[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/

Nowy Tomyśl

miasto w województwie wielkopolskim

Nowy Tomyśl (niem. Neutomischel) – miasto w woj. wielkopolskim, nad Szarką (dopływ Obry), siedziba powiatu nowotomyskiego i gminy miejsko-wiejskiej Nowy Tomyśl. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego.

Nowy Tomyśl
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Urząd Miejski w Nowym Tomyślu
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

nowotomyski

Gmina

Nowy Tomyśl

Data założenia

ok. 1786

Prawa miejskie

8 kwietnia 1786

Burmistrz

Marcin Brambor

Powierzchnia

5,2 km²

Wysokość

70 m n.p.m.

Populacja (30.06.2023)
• liczba ludności
• gęstość


13 702[1]
2635 os./km²

Strefa numeracyjna

61

Kod pocztowy

64-300 do 64-301

Tablice rejestracyjne

PNT

Położenie na mapie gminy Nowy Tomyśl
Mapa konturowa gminy Nowy Tomyśl, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Nowy Tomyśl”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Nowy Tomyśl”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Nowy Tomyśl”
Położenie na mapie powiatu nowotomyskiego
Mapa konturowa powiatu nowotomyskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Nowy Tomyśl”
Ziemia52°19′02″N 16°07′18″E/52,317222 16,121667
TERC (TERYT)

3015044

SIMC

0971175

Urząd miejski
ul. Poznańska 33
64-300 Nowy Tomyśl
Strona internetowa

Według danych GUS z 30 czerwca 2023, miasto liczyło 13 702 mieszkańców[2].

Położenie geograficzne

edytuj

Nowy Tomyśl leży w zachodniej części województwa wielkopolskiego, przy osi Warszawa-Poznań-Berlin. Przez gminę przebiega autostrada A2 oraz międzynarodowa linia kolejowa E 20.

Miasto leży na sandrowej Nizinie Nowotomyskiej, w obniżeniu źródeł Szarcy i Dojcy, dopływów jezior zbąszyńskich oraz rzeki Obry[3].

Historia

edytuj

Pierwsze ślady osadnictwa na tych obszarach pochodzą sprzed 11 tys. lat (m.in. pozostałości grobów skrzynkowych koło Wytomyśla oraz smolarni pod Jastrzębskiem Starym).

Miejscowość Nowy Tomyśl powstała w XVIII wieku i jest jednym z najmłodszych miast Wielkopolski. W XVIII w. okolice Tomyśla zaczęli zagospodarowywać osadnicy olęderscy, sprowadzani przez właścicieli tych ziem, rodzinę Szołdrskich. Wśród nowych mieszkańców dominowali protestanccy Niemcy z Brandenburgii, Śląska i Pomorza, toteż wkrótce koniecznością stała się budowa zboru ewangelickiego. Świątynia powstała w osadzie nova colonia Glinki w 1780 r., a kilka lat później Feliks Antoni Ignacy Szołdrski postanowił lokować koło kościoła nowe miasto[4].

Ostatecznie osadzie nadano prawa miejskie i nazwę Nowy Tomyśl 8 kwietnia 1786 r. przywilejem wydanym przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wieś dla odróżnienia nazwano Starym Tomyślem.

Zabory Polski

edytuj

Już kilka lat po lokacji miasto włączono do zaboru pruskiego. Podczas wojen napoleońskich po zwycięskim powstaniu wielkopolskim 1806 roku Nowy Tomyśl zajęty został przez powstańców i wkrótce znalazł się w granicach Księstwa Warszawskiego. Po jego upadku w 1815 roku znów powrócił we władanie państwa pruskiego[5].

W 1811 roku miasto liczyło 66 domów i 438 mieszkańców (w 1837 roku – 809 mieszk.)[6]. Działały tu warsztaty sukiennicze i garbarskie. W ciągu roku odbywały się cztery jarmarki: 11 kwietnia, 21 czerwca, 14 września oraz 28 listopada[6].

Od 1815 roku miasto było jednym z pięciu w podówczas utworzonym powiecie bukowskim[6].

Miasto było położone w leśnej części tego powiatu wśród osad olęderskich. W 1848 r. Buk utracił przywilej miasta powiatowego w ramach kary za udział w Wiośnie Ludów i urząd landrata przeniesiono tego samego roku do Nowego Tomyśla. W 1887 roku na mocy ustawy o podziale powiatów zlikwidowano powiat bukowski i utworzono dwa nowe: powiat grodziski i nowotomyski. W wyniku nowej zmiany administracyjnej miejscowość stała się miastem powiatowym[5][7].

Pod koniec XIX wieku było to jedyne miasto w Wielkopolsce bez kościoła katolickiego, a wszyscy katolicy należeli do parafii w odległym o 8 km Wytomyślu[8]. W 1905 r. Nowy Tomyśl liczył 1985 mieszkańców, z czego 86,1% stanowili Niemcy, 8,2% – Polacy, zaś Żydzi – 5,7%[9]. Ludność niemiecka dominowała w mieście aż do lat 20. XX w.

 
Pocztówka z 1904

W czasie zaborów w mieście funkcjonowały polskie organizacje i placówki jak Bank spółdzielczy oraz Towarzystwo Pożyczkowe[3].

Okres międzywojenny

edytuj

Pod dowództwem Edmunda Klemczaka, powstańcy wielkopolscy opanowali Nowy Tomyśl 3 stycznia 1919. Powrót miasta do Polski usankcjonował traktat wersalski z 28 czerwca 1919 r. W 1921 miasto liczyło 2083 mieszkańców oraz 240 domów. Do 1939 liczba mieszkańców wzrosła do 2750[3].

W okresie międzywojennym miasto miało charakter rzemieślniczo-handlowy. Funkcjonowały w nim zakłady produkcyjne: fabryka siatek żarowych, browar, młyny oraz tartaki[3].

Okres II wojny światowej

edytuj

Podczas II wojny światowej obszar ten był terenem silnej akcji germanizacyjnej, a mieszkańców polskiego pochodzenia wywożono na roboty do Niemiec lub do Generalnego Gubernatorstwa, a w zamian sprowadzono Niemców w ramach akcji kolonizacyjnej Heim ins Reich. Walki o miasto zakończyły się 27 stycznia 1945 roku co przyjmuje się za datę zakończenia okupacji niemieckiej[3].

Okres powojenny

edytuj

Po wojnie liczba mieszkańców wzrosła z 2700 w 1946 do 4696 w 1961. Miasto odbudowano ze zniszczeń wojennych oraz rozbudowano sieci: kanalizacyjną, wodociągową i gazową. Powstało 60 nowych domów mieszkalnych oraz kilka przeznaczonych dla administracji państwowej[3].

Powstała fabryka narzędzi chirurgicznych, która wybudowała nowe osiedle mieszkaniowe. Powstał nowy ośrodek zdrowia ze specjalistycznymi przychodniami oraz szpital powiatowy. W mieście otwarta została druga szkoła podstawowa, liceum ogólnokształcące, dwie szkoły zawodowe. Miasto wzbogaciło się także o dom kultury oraz miejski stadion sportowy[3].

Rozwinęła się gospodarka. W okresie PRL w mieście funkcjonowały zakłady produkcyjne: spółdzielnia wikliniarska, przetwórnia owocowo-warzywna, zakłady wylęgu drobiu. zakłady młynarskie, spółdzielnia pracy „Latex” produkująca tworzywa sztuczne. W zakładach tych pracowało w sumie ok. 3400 mieszkańców miasta i okolic[3].

W latach 1968–1972 miasto było siedzibą władz gromady Nowy Tomyśl.

Komunikacja

edytuj

W mieście jest stacja kolejowa Nowy Tomyśl.

W 2011 przy ul. Poznańskiej otworzono sanitarne lądowisko.

Demografia

edytuj
  • Piramida wieku mieszkańców Nowego Tomyśla w 2014 roku[10].

 

Zabytki

edytuj
 
Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa z 1780 r. (dawny zbór ewangelicki)
 
Zabytkowy młyn
 
Dom szachulcowy z końca XVIII (obecnie Muzeum Wikliniarstwa i Chmielarstwa)

Wspólnoty wyznaniowe

edytuj
 
Kościół par. pw. MB Nieustającej Pomocy z 1896 r. i dom proboszcza

Gospodarka

edytuj

Na terenie gminy Nowy Tomyśl działa kilka znaczących firm. Do największych należy Fabryka Narzędzi Chirurgicznych „Chifa”, dziś znana pod nazwą „Aesculap Chifa” sp. z o.o., należąca do koncernu B.Braun Melsungen AG. Inne duże firmy to: zatrudniająca ponad 2 tys. pracowników PHOENIX CONTACT sp. z o.o., zajmująca się m.in. produkcją aparatury łączeniowej i rozwiązań interfejsowych do automatyki przemysłowej, BEROTU sp. z o.o., zajmująca się produkcją mebli dla szwedzkiego koncernu IKEA, KIEL POLSKA sp. z o. o., produkująca siedzenia autobusowe i kolejowe, spółdzielnia mleczarska „Top-Tomyśl”, czy JOSERA - firma produkująca suchą karmę dla zwierząt domowych. Z kolei w Paproci położona jest firma BARTEX Bartol sp. z o.o. - jeden z największych polskich importerów win oraz sprzedawca wyrobów spirytusowych i płynów do dezynfekcji. W Borui Nowej swoją siedzibę ma FILTROWENT sp. z o.o. Sp. k., produkująca m.in. odpylacze, zasuwy pneumatyczne, silosy do trocin i na biomasę. Na terenie tej samej miejscowości znajduje się jeden z większych zakładów budowlanych w regionie wraz z betoniarnią - CAŁUS sp. z o. o. Sp. k. - firma z 30-letnim doświadczeniem w branży. W Glinnie z kolei funkcjonuje firma ARGO YACHT, specjalizująca się w budowie i sprzedaży jachtów motorowych wypornościowych, o niskim zanurzeniu.

Rolnictwo

edytuj

Historia uprawy chmielu[12]

edytuj

Pierwsze plantacje chmielu w okolicach Nowego Tomyśla pojawiły się pod koniec drugiego dziesięciolecia XIX w., a do jego intensywnego rozwoju w drugiej połowie XIX w. przyczynił się niemiecki kupiec pochodzenia żydowskiego – Józef Jakub Flatau.

Flatau sprowadzał w rejon Nowego Tomyśla szlachetne odmiany chmielu, a po wielu żmudnych doświadczeniach wyhodował także swoje własne odmiany. Chmiel z Nowego Tomyśla z roku na rok zdobywał coraz więcej nagród na wystawach krajowych i zagranicznych, a jego cena nieustannie rosła. Hermann Tietz w swoim szkicu biograficznym Józefa Jakuba Flataua pisze, że cena nowotomyskiego chmielu wzrosła z 9 talarów za cetnar w 1837 roku do 160 talarów w 1861 roku, co przyczyniło się do wzrostu zamożności wielu mieszkańców Nowego Tomyśla i okolic. Nowotomyski chmiel był już wykorzystywany jako surowiec nie tylko w lokalnych browarach (m.in. do produkcji słynnego piwa grodziskiego), ale także eksportowany do innych regionów Prus, a nawet za granicę (zwłaszcza odmiana lokalna). Było to możliwe z jednej strony dzięki wzrostowi wiedzy agrotechnicznej wśród plantatorów, a z drugiej strony dzięki działaniom marketingowym Flataua. W 1858 r. Józef Flatau został uhonorowany przez władze Nowego Tomyśla honorowym obywatelstwem (Hermann Tietz podaje, że miało to miejsce w 1864 roku).

Z wydawnictwa nowotomyskiego magistratu z 1873 roku Wiadomości o chmielu w Nowym Tomyślu wynika, że obszar plantacji chmielu w okolicy Nowego Tomyśla był największy w całych Prusach i stanowiły one jedyne źródło utrzymania dla ok. 10 tysięcy ludzi. W 1860 roku dochody z uprawy chmielu w tym regionie wyniosły 2,2 mln talarów.

Od połowy XIX w. odbywały się w Nowym Tomyślu jarmarki chmielarskie, na które przyjeżdżali także plantatorzy z Czech i Śląska. Dzięki uprawom chmielu miasto ożywiło się gospodarczo, a liczba jego mieszkańców systematycznie rosła.

Obecnie plantacje chmielu w okolicach Nowego Tomyśla obejmują obszar ok. 90 hektarów.

 
Największy wiklinowy kosz świata z 2006 roku

W całym kraju Nowy Tomyśl słynie też jako miasto wikliniarzy. Tradycje te sięgają XIX w., kiedy w te okolice sprowadzono z Ameryki Północnej specjalne odmiany wikliny. W mieście co roku w ostatni weekend wakacji organizowany jest Jarmark Chmielo-Wikliniarski. W 1985 r. założono tutaj Muzeum Wikliniarstwa i Chmielarstwa (oddział Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie)[13].

  • Ludowy Klub Sportowy KORONA Bukowiec - klub sportowy obejmujący sekcję łuczniczą oraz piłkarską występującą w A-klasie.
  • NAP Polonia Nowy Tomyśl – klub sportowy występujący w A-klasie.
  • UKS Dream Team Nowy Tomyśl - koszykówka, 8-krotny mistrz Wielkopolski w kategoriach młodzieżowych w latach 2017-2023.
  • TS 05 Nowy Tomyśl – klub piłkarski występujący w B-klasie.
  • KS SAM Jastrzębsko Stare - klub piłkarski występujący w B-klasie.
  • Ludowy Klub Sportowy BORUSJA Boruja Kościelna - klub piłkarski występujący w B-klasie.
  • Ludowy Klub Sportowy „Budowlani - Całus ” Nowy Tomyśl – podnoszenie ciężarów.
  • MOS MUKS Kangur Nowy Tomyśl – siatkówka.
  • NASZACH Nowy Tomyśl - Nowotomyska Akademia Szachowa.
  • klub Karate Kyokushin Kanku.
  • stowarzyszenie "Akademia Zapasów".
  • Nowotomyski Klub Tenisowy.

Samorząd

edytuj

Nowy Tomyśl dwukrotnie zajmował czołową lokatę wśród miast powiatowych w Wielkopolsce pod względem dochodu budżetowego samorządu terytorialnego per capita, i czternastą w kraju. W 2019 było to 4245,12 zł na mieszkańca, w 2020: 4242,20 zł[14].

Turystyka

edytuj

KTA Szarka – klub turystyki aktywnej powstały w 2002 r. Skupia młodzież oraz dorosłych z gminy Nowy Tomyśl. Organizator m.in. trzydniowego Rajdu Szlakiem Chmielu i Wikliny.

Współpraca międzynarodowa

edytuj

Miasta partnerskie[15]

Ludzie związani z Nowym Tomyślem‎ ‎

edytuj
Z tym tematem związana jest kategoria: ‎‎Ludzie związani z Nowym Tomyślem‎.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Wyniki badań bieżących - Baza Demografia - Główny Urząd Statystyczny [online], stat.gov.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  2. GUS - Bank Danych Lokalnych [online], bdl.stat.gov.pl [dostęp 2023-12-29].
  3. a b c d e f g h Praca zbiorowa 1967 ↓, s. 267-268.
  4. Położenie i historia Nowego Tomyśla | Oficjalny Portal Gminy Nowy Tomyśl nowytomysl.pl [online], nowytomysl.pl [dostęp 2024-01-10].
  5. a b Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich t. XII, hasło „Tomyśl”, nakł. Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego, 1887, s. 384 [dostęp 2019-06-12].
  6. a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜stwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 192-202.
  7. Starostwo Powiatowe w Buku [online], Narodowe Archiwum Cyfrowe [dostęp 2014-12-29] [zarchiwizowane z adresu 2014-12-29].
  8. Dziennik Poznański”. R. 33 nr 252, 4 listopada 1891. 
  9. Gemeindelexikon für das Königreich Preußen. Heft 5. Provinz Posen. Berlin SW 1908.
  10. Nowy Tomyśl w liczbach. Nowy Tomyśl - Dane demograficzne [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-12], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  11. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2018-12-05].
  12. Zob. bibliografia.
  13. Historia Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie [online], Strona Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie [dostęp 2011-04-24].
  14. Wspólnota [online] (pol.).
  15. Bartosz Filipiak, Współpraca [online] [dostęp 2012-02-09] (pol.).
  16. Nowiny lokalne. Nowy partner Nowego Tomyśla (2014-09-12)

Bibliografia

edytuj
  • Bogusław Polak: Dzieje Nowego Tomyśla. Nowy Tomyśl: UMiG Nowy Tomyśl, 1998. ISBN 83-907840-1-7.
  • Arno Kraft: ...und dazwischen Neutomischel. Berlin: Eigenverlag Arno Kraft, 1998. ISBN 3-00-002419-0. (niem.).
  • Hermann Tietz: Joseph Jacob Flatau genannt Flatau von Hopfenfeld, Biographische Skizze. Berlin: 1868. (niem.).
  • Praca zbiorowa: Miasta polskie w tysiącleciu, tom II, województwo poznańskie, hasło „Nowy Tomyśl”. Wrocław, Warszawa, Kraków: Ossolineum, 1967, s. 267-268.

Linki zewnętrzne

edytuj