Askesis

Askesis było pojęciem kluczowym dla etyki w filozofii cynickiej. Dla cyników, cnota wymagała wyrobienia odporności na trudności stawiane przez naturę. Można ją było sobie wyrobić przez hartowanie ciała i ducha i nabycie przyzwyczajeń w panowaniu nad przyjemnościami. Wskazując tę drogę cynicy używali dwóch pojęć: trudu (stgr. πόνος, ponos) i askesis (ćwiczenia)^[1] [2] .

Askesis była ćwiczeniem zarówno ciała, jak i ducha. Diogenes z Synopy wskazywał, że oba rodzaje ćwiczeń nawzajem się wspomagają. Ćwiczenia fizyczne są warunkiem osiągnięcia doskonałości, również moralnej^[3]. Askesis pozwala wyzwolić się od związania żądzami i jest warunkiem wolności oraz cnotliwego i, tym samym, szczęśliwego życia^[1] [2] .

Askesis pełniło również istotną rolę u neostoickiego filozofa pozostającego pod wpływem cyników, Muzoniusz Rufus. Również dla niego cnota wymagała ćwiczeń w jej praktykowaniu. Przyzwyczajanie ciała do znoszenia niedogodności i cierpień, umiejętność odmawiania sobie przyjemnością warunkiem koniecznym osiągnięcia cnoty^[4].

Z pojęcia askesis wykształciło się pojęcie ascezy, rozumianej jako wyrzekanie się przyjemności^[5].

• GiovanniG. Reale GiovanniG., Historia filozofii starożytnej, t. 3, Lublin: Wydawnictwo KUL, 2004, s. 51 .
• GiovanniG. Reale GiovanniG., Historia filozofii starożytnej, t. 5, Lublin: Wydawnictwo KUL, 2012, s. 34 .