Balto

Balto (1919 – 14 marca 1933) – pies zaprzęgowy rasy husky syberyjski.

24 stycznia 1925 w Nome na Alasce, rodzinnym mieście Balto stwierdzono u 12 dzieci błonicę. Wkrótce nastąpiły nowe zachorowania i miastu groziła epidemia. Jedynym ratunkiem dla chorych była antytoksyna znajdujące się w szpitalu, w odległym o 1600 km Anchorage. Pociąg mógł dostarczyć lek jedynie do Nenana, odległego od Nome o ok. 1000 km. Z uwagi na złą pogodę niemożliwy był dalszy transport drogą wodną ani powietrzną. Zdecydowano się posłać po antytoksynę psie zaprzęgi. 20 załóg ruszyło w długą drogę, walcząc z wiatrem o prędkości 100 km/godz. i mrozem -40 stopni Celsjusza. 1 lutego paczkę z lekiem przekazano w wiosce Bluf Gunnarowi Kaasenowi – właścicielowi zaprzęgu, którego liderem był Balto. Gunnar ruszył w drogę, lecz już po paru godzinach dotknęła go ślepota śnieżna. Przez następne 20 godzin ślepy poganiacz mógł polegać tylko na instynkcie Balto, prowadzącym go do domu. Pies bezbłędnie odnalazł drogę w zawiei i zaprzęg przebył ostatnie 85 km. Wyczerpane psy dotarły 2 lutego o godzinie 5.50 do Nome, ratując tym samym życie dzieci. 1000 kilometrowa wyprawa, którą obliczono na 13 dni, zajęła w sumie ich 6^[1].

Historia Balto wzbudziła wielkie zainteresowanie mediów. 17 grudnia 1925 odsłonięto na jego cześć pomnik w Central Parku, autorstwa F.G. Rotha. Napis na pomniku głosi:

Dedykowane nieposkromionemu duchowi psich zaprzęgów niosącemu antytoksynę i pomoc z Nenana

przez 600 mil zdradzieckich wód, arktycznych zamieci

do nawiedzonego Nome w zimie 1925 roku – Wytrwałości, Wierności, Inteligencji

Po śmierci jego ciało zostało zakonserwowane i jest wystawiane do dnia dzisiejszego w Cleveland Museum of Natural History^[1].

Na cześć Balto, jego zaprzęgu i maszerów biorących udział w tej karkołomnej eskapadzie od 1973 roku odbywa się na prawie dwa razy dłuższej trasie wyścig Iditarod.

O wydarzeniu z 1925 roku opowiada m.in. film animowany Balto.

Jego rodzice nie są znani, tym bardziej, że pracując wcześniej w zaprzęgach dla kopalni wokół Nome, nie był psem przewodnikiem, lecz jednym z wielu psów pociągowych. Trasa liczyła niemal 1100 km (674 mil), zaś od momentu załadowania przesyłki na pierwsze sanie do momentu dotarcia do Nome upłynęło 127 godzin i 30 minut, czyli 5 dni i 7,5 godziny. Po tym sukcesie Balto został „gwiazdą” i brał udział w kilku filmach.

Faktycznie jednak najdłuższą i najtrudniejszą część trasy do Nome, m.in. przez zamarzniętą zatokę, pokonał zaprzęg, którym kierował Leonhard Seppala, a liderem był jego pies Togo, określany jako zapomniany bohater „wyścigu miłosierdzia”.