Kelly Lee Owens (album)

Kelly Lee Owens rozpoczęła karierę muzyczną od współpracy z producentem techno Danielem Averym w londyńskim sklepie płytowym. Wniosła wkład w jego debiutancki album Drone Logic z 2013 roku. Później, po dwóch samodzielnie wydanych 12-calowych płytach nawiązała współpracę z norweską wytwórnią Smalltown Supersound, debiutując w niej w 2016 roku EP-ką Oleic, w której pokazała swoje spore umiejętności jako producentka muzyki tanecznej. EP-ka ta okazała się być wstępem do debiutanckiego albumu, zatytułowanego jej imieniem i nazwiskiem, który ukazał się w 2017 roku^[2].

18 stycznia 2017 ukazał się „Anxi”, singiel promujący album, którego wydanie zapowiedziano na 24 marca^[3]. Utrzymany w styl techno-pop utwór był owocem współpracy Owens z Jenny Kval, która wystąpiła w nim jako wokalistka. Jak stwierdziła Owens: „Anxi był jak dotąd moją najbardziej swobodną i otwartą współpracą, a także pierwszą współpracą z kobietą. To było dla mnie bardzo silne doświadczenie, czułam, że wniosła ona coś dziwnego i całkiem pięknego”^[4].

Album został wydany 24 marca 2017 roku jako:

• digital download (w Norwegii)^[5]
• LP+CD (w Wielkiej Brytanii^[6]

Jesienią tego samego roku album został wznowiony w kilku wersjach jako extended version/deluxe edition z dodatkowymi utworami^[7][8].

Lista według Discogs^[5]:

1.	S.O	3:12
2.	Arthur	4:05
3.	Anxi. Featuring – Jenny Hval	3:47
4.	Lucid	3:32
5.	Evolution	4:02
6.	Bird	5:15
7.	Throwing Lines	3:07
8.	C.B.M	4:58
9.	Keep Walking	4:43
10.	8	9:39
		46:20

• autorstwo, produkcja – Kelly Lee Owens
• inżynier dźwięku – James Greenwood
• mastering – Mandy Parnell
• zdjęcie, layout – Kim Hiorthøy

Lista według Discogs^[7]:

1.	S.O
2.	Arthur
3.	Anxi.
4.	Lucid
5.	Evolution
6.	C.B.M

1.	Throwing Lines
2.	Bird
3.	Keep Walking
4.	8

1.	S.O	3:12
2.	Arthur	4:05
3.	Anxi.	3:47
4.	Lucid	3:32
5.	Evolution	4:02
6.	Bird	5:15
7.	Throwing Lines	3:07
8.	C.B.M	5:00
9.	Keep Walking	4:43
10.	8	9:39
		46:22

1.	Spaces	3:43
2.	Pull	3:22
3.	1 Of 3	3:22
		10:27

1.	Bird (Prins Thomas Remix) Remix – Prins Thomas	22:13
2.	Lucid (Kelly Lee Owens Remix) Remix – Kelly Lee Owens	5:07
3.	Uncertain (Ghost Culture Remix) Remix – Ghost Culture	5:06
		32:26

Oceny łączne
Publikacja	Ocena
Album of the Year	80/100[9]
AnyDecentMusic?	7.8/10[10]
Metacritic	79/100[11]
Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[12]
Clash	8/10[13]
Exclaim!	9/10[14]
The Irish Times	[15]
The Line of Best Fit	8/10[16]
Loud And Quiet	8/10[17]
Mixmag	9/10[18]
musicOMH	[19]
No Ripcord	8/10[20]
Pitchfork	8.0/10[1]

Album otrzymał średnią ocenę 80 na 100 na podstawie 16 recenzji krytycznych w zestawieniu Album of the Year, 7.8 na 10 na podstawie 12 recenzji w zestawieniu AnyDecentMusic?^[10] oraz 79 na 100 na podstawie 13 recenzji w podsumowaniu Metacritic^[11].

Philip Sherburne z Pitchforka stwierdza, że: „debiutancki album [Owens] nie wydaje się debiutem. Jej piosenki nie tyle sprawiają wrażenie produktu jej doświadczeń, ile raczej stanowią trudny do zmierzenia krok naprzód – są niczym wiadomość w butelce, która powróci gdzieś w przyszłości“. Swoje spostrzeżenie autor opiera na analizie wcześniejszego muzycznego doświadczenia Owens: śpiewie w chórze, stażu w XL Recordings, grze w zespole indie rockowym History of Apple Pie, pracy w sklepach płytowych i współpracy z Danielem Averym i Ghost Culture, którzy zaprosili ją do studia i zmotywowali do wydania własnej muzyki. Ale – jak zauważa – z wydaniem debiutanckiego albumu „artystka zostawia za sobą przeszłość indie rocka i łączy dream pop z ambient techno w swoim niezwykle zróżnicowanym i w pełni ukształtowanym debiucie“^[1].

Podobną opinię wygłasza Paul Simpson z AllMusic. Według niego debiutancki album Owens stanowi podsumowanie jej dotychczasowej twórczości „łącząc kilka wcześniej wydanych singli z nowszymi utworami, dryfując między dream popem, trip hopem i atmosferycznym techno”^[12].

Lisa Blanning z Resident Advisor uważa, że Owens to „ekscytująca nowa artystka. Jej głos jest piękny. Jej teksty piosenek są przystępne. Jej aranżacje wydają się płynne, a ona sama z łatwością porusza się między stylami (…). Jest również mistrzynią nastroju^[21]. Zbliżoną opinię wyraża Nina Posner z Mixmag. Jej zdaniem Owens „potwierdza swoją pozycję dzięki oszałamiającemu debiutanckiemu albumowi wydanemu przez wytwórnię Smalltown Supersound z Oslo”. Jej płyta „flirtuje z kilkoma klubowymi pomysłami, ale utwory płynnie przechodzą od nasączonego smyczkami popu do zamkniętego house’u i zdecydowanego techno”^[18].

„Kelly Lee Owens to dzieło absolutnie naturalne” – ocenia Stephen Carlick z magazynu Exclaim! precyzując: „są to warstwowe, atmosferyczne utwory, które łączą minimal techno, dream pop, krautrock i ambient drone w olśniewającą, alchemiczną całość, która wymyka się łatwej kategoryzacji”. (…) „Kelly Lee Owens to ciepłe, emocjonalne i dobrze wyprodukowane dzieło naturalnego talentu, który z czasem będzie tylko lepszy. Nie mogę się doczekać, aby usłyszeć, co zrobi dalej” – podsumowuje^[14].

Bekki Bemrose z musicOMH stawia tezę, że pobyt Owens w charakterze pielęgniarki na oddziale onkologicznym i kontakt z nieuleczalnie chorymi mógł wywrzeć bezpośredni wpływ na jej muzykę i poglądy, jako że szczegół ten często pojawia się w jej wywiadach. Wobec faktu, że życie jest krótkie i przemijające Owens „zarówno napisała, jak i wyprodukowała płytę, pragnąc mieć swoje dzieło jako swoją absolutną własność. (…) „Postanowiła zaznaczyć swoje przekonania za pomocą nastrojowego elektronicznego albumu o dużym wyobrażeniowym zasięgu. Jej kompozycje przyjmują płynne zaokrąglenia, które są zarówno marzycielskie, jak i dynamiczne”. W podsumowaniu recenzji autorka stwierdza, iż „w zatłoczonym królestwie muzyki elektronicznej jej płyta dumnie wyróżnia się, ponieważ jest zarówno taneczną, jak i medytacyjną muzyką z prawdziwym sercem. I dzięki temu Kelly Lee Owens zaliczyła bardziej niż obiecujący debiut”^[19].

Zdaniem Luke’a Cartledge’a z The Line of Best Fit album Owens to „dzieło znakomitego kunsztu, o wielowymiarowym uroku, a także kuszące połączenie emocji z delikatnością – ten album wydaje się otwierać ekscytujący rozdział jej kariery”^[16].

Ammar Kalia z magazynu Clash uważa, że „zainteresowanie Owens emocjonalnym potencjałem dźwięku to temat, który być może kłóci się z wpływami Daniela Avery’ego na jej płycie, ale mimo to udało jej się stworzyć debiut pełen głębi i ukazujący zakres muzyki elektronicznej wykraczający poza klub”^[13].

„Była stażystka i pielęgniarka raz po raz demonstruje wrodzone zrozumienie punktów przyjemności muzyki elektronicznej wykraczających poza zwykłe naciskanie przycisków” – twierdzi Jim Carroll z dziennika The Irish Times^[15].