Piastowie mazowieccy

Ten artykuł od 2024-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Piastowie mazowieccy – boczna linia dynastii Piastów, panująca na Mazowszu, wywodząca się od Konrada I mazowieckiego, syna Kazimierza II Sprawiedliwego, wygasła w 1526 na Januszu III. W XIV i XV w. (do 1462) panowali także w niektórych księstwach Rusi Czerwonej, głównie jako lennicy królów Polski. Za panowania Konrada I, w 1226 Mazowsze utraciło ziemię chełmińską na rzecz Krzyżaków.

Ostatnim Piastem, który zjednoczył pod swoim władaniem cały obszar Mazowsza, był praprawnuk Konrada I, Siemowit III. Po jego śmierci w 1381 dziedzictwo władcy zostało podzielone w następujący sposób:

• ziemie: warszawska, nurska, łomżyńska, liwska, ciechanowska, wyszogrodzka i zakroczymska objął we władanie jego starszy syn, Janusz I.
• ziemie: rawska, płocka, sochaczewska, gostynińska, płońska i wiska przypadły w udziale młodszemu synowi księcia, Siemowitowi IV.

Ostatnim przedstawicielem starszej linii, zwanej też warszawską, był zarazem ostatni Piast mazowiecki, Janusz III. Młodsza linia wywodząca się od Siemowita IV – zwana płocką lub zachodniomazowiecką – wygasła na Władysławie II, zmarłym w 1462. Po jego śmierci, jego władztwo (prócz ziemi płockiej, którą przejęła jeszcze linia warszawska) zostało ostatecznie inkorporowane do Polski.