Gisèle Freund

Urodziła się w rodzinie kupców tekstylnych Juliusa i Clary Freund, bogatej pary żydowskiej w berlińskiej dzielnicy Schöneberg. Jej ojciec był zapalonym kolekcjonerem sztuki. W 1925 roku kupił jej pierwszy aparat^[2].

W 1931 studiowała socjologię i historię sztuki na Uniwersytecie Albrechta i Ludwika we Fryburgu, a w latach 1932–1933 studiowała na Uniwersytecie Johanna Wolfganga Goethego we Frankfurcie. Na uniwersytecie stała się aktywną członkinią studenckiej grupy socjalistycznej i była zdecydowana wykorzystać fotografię jako integralną część swojej socjalistycznej praktyki. W 1939 zyskała zaufanie Virginii Woolf i wykonała kultowe kolorowe zdjęcia Woolfów na wystawie w angielskiej National Portrait Gallery. Woolf zgodziła się zmienić ubranie, aby zobaczyć, które najlepiej pasują do harmonii kolorów^[3].

10 czerwca 1940 wraz z nadciągającą nazistowską inwazją uciekła z Paryża. Jej mąż Pierre został schwytany przez nazistów i wysłany do obozu jenieckiego. Był w stanie uciec i spotkał się z Gisèle przed powrotem do Paryża, aby walczyć w ruchu oporu. Jako żona uciekającego więźnia, Żyda i socjalisty, Freund „obawiała się o swoje życie”. W 1942 z pomocą André Malraux, który powiedział swoim przyjaciołom: „musimy uratować Gisèle!”^[4], uciekła do Buenos Aires w Argentynie na zaproszenie Victorii Ocampo. Ocampo była w centrum argentyńskiej elity intelektualnej, a za jej pośrednictwem Freund poznała i sfotografowała wielu wielkich pisarzy i artystów, takich jak Jorge Luis Borges i Pablo Neruda^[5].

Mieszkając w Argentynie, Freund rozpoczęła działalność wydawniczą pod nazwą Ediciones Victoria. W 1947 została pierwszą kobietą, która podpisała kontrakt z agencją Magnum Photos (jako twórczyni z Ameryki Łacińskiej). W 1953 wróciła na stałe do Paryża. W 1954 została uznana przez rząd Stanów Zjednoczonych za persona non grata, co było wynikiem jej socjalistycznych poglądów. Robert Capa zmusił ją do zerwania więzi z Magnum Photos^[6].

Po jej śmierci prezydent Jacques Chirac chwalił ją jako „jednego z największych fotografów na świecie”^[4].

• 1936: La Photographie en France au dix-neuvieme siècle: essai de sociologie et d’esthétique
• 1945: France
• Guia Arquitectura Mexicana Contemporánea
• 1954: Mexique precolombien (wspólnie z Paulem Rivetem)
• 1965: James Joyce à Paris. Ses dernières années
• 1970: Le monde et ma camera
• 1974: Photographie et société
• 1977: Memoires de l'Oeil
• 1978: Portfolio: Au pays des visages
• 1982: Trois Jours avec Joyce
• 1985: Itineraires
• 1985: Gisèle Freund, photographer
• 1989: Gisèle Freund, Portraits d'ecrivains et d’artistes
• 1991: Gisèle Freund, portrait. Entretiens avec Rauda Jamis
• 1998: The Poetry of the Portrait: Photographs of Writers and Artists

• 1982: Oficer Orderu Sztuki i Literatury^[7]
• 1983: Kawaler Orderu Legii Honorowej^[8].

• Życiorys Gisèle Freund. photography.about.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-03-10)]. (arch.) [dostęp 2010-06-10]