Juliusz Wolfarth
Juliusz Bronisław Wolfarth baron herbu własnego (ur. 21 listopada 1888 w Lipicy Górnej, zm. 17 lipca 1942 w KL Auschwitz) – polski urzędnik, w latach 1932–1937 starosta gostyński[1], więzień KL Auschwitz.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 listopada 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 lipca 1942 |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujUrodził się 21 listopada 1888 w Lipicy Górnej, w ówczesnym powiecie rohatyńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w szlacheckiej rodzinie Bronisława Juliana i Modesty Franciszki Matyldy z Malczewskich herbu Tarnawa. Był starszym bratem Stanisława (ur. 1890), studenta Uniwersytetu Jagiellońskiego, podporucznika rezerwy c. i k. Pułku Ułanów Nr 1[2] i porucznika 8 Pułku Ułanów, poległego 4 lipca 1920 pod Kołodenką[3] (Kołodzianką)[4]. Jego dziadami byli: Franciszek Wolfarth, poseł do austriackiej Rady Państwa i Juliusz Malczewski, podporucznik armii Królestwa Polskiego.
Na stopień kadeta rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1910 i przydzielony w rezerwie do Galicyjskiego Pułku Ułanów Nr 1 we Lwowie[5]. W 1912 został mianowany chorążym rezerwy z tym samym starszeństwem[6][7]. W szeregach macierzystego pułku wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach (1912–1913)[8], a następnie walczył w czasie I wojny światowej[9][10][11]. Na stopień nadporucznika rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 1 lutego 1916 w korpusie oficerów kawalerii[12].
27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w 8 pułku ułanów[13].
Jako starosta gostyński Juliusz Wolfarth objął honorowy patronat nad budową domu kultury, którego budowa rozpoczęła się 20 maja 1935[14].
Zginął w 1942 roku w obozie koncentracyjnym Auschwitz[1].
Jego syn Stanisław Wolfarth (1933–2007) był farmakologiem, profesorem nauk medycznych[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[15]
- Krzyż Wojskowy Karola[15]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[15]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913[8]
30 maja 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[16].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Stanisław Wolfarth. Gostyński Słownik Biograficzny – Muzeum w Gostyniu. [dostęp 2020-04-03].
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 936, 1006.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 992.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 397.
- ↑ Schematismus 1911 ↓, s. 749, 813.
- ↑ Schematismus 1913 ↓, s. 794, 861.
- ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 659.
- ↑ a b Schematismus 1914 ↓, s. 727.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 617, tu błędnie jako Wollfarth.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 801.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1006, tu błędnie jako Wollfarth.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 653.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920, s. 792.
- ↑ Historia kina "z duszą" - część 1. gostynska.pl. [dostęp 2020-04-03].
- ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 1006.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-12]..
Bibliografia
edytuj- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1911. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1910. (niem.).
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912. (niem.).
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.