Elvis Costello

Ojciec Elvisa Costello był muzykiem jazzowym, grającym w big-bandzie Joe Lossa. Declan Patrick jako dziecko wychowywał się w otoczeniu muzyki i odebrał staranne wykształcenie muzyczne. W domu obok jazzu słuchano amerykańskiej muzyki pop spod znaku Motown oraz rock and rolla. Choć uzyskał wykształcenie techniczne jako informatyk i nawet rozpoczął pracę jako programista, ciągnęło go do muzyki. Wieczorami po pracy grywał w miejscowych pubach mieszankę rock and rolla, rhythm and bluesa i country.

 

Legenda głosi, że w 1976 przez nikogo nie zapowiedziany i nieproszony Costello, z gitarą w ręku wtargnął do biura menedżera wytwórni Stiff Records. Wyszedł z niego z gotowym kontraktem płytowym. Kilka miesięcy później był już popularnym artystą.

Początek kariery Elvisa Costello zbiegł się z popularnością punk rocka. Pierwszym jego przebojem była piosenka Less Than Zero (Mniej niż zero). Ten punkowy hymn dorównywał w swym nihilizmie produkcjom Sex Pistols i werwie Ramones. Wkrótce potem Costello związał się z grupą The Attractions. Punk rock był tylko początkiem. Wkrótce Costello rozpoczął łamanie wszelkich barier pomiędzy punkiem, hard rockiem, popem i rhythm and bluesem, inicjując ruch nowej fali w muzyce rockowej.

Do największych przebojów Costello należą: She, Less Than Zero, (I Don't Want to Go To) Chelsea, Pump It Up, This Year's Girl, Lipstick Vogue, Radio Radio, Oliver's Army, (What’s So Funny ’Bout) Peace, Love, and Understanding, I Can't Stand Up for Falling Down, Man Out of Time, Town Cryer, Shabby Doll, The Long Honeymoon, Almost Blue, Everyday I Write the Book, I Wanna Be Loved, Peace in Our Time i wiele innych.

W czerwcu 2008 roku Costello zagrał w Polsce koncert na poznańskiej Malcie. W 2010 roku odwołał zaplanowane na 30 czerwca i 1 lipca koncerty w Izraelu z powodu izraelskiej okupacji w Palestynie^[5].

 

Costello był trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną, poślubioną w 1974 Mary Burgoyne ma syna Matthew^[6]. W 1985 związał się z Cait O'Riordan, ówczesną basistką londyńskiej grupy The Pogues. Pobrali się w 1986 i rozstali się pod koniec 2002^[6]. W grudniu 2003 w domu Eltona Johna poślubił kanadyjską wokalistkę i pianistkę jazzową – Dianę Krall^[7]. 6 grudnia 2006 w Nowym Jorku Krall urodziła synów bliźniaków^[8].

Muzyk jest wegetarianinem^[9]. Costello od dzieciństwa jest zapalonym fanem klubu piłkarskiego FC Liverpool^[10].

• 1977 My Aim Is True
• 1978 Live at the El Mocambo (z The Attractions)
• 1978 This Year's Model (z The Attractions)
• 1979 Armed Forces (z The Attractions)
• 1980 Get Happy!! (z The Attractions)
• 1981 Almost Blue (z The Attractions)
• 1981 Trust (z The Atractions)
• 1982 Imperial Bedroom (z The Attractions)
• 1983 Punch the Clock (z The Attractions)
• 1984 Goodbye Cruel World (z The Attractions)
• 1986 Blood & Chocolate (z The Attractions)
• 1986 King of America
• 1989 Spike
• 1991 Mighty Like a Rose
• 1993 The Juliet Letters
• 1994 Brutal Youth
• 1994 G.B.H.
• 1995 Deep Dead Blue, Live at Meltdown
• 1995 Kojak Variety
• 1996 All This Useless Beauty (z The Attractions)
• 1996 Jake's Progress (Original Music from the Channel Four Series)
• 1997 Terror & Magnificence
• 1998 Painted from Memory
• 1999 The Sweetest Punch: The Songs of Costello and Bacharach
• 2002 When I Was Cruel
• 2003 North
• 2003 The Girl in the Other Room – Diana Krall (jako kompozytor)
• 2004 Il Sogno
• 2004 The Delivery Man
• 2008 Momofuku
• 2009 Secret, Profane & Sugarcane
• 2010 National Ransom
• 2018 Look Now
• 2020 Hey Clockface
• 2022 The Boy Named If

• Strona artysty na Allmusic