Aermacchi MB-339

Włoskie siły powietrzne w 1972 r. zdecydowały się na ogłoszenie konkursu na samolot treningowy drugiej generacji, który miałby zastąpić dotychczas wykorzystywany MB-326. Do konkursu zgłosiła się firma Aeromacchi, która opracowała konstrukcję oznaczoną jako MB-339. Wykorzystano w niej brytyjski silnik Viper 600 oraz nieznacznie zmienioną konstrukcję samolotu MB-326^[1].

Prototyp został oblatany 12 sierpnia 1976 r. Konstrukcja była na tyle udana, że zdecydowano się na wysłanie go lotem trzy tygodnie później na wystawę lotniczą w Farnborough. W drugim prototypie wprowadzono zmiany konstrukcyjne polegające m.in. na dodaniu sterowania przednim kółkiem czy przekonstruowaniu wlotów powietrza. Ten egzemplarz został oblatany 20 maja 1977 r. Zbudowano jeszcze jeden egzemplarz prototypowy, który posłużył do prób statycznych. Samolot wszedł do produkcji seryjnej, pierwszy samolot został oblatany 20 lipca 1978 r. Włoskie lotnictwo zamówiło serię 100. samolotów, pierwszymi odbiorcami zagranicznymi były Argentyna (10 szt.) i Peru (16 szt.)^[2].

 

Ta sekcja od 2023-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

• MB-339X – dwa prototypy latające, jeden do prób statycznych
• MB-339A – wersja standardowa
  • MB-339PAN – wersja dla zespołu akrobacyjnego Frecce Tricolori
  • MB-339NAT – wersja dla zespołu akrobacyjnego Al Fursan z SP ZEA
  • MB-339RM – wersja z radiem i z radarem
  • MB-339AM – wersja produkowana dla SP Malezji
  • MB-339AN – wersja produkowana dla Nigerii
  • MB-339AP – wersja produkowana dla SP Peru
• MB-339K Veltro II – jednoosobowa wersja myśliwsko-bombowa
• MB-339B – wersja treningowa
• MB-339C – wersja z mocniejszym silnikiem
• MB-339CD – wersja ze zmodernizowanym układem sterowania

Odrzutowy samolot szkolno-treningowy w układzie wolnonośnego dolnopłata o konstrukcji całkowicie metalowej.

Kadłub o przekroju eliptycznym i konstrukcji półskorupowej. W jego przedniej części znajduje się przedział z wyposażeniem elektronicznym, dalej umieszczona jest jedno- lub dwuosobowa kabina (w zależności od wersji) wyposażona w fotele wyrzucane Martin-Baker 10 (klasy zero-zero). Kabina jest osłonięta odchylaną osłoną. Za kabiną znajdują się wloty powietrza. W części ogonowej znajdują się zbiorniki paliwa o pojemności 1030 l oraz silnik. Kadłub jest zakończony wolnonośnym usterzeniem. Statecznik pionowy skośny, jednodźwigarowy, w jego górnej części zainstalowana jest antena UKF. Statecznik poziomy jednodźwigarowy, stery wyważone masowo. Skrzydło jednodźwigarowe, dzielone, wolnonośne o obrysie trapezowym zakończone kroplowym zbiornikiem paliwa o pojemności 316 litrów. Wyposażone jest w szczelinowe klapy i lotki wychylane hydraulicznie. Na wierzchniej części skrzydła znajduje się grzebień aerodynamiczny. Podwozie trójpunktowe ze sterowanym kółkiem przednim^[3].

• Jerzy Grzegorzewski. Szkolno-bojowy MB. 339. „Skrzydlata Polska”. 52-53/1984, 23-30 grudnia 1984. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
• Riccardo Niccoli: Samoloty : najważniejsze typy, najciekawsze konstrukcje. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2001. ISBN 978-83-11-09406-2. OCLC 297740160.
• MB-339 Jet Trainer, Italy. Air Force Technology. [dostęp 2010-02-08]. (ang.).

• AIDC AT-3A Tzu-chung
• Aero L-39 Albatros
• BAE Hawk
• CASA C-101
• Dassault/Dornier Alpha Jet
• SOKO G-4 Super Galeb