Agostino Rivarola

Urodził się 14 marca 1758 roku, jako syn Negrone Rivaroli i Marianny Cambiasi^[1]. Studiował prawo cywilne i kanoniczne w Collegio Clementino^[1]. Po studiach został sekretarzem audytorów Roty Rzymskiej i referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej^[1]. W 1797 roku został wydalony z Rzymu przez wojska napoleońskie i uciekł do Genui, a następnie do Parmy, gdzie poznał Piusa VI, którego bezskutecznie usiłował uwolnić^[1]. W 1807 roku został aresztowany przez Francuzów i osadzony w Pesaro, a potem w Rimini^[1]. Po uwolnieniu udał się do rodzinnej Genui, gdzie jego brat pełnił funkcję burmistrza^[1]. W 1814 roku Pius VII mianował go delegatem apostolskim, odpowiedzialnym za przywrócenie władzy papieskiej w Rzymie^[1]. W tym samym roku został klerykiem Kamery Apostolskiej, a dwa lata później prefektem Pałacu Apostolskiego^[1]. 1 października 1817 roku został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię Sant’Agata de’ Goti^[2]. 12 października 1819 roku przyjął święcenia diakonatu, a 5 października 1823 roku – prezbiteratu^[2]. Po przyjęciu święceń został legatem w Rawennie, a dwa lata później – wicelegatem w Forlì^[1]. Gdy w 1826 roku Leon XII ogłosił amnestię, miał miejsce zamach na życie Rivaroli (w wyniku strzału z muszkietu zginął członek delegacji kardynała)^[1]. Papież powołał komisję, mającą zbadać okoliczności zamachu, pod kierownictwem Filippa Invernizziego^[1]. Dwa lata później komisja przedłożyła raport, który stwierdzał winę pięciu osób, które zostały skazane na śmierć (wyroki wykonano tego samego roku w Rawennie)^[1]. W latach 1827–1833 był prefektem Kongregacji ds. Wód, a w okresie 1840–1842 – prefektem Kongregacji Dobrego Rządu^[1]. Zmarł 7 listopada 1842 roku w Rzymie^[1].