Konkurs Piosenki Eurowizji 1998

 

 

Birmingham

 

Lokalizacja Birmingham na mapie Wielkiej Brytanii.

Brytyjski nadawca publiczny British Broadcasting Corporation (BBC) otrzymał prawa do organizacji 43. edycji konkursu dzięki wygranej zespołu Katrina and the Waves z piosenką Love Shine a Light, reprezentującego Wielką Brytanię podczas konkursu w 1997 roku^[2]. W sierpniu tego samego roku BBC ogłosiło, że konkurs w roku 1998 odbędzie się w hali National Indoor Arena w Birmingham^[3].

Był to ósmy Konkurs Piosenki Eurowizji, którego gospodarzem była Wielka Brytania^[a] oraz pierwszy, który odbył się w Birmingham. Gospodarzami wcześniejszych edycji wydarzenia organizowanych w Zjednoczonym Królestwie były: Londyn (1960, 1963, 1968 i 1977), Edynburg (1972), Brighton (1974) oraz Harrogate (1982)^[2].

National Indoor Arena w Birmingham jest wielofunkcyjną halą widowiskowo-sportową. Obiekt został otwarty w 1991 roku; przed konkursem Eurowizji w hali odbywały się m.in. Mistrzostwa Świata w Badmintonie (1993) oraz Mistrzostwa Świata w Netballu (1995)^[4][5][6]. Hala była także głównym miejscem nagrywania brytyjskiego programu telewizyjnego Gladiators^[7].

Reprezentant Niemiec Guildo Horn zaskoczył przedstawieniem, które zakończył wspinaczką po rusztowaniu sceny^[1]. Kontrowersyjnie wybrany do reprezentowania Niemiec, był krytykowany przez niemieckich dziennikarzy. Jego przygotowania do występu były szeroko komentowane w lokalnych mediach. Po zdobyciu siódmego miejsca w kraju zapanowała guildowa gorączka, a jego wynik uznawany był przez prasę jako „odrodzenie dla konkursu w Niemczech”^{[potrzebny przypis]}.

Po konkursie nastąpiła korekta głosowania – podczas ogłaszania wyników z Hiszpanii omyłkowo przyznano 12 punktów Izraelowi zamiast Niemcom^[1].

Jednym z najbardziej pamiętnych momentów konkursu była gafa popełniona przez prowadzącą podczas głosowania. Słysząc, że holenderska podawaczka punktów, Conny van den Bos, brała wcześniej udział w konkursie (w 1965), Ulrika Jonsson odpowiedziała: To było dawno temu?, po czym nastąpiły śmiechy i buczenie publiczności, spowodowane pozornie obraźliwym^{[co w tym obraźliwego?]} komentarzem^{[potrzebny przypis]}.

W konkursie uczestniczyło 25 krajów, w tym debiutująca w stawce Macedonia^[1]. Belgia, Finlandia, Izrael, Rumunia i Słowacja powróciły do konkursu po przerwie^{[potrzebny przypis]}, natomiast Austria, Bośnia i Hercegowina, Dania, Rosja i Islandia nie wzięły udziału, ze względu na niską średnią punktów z poprzednich pięciu lat^[1]. Rosja^{[potrzebny przypis]} i Włochy nie transmitowały^{[potrzebny przypis]} konkursu, bo wycofały się z udziału na czas nieokreślony^[1]. W 1998 rosyjski nadawca Pierwyj kanał przygotowany był do rozpoczęcia wewnętrznych preselekcji, ale zorientował się, że z powodu słabych wyników w poprzednich latach Rosja nie mogłaby wziąć udział w 1998. Plotki mówią, że Kanał 1 planował wymienić Tatianę Owsienkę jako swoją reprezentantkę z piosenką „Solnce mojo”. Ponieważ Rosja nie brała udziału, Kanał 1 nie transmitował konkursu w 1998^{[potrzebny przypis]}.

W 43. Konkursie Piosenki Eurowizji wystąpiło kilku wykonawców, którzy uczestniczyli w konkursie w przeszłości. W skład zespołu Alma Lusa reprezentującego Portugalię wszedł José Cid, uczestnik konkursu w 1980. Reprezentantką Chorwacji była Danijela Martinović, członkini zespołu Magazin biorącego udział w finale konkursu w 1995.