Andrzej Hulanicki

Dzieciństwo spędził w Warszawie. W 1946 roku przyjechał do Wrocławia i zaczął uczęszczać do I Liceum Ogólnokształcącego. W 1950 zdał maturę i podjął studia w Instytucie Matematycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie w 1955 roku obronił pracę magisterską. Tak rozpoczęła się jego przeszło pięćdziesięcioletnia kariera naukowa. W 1959 wyjechał do Manchesteru na roczne stypendium finansowane przez British Council. Tam zajmował się nieskończonymi grupami nieabelowymi i nauczył się podstaw analizy harmonicznej. W 1960 roku, w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk, obronił pracę doktorską. Promotorem jego pracy doktorskiej był Stanisław Hartman. Habilitował się w 1963 roku. W 1969 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1980 zwyczajnego.

W 1963 roku spędził trzy miesiące w Moskwie. Wtedy powstał jeden z jego podstawowych wyników dotyczących grup ze średnią Banacha: każda reprezentacja unitarna grupy lokalnie zwartej jest słabo zawarta w reprezentacji regularnej wtedy i tylko wtedy, gdy grupa ma średnią Banacha. Twierdzenie to weszło już do klasyki i jest chyba jego najczęściej cytowanym wynikiem.

W 1970 roku Andrzej Hulanicki pojechał na kongres do Nicei i tam zainteresował się problematyką Eliasa Steina, który właśnie tworzył podstawy analizy na grupach nilpotentnych. Robiona początkowo pod kątem reprezentacji półprostych grup Liego, rozwinęła się w potężną teorię. Połączenie problematyki Steina z dotychczasowym doświadczeniem w zakresie analizy harmonicznej na grupach dało rachunki funkcjonalne.

Od 1972 roku regularnie co dwa lata (z przerwą w stanie wojennym) organizował konferencje starając się by uczestniczyli w nich najwybitniejsi matematycy. Jego uczniowie kontynuują tę tradycję.

W latach 1968-1983 pełnił funkcję dyrektora wrocławskiego oddziału Instytutu Matematycznego PAN.

W 1991 został członkiem korespondentem, a w 2004 – członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk^[3].

W 1992 otrzymał nagrodę Jurzykowskiego, a w 2002 tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Orleanie we Francji. Jest laureatem trzech nagród zespołowych Ministra Edukacji (w 1996, 2003 i 2010-pośmiertnie). Otrzymał także nagrodę Ministra Edukacji w 2004 za całokształt dorobku naukowego.

Był promotorem 17 rozpraw doktorskich i autorem prawie 100 publikacji. Zmarł 23 marca 2008 roku we Wrocławiu w Niedzielę Wielkanocną.

Andrzej Hulanicki był wykładowcą Uniwersytetu Opolskiego, Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Wrocławskiej Wyższej Szkoły Informatyki Stosowanej.

• tytuł doktorat honorowy Uniwersytetu w Orleanie;
• medal im. Władysława Orlicza,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal Komisji Edukacji Narodowej.

• Prof. zw. dr hab. cz Andrzej Hulanicki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2008-05-13] .
• Wspomnienia