Kazimierz Romaniuk

Urodził się 21 sierpnia 1927 w Hołowienkach. Podczas okupacji pobierał nauki na tajnych kompletach gimnazjalnych „Przyszłość” w Warszawie, które ukończył w 1944 z małą maturą. Brał udział w powstaniu warszawskim. Po jego upadku został internowany w obozie w Pruszkowie, z którego zbiegł. Do końca okupacji ukrywał się, po czym kształcił się w Liceum Humanistycznym im. Adama Mickiewicza w Warszawie, gdzie w 1946 złożył egzamin dojrzałości^[1].

W latach 1946–1951 odbywał studia filozoficzno-teologiczne na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego (uzyskując w 1951 magisterium) i równocześnie zdobywał formację kapłańską w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Święcenia subdiakonatu otrzymał 21 października 1951 przez posługę biskupa pomocniczego warszawskiego Zygmunta Choromańskiego, zaś na diakona wyświęcił go 11 listopada 1951 Wacław Majewski, także biskup pomocniczy warszawski. Święceń prezbiteratu udzielił mu 16 grudnia 1951 w kościele Najczystszego Serca Maryi w Warszawie arcybiskup Stefan Wyszyński, prymas Polski^[1]. W 1953 na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego uzyskał doktorat z nauk teologicznych w zakresie patrologii na podstawie dysertacji Św. Hieronim a Rufin z Akwilei. Z problematyki sporów orygenesowskich na przełomie IV i V wieku^[1][2]. Dalsze studia odbył w latach 1956–1958 w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, kończąc je z licencjatem nauk biblijnych, i w École biblique et archéologique française w Jerozolimie w latach 1959–1961, gdzie po przedłożeniu pracy Miłość Ojca i Syna w soteriologii św. Pawła otrzymał doktorat. Habilitował się w 1966 na podstawie rozprawy Idea bojaźni Bożej w teologii św. Pawła^[1]. W 1969 otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1971 profesora zwyczajnego nauk biblijnych (zatwierdzony przez Kongregację Wychowania Katolickiego w 1981)^[1][3].

Pracował jako wikariusz w parafii św. Szczepana w Raszynie (1951–1952) i w parafii Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Warszawie, gdzie ponadto pełnił funkcję prefekta (1952–1955)^[1]. W 1973 otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości^[1], a w 1979 został mianowany kanonikiem kapituły metropolitalnej warszawskiej^[4].

Od 1953 był zatrudniony na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego, najpierw jako asystent, a następnie adiunkt, gdzie prowadził zajęcia z łaciny kościelnej i patrologii. W latach 1955–1956 i 1961–1963 pełnił funkcję prefekta studiów w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. W tymże seminarium w latach 1954–1956 uczył łaciny kościelnej i patrologii, a w latach 1961–1984 egzegezy Nowego Testamentu, łaciny kościelnej i języka francuskiego. W latach 1971–1982 sprawował urząd rektora Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego i równocześnie Akademickiego Studium Teologii Katolickiej w Warszawie. Od 1962 do 1976 wykładał Pismo św. na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, najpierw jako adiunkt, a od 1966 jako docent. Na tej uczelni w latach 1966–1976 był kierownikiem Katedry Teologii Biblijnej Nowego Testamentu. W 1966 podjął wykłady w Prymasowskim Studium Życia Wewnętrznego w Warszawie^[1]. W latach 1970–1972 był docentem na Wydziale Teologicznym Towarzystwa Jezusowego „Bobolanum” w Warszawie^[3], a w latach 1976–1983 najpierw docentem, a następnie profesorem w Katedrze Biblistyki Nowego Testamentu na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie^[1].

W 1966 wszedł w skład Międzynarodowego Stowarzyszenia Nowotestamentalistów Studiorum Novi Testamenti Societas^[1][5]. W latach 1975–1978 był członkiem komitetu wykonawczego tego gremium. W Episkopacie Polski wszedł w skład Komisji ds. Nauki, Rady Naukowej i Komisji ds. Seminariów^[1]. Dokonał samodzielnego tłumaczenia Pisma Świętego z języków oryginalnych, które wydał pod tytułem Biblia warszawsko-praska. Uczestniczył w przygotowaniu ekumenicznego przekładu Nowego Testamentu i Psalmów^[5].

20 lutego 1982 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej ze stolicą tytularną Sicca Veneria^[1][6]. Święcenia biskupie otrzymał 4 marca 1982 w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie^[1]. Konsekrował go Józef Glemp, arcybiskup metropolita gnieźnieński i warszawski, w asyście kardynała Franciszka Macharskiego, arcybiskupa metropolity krakowskiego, i Władysława Miziołka, biskupa pomocniczego warszawskiego^[7]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „In Te confido” (Ufam Tobie)^[8]. W latach 1982–1992 sprawował urząd wikariusza generalnego archidiecezji. W kurii metropolitalnej pełnił funkcję przewodniczącego Wydziału Administracji Ogólnej i Spraw Finansowych^[1].

25 marca 1992, wskutek reorganizacji podziału administracyjnego Kościoła w Polsce, Jan Paweł II przeniósł go na urząd biskupa diecezjalnego nowo utworzonej diecezji warszawsko-praskiej^[1][9]. Ingres do katedry św. Michała Archanioła i św. Floriana w Warszawie odbył 12 kwietnia 1992, a do konkatedry Matki Bożej Zwycięskiej w Warszawie 24 maja 1992^[1]. W latach 1998–2000 przeprowadził I synod diecezjalny^[10]. W 1999 gościł w diecezji papieża Jana Pawła II podczas jego podróży apostolskiej do Polski^[11]. 26 sierpnia 2004 Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego warszawsko-praskiego^[12][13].

W Episkopacie Polski został wiceprzewodniczącym Komisji ds. Wydawnictw Katolickich, wszedł w skład Rady Naukowej, Komisji ds. Nauki Katolickiej i Komisji ds. Seminariów Duchownych. Został też przewodniczącym Podkomisji ds. Pisma Świętego. Ponadto został współprzewodniczącym Komisji Wspólnej ds. Fakultetów Papieskich, Podkomisji Państwowo-Kościelnej ds. Seminariów i Państwowej Komisji Kodyfikacyjnej ds. Ustawy o Szkolnictwie Wyższym^[14]. W 1965 został członkiem-przedstawicielem Episkopatu w Światowej Federacji Apostolatu Biblijnego, w którym to gremium w latach 1971–1977 pełnił funkcję członka zarządu^[1][5].

Był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych warszawskich: Mariana Dusia (1986), Stanisława Kędziory (1987), Piotra Jareckiego (1994), Tadeusza Pikusa (1999), Józefa Górzyńskiego (2013) i Rafała Markowskiego (2013), biskupa pomocniczego gnieźnieńskiego Jerzego Dąbrowskiego (1982), biskupa pomocniczego ełckiego Romualda Kamińskiego (2005) i biskupa pomocniczego warszawsko-praskiego Marka Solarczyka (2011)^[6].

Nadano mu honorowe obywatelstwo: Otwocka (1994)^[1], Radzymina (1997)^[15], Mińska Mazowieckiego (2001)^[16] i Warszawy (2008)^[17]. W 2012 został wyróżniony Medalem Pamiątkowym „Pro Masovia”^[18].

W 1991 otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich^[1], a w 2005 nagrodę główną Feniks Stowarzyszenia Wydawców Katolickich^[19].

• Nota biograficzna Kazimierza Romaniuka na stronie diecezji warszawsko-praskiej. [dostęp 2023-05-01].
• Kazimierz Romaniuk na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-12-27].
• Kazimierz Romaniuk [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-10]  (ang.).
• Kazimierz Romaniuk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2010-11-10] .
• Kazimierz Romaniuk w katalogu Biblioteki Narodowej. [dostęp 2019-07-02].