Osman I

Ten artykuł dotyczy sułtana Turcji. Zobacz też: władcy o imieniu Usman I.

Osman I, osm. عُثمَان ʿUthmān^{[potrzebny przypis]} (ur. 1258^{[potrzebny przypis]}, zm. 1326^[1]) – eponimiczny założyciel dynastii Osmanów oraz Imperium Osmańskiego którym panował od ok. 1299^[1] do ok. 1324^[2]/1326^[1].

Osman I

Bej osmański
Okres	od ok. 1299 do ok. 1324/6
Poprzednik	Ertogrul
Następca	Orchan
Dane biograficzne
Dynastia	Osmanowie
Data śmierci	ok. 1326
Ojciec	Ertogrul
Matka	Halime Hatun[potrzebny przypis]
Małżeństwo	Malhun (Malhatun?)(inne języki)
Dzieci	Orchan
Małżeństwo	Rabia Bala
Multimedia w Wikimedia Commons

Według źródeł był synem Ertogrula^[2], po którym odziedziczył tytuł beja okręgu Söğüt w północno-zachodniej Anatolii. Początkowo był wasalem Seldżuków. Jako władca marchii pogranicznej organizował najazdy na ziemie Bizancjum. Z czasem się uniezależnił.

W latach 1301–1303 podbił ziemie sąsiednich plemion wraz z miastem Eskişehir. W 1302 pobił wojska bizantyńskie dowodzone przez Mouzalona w bitwie na równinie Bafeus, niedaleko od murów Nikomedii. Wyprawa współcesarza Michała IX przeciw Osmanowi przyniosła opłakane rezultaty wskutek dezercji najemnego kontyngentu Alanów; w rezultacie Bizantyjczycy utracili na rzecz Osmana kontrolę nad Bitynią.

Prowadząc agresywną politykę podbojów i korzystając z osłabienia Bizancjum, Osman szybko powiększał obszar swojego państwa. Błyskotliwa kampania Rogera de Flor i Kompanii Katalońskiej przeciw Turkom na zachodzie Azji Mniejszej z 1304 ominęła terytoria pozostające pod władzą Osmana, nie przynosząc mu uszczerbku; osłabiła natomiast jego rywali, emirów Sasana, Menteşe, Aydına i Alişıra.