10			13					13	7	2	45
2	Jorge Recalde			13				10			13			7	43
3	Giovanni Del Zoppo	10						13			7				30
4	Grégoire de Mévius										3			13	16
5	Massimo Ercolani		5								5			5	15
6	François Chauche	13													13
	Sören Nilsson		13												13
	César Baroni					13									13
	Dave Strong								13						13
	Andrea Aghini												13		13
11	Richard Frau	7				5									12

• Wyniki sezonu na stronie eWRC.com