Designated hitter

Pierwsze plany wprowadzenia designated hittera w MLB pojawiły się na początku XX wieku. Ostatecznie zaakceptowano je w 1973 roku. Designated hitter wyznaczany jest tylko w American League, zaś w National League pojawia się jedynie gdy zespoły tej ligi rozgrywają wyjazdowe mecze w ramach interleague play.

W corocznym meczu gwiazd (MLB All-Star Game) designated hitter używany jest zawsze, bez względu na to, gdzie odbywają się zawody^[2].

Pierwszym baseballistą, który figurował na liście pałkarzy jako designated hitter, był Ron Blomberg z New York Yankees.

• Designated hitter odbija za miotacza rozpoczynającego mecz lub za miotaczy go zastępujących, czyli zawsze za zawodnika z tym samym numerem na liście odbijania.
• Musi zająć stanowisko pałkarza i podjąć próbę odbicia przynajmniej raz podczas meczu, chyba że wcześniej przeciwnik dokona zmiany miotacza.
• Dozwolone jest wprowadzenie rezerwowego w miejsce DH (pinch hitter lub pinch runner). W tym przypadku rezerwowy automatycznie staje się DH, a poprzedni DH już nie może wrócić do gry.
• Może grać w defensywie, zastępując innego gracza, ale wówczas miotacz zajmuje miejsce zastąpionego gracza, przejmując obowiązek odbijania i jego miejsce na liście odbijania, kończąc tym samym możliwość korzystania z DH. Gra DH w defensywie nie zmienia jego pozycji na liście odbijania.
• Jeśli aktualny miotacz zamieni się pozycjami z którymś z graczy obrony, jego drużyna traci przywilej korzystania z DH w tym meczu.
• Jeśli pinch hitter zastąpi któregoś z graczy, a następnie zajmie w obronie pozycję miotacza, jego drużyna traci przywilej korzystania z DH w tym meczu.
• Jeśli aktualny miotacz podejmie próbę odbicia za DH (a może to zrobić tylko za niego), oznacza to, że jego drużyna rezygnuje z przywileju korzystania z DH.
• Jeśli aktualny gracz z pola zastępuje miotacza, jego drużyna traci przywilej korzystania z DH.

Z powyższych zasad wynika, że zawodnik spełniający rolę DH oraz zastępujący go ewentualnie gracze mogą grać tylko w ataku i tylko na tej samej pozycji (pod tym samym numerem na liście odbijania). To samo dotyczy formacji obronnej oraz miotacza lub rezerwowych miotaczy, których zastępuje DH – gracze ci przyporządkowani są zawsze do tej samej pozycji. Każda zmiana pozycji przez DH (zagranie w obronie), miotacza (odbijanie, zagranie na pozycji innej niż miotacz) lub niemiotacza (zagranie na pozycji miotacza) powoduje utracenie przywileju korzystania z DH.

W niższych ligach po raz pierwszy DH pojawił się na liście w 1969 roku jednak początkowo nie było obowiązku wystawiania go do składu. Przykładowo Cincinnati Reds z National League w swoich klubach farmerskich wyznaczał do odbijania miotacza na wszystkich szczeblach NAPBL czy też w meczu jeden zespół wyznaczał na listę pałkarza miotacza, a drugi designated hittera. Pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku wprowadzono jednoznaczne przepisy. Na poziomach Triple-A oraz Double-A designated hitter jest wystawiany wówczas gdy dwa kluby w jednym meczu nie są klubami farmerskimi zespołów z National League.

W Class A, Rookie oraz w Liga Mexicana de Béisbol kluby mają obowiązek wystawić designated hittera w każdym meczu.

W zawodowym baseballu japońskim designated hitter wyznaczany jest w Pacific League od 1975. W Central League DH pojawia się jedynie podczas wyjazdowych meczów interleague play, który wprowadzono w 2005.

• Designated hitter – BR Bullpen. baseball-reference.com. [dostęp 2012-10-14]. (ang.).
• Przepisy gry w baseball. baseball.pl. [dostęp 2012-10-14].