[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/

Narcyz Witczak-Witaczyński

chorąży kawalerii Wojska Polskiego, fotograf wojskowy

Narcyz Witczak-Witaczyński (ur. 29 października 1898 w Warszawie, zm. 27 marca 1943 w obozie koncentracyjnym Majdanek) – chorąży kawalerii Wojska Polskiego, fotograf wojskowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Narcyz Witczak-Witaczyński
Kościesza
Ilustracja
Narcyz Witczak-Witaczyński (1937)
chorąży kawalerii chorąży kawalerii
Data i miejsce urodzenia

29 października 1898
Warszawa

Data i miejsce śmierci

27 marca 1943
KL Lublin

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie na Wschodzie
Wojsko Polskie

Formacja

Legion Puławski
I Korpus Polski

Jednostki

1 Pułk Ułanów Krechowieckich
Szwadron Przyboczny Naczelnika Państwa
Szwadron Przyboczny Prezydenta Rzeczypospolitej
1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego
1 Pułk Strzelców Konnych

Stanowiska

szef szwadronu
oficer oświatowy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Brązowy Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Srebrny Wawrzyn Akademicki Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Krzyż Armii Krajowej Wstążeczka Amarantowa Krzyż Wiernej Służby (Rumunia) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Krzyż św. Jerzego IV stopnia (Imperium Rosyjskie)

Życiorys

edytuj

Po ucieczce z domu rodzinnego, 13 sierpnia 1915 wstąpił jako ochotnik do 2 szwadronu ułanów Legionu Puławskiego, przeformowanego w dywizjon, a później w 1 pułk ułanów polskich przy armii rosyjskiej. Za udział w szarży pod Krechowcami odznaczony w niepodległej Polsce orderem Virtuti Militari. Następnie walczył wraz z I Korpusem Polskim gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego przeciwko bolszewikom. Po rozwiązaniu Korpusu udał się Kijowszczyznę, a następnie do Wołogody. Tam 5 sierpnia 1918 aresztowany, przewieziony do Moskwy i wcielony do Mazowieckiego Pułku Ułanów, walczącego po stronie bolszewików. Pod Kazaniem, próbując przeprowadzić swój pluton na drugą stronę frontu, został ranny i odwieziony do szpitala w Moskwie. Po wyleczeniu i rozwiązaniu Mazowieckiego Pułku Ułanów został wcielony do 1 Łotewskiego Pułku Kawalerii. Zbiegł z niego w okolicach Rygi, został jednak aresztowany i osadzony w więzieniu w Mitawie. Po zajęciu Mitawy przez Niemców wywieziony do Niemiec jako jeniec wojenny i przetrzymywany w obozach jenieckich. 22 lipca 1919 zbiegł z obozu we Frankfurcie nad Odrą i wrócił do Polski.

22 sierpnia 1919 ponownie wstąpił do 1 pułku Ułanów Krechowieckich. 7 września 1919 został przeniesiony do Szwadronu Przybocznego Naczelnika Państwa, w którym służył jako wachmistrz – szef szwadronu w okresie od 13 grudnia 1919 do 26 maja 1926 (19 grudnia 1922 pododdział przemianowany został na Szwadron Przyboczny Prezydenta Rzeczypospolitej). W wojnie polsko-bolszewickiej brał udział w walkach na froncie wołyńskim od kwietnia do czerwca 1920. Po ukończeniu w 1927 Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Następnie w latach 1928–1931 służył w 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. 21 września 1931 przeniesiony do 1 pułku strzelców konnych w Garwolinie. Oficer oświatowy pułku od 13 lipca 1935. Awansowany do stopnia chorążego 1 lutego 1936.

Wraz z pułkiem wziął udział w kampanii wrześniowej w 1939. Po kapitulacji powrócił do Garwolina i rozpoczął pod pseudonimem „Kościesza” tworzenie konspiracyjnej organizacji, skupiającej żołnierzy 1 pułku strzelców konnych – ZWZ/AK Obwodu „Gołąb”. W Komendzie Obwodu pełnił funkcję szefa kontrwywiadu. Od 1941 redagował konspiracyjne czasopismo „Apel”. 17 lipca 1942 aresztowany przez niemieckie władze okupacyjne. Więziony na Pawiaku do grudnia 1942, a następnie w obozie na Majdanku, gdzie zginął 27 marca 1943.

Twórczość

edytuj
 
Zdjęcie z kolekcji Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego
 
Kamień pamiątkowy poświęcony Narcyzowi Witczak-Witaczyńskiemu w Garwolinie

Od początku swojej służby w Szwadronie Przybocznym dokumentował przy pomocy fotografii dzieje Wojska Polskiego, a szczególnie codzienne życie kawalerii. Jako jeden z nielicznych miał prawo fotografowania Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza Wojska Polskiego marszałka Józefa Piłsudskiego i najważniejszych osobistości II RP, polityków i wojskowych. Był jednym z najbardziej popularnych fotoreporterów wojskowych. Jego fotografie publikowały czasopisma „Wiarus”, „Jeździec i Hodowca”, „Polska Zbrojna” i „Ilustrowany Kurier Codzienny”. Jego ilustracje zawiera najbardziej znana przedwojenna publikacja o historii kawalerii – Księga Jazdy Polskiej (Warszawa, 1938). Fotografie jego autorstwa publikowano jako pocztówki, foldery i koperty. Zdobył I nagrodę w konkursie fotografiki wojskowej w 1937 oraz wiele innych nagród i wyróżnień. Jego archiwum fotograficzne liczące około czterech tysięcy negatywów zostało przekazane w styczniu 2014 przez spadkobierców do Narodowego Archiwum Cyfrowego[1].

Od chwili utworzenia pełnił funkcję sekretarza redakcji tygodnika „Wiarus” dla podoficerów zawodowych Wojska Polskiego, w którym publikowane były także jego artykuły. Pisał też do czasopism „Jeździec i Hodowca” i „Polska Zbrojna”. Jako oficer oświatowy redagował pułkowe pismo „Nowinki”.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Upamiętnienie

edytuj
 
Most im. Narcyza Witczak-Witaczyńskiego w Garwolinie

29 października 2015 na zewnętrznej ścianie Kolegiaty Przemienienia Pańskiego w Garwolinie, odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą Narcyzowi Witczak-Witaczyńskiemu. Również w tym samym dniu, przed domem Narcyza Witczak-Witaczyńskiego przy ulicy Polnej w Garwolinie (w miejscu jego ostatniego zamieszkania), odsłonięto kamień pamiątkowy z tablicą, upamiętniający Narcyza Witczak-Witaczyńskiego. Odsłonięcia obydwu tablic ufundowanych przez Miasto Garwolin dokonał Burmistrz Miasta Tadeusz Mikulski, Przewodniczący Rady Miasta Marek Jonczak oraz córki chorążego: Barbara Witczak-Witaczyńska i Krystyna Witczak.[6]

Decyzją Rady Miasta Garwolina z dnia 1 kwietnia 2017, most na rzece Wildze w centrum Garwolina otrzymał imię Narcyza Witczak-Witaczyńskiego.[7]

Powstały dwie publikacje w całości poświęcone Narcyzowi Witczak-Witaczyńskiemu. W 2013 ukazał się album "Szwoleżerowie, ułani i strzelcy konni w fotografii Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego", a w 2017 album "Narcyz Witczak-Witaczyński" wydany przez Narodowe Archiwum Cyfrowe.

Przypisy

edytuj
  1. Spuścizna fotograficzna Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego trafia do NAC | Narodowe Archiwum Cyfrowe [online], nac.gov.pl [dostęp 2020-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-28] (pol.).
  2. Dekret Wodza Naczelnego L. 3421 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1723).
  3. M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  4. a b c d e f g h i Daty przyznania orderów i odznaczeń na podst. archiwum Barbary Witczak-Witaczyńskiej.
  5. M.P. z 1936 r. nr 261, poz. 461 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej i krzewienie czytelnictwa w wojsku”.
  6. Odsłonięcie tablic upamiętniających chorążego kawalerii Wojska Polskiego Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego. [dostęp 2022-06-13].
  7. W sprawie nadania obiektowi mostowemu na rzece Wildze w mieście Garwolin, [w:] Uchwała nr XXXVI/234/2017 Rady Miasta Garwolin [pdf], Garwolin 2017 (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Zbigniew Gnat-Wieteska: 1. Pułk Strzelców Konnych. Dowódcy, oficerowie, podoficerowie i tradycje. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2012, s. 114. ISBN 978-83-62046-41-6.
  • Szwoleżerowie, ułani i strzelcy konni w fotografii Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego. Stanisław Zieliński, Leszek Nagórny (Oprac.). Nadarzyn: Wydawnictwo Vipart, 2013, s. 401. ISBN 978-83-87124-87-8.
  • P. Dobrowolski, Trzy razy pierwszy, w: „Szabla i Koń” 2011, nr 2, s. 16-21

Linki zewnętrzne

edytuj