7 Armia (II RP)

W marcu 1920 Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego zadecydowało o rozwiązaniu frontów i sformowaniu na ich miejsce armii. Największy z nich, Front Litewsko-Białoruski, podzielony został na trzy armie: 1., 4. (liniowe) oraz 7.. Z dniem 1 kwietnia dotychczasowe dowództwo Grupy gen. Żeligowskiego zostało przekształcone w dowództwo 7 Armii^[1].Armia miała zadanie obserwować polsko-litewską linię demarkacyjną i stanowić odwód dla pozostałych formacji.

7 Armia nie brała bezpośredniego udziału w walkach jako cała formacja. Jedynie jej 6 Dywizja Piechoty miała brać udział w planowanej na 17 maja ofensywie 4 Armii znad Berezyny. Lecz w związku z wyprzedzającym uderzeniem Tuchaczewskiego na północnym odcinku frontu, natarcie nie doszło do skutku, więc część oddziałów armii została przydzielona do grupy gen. por. Leonarda Skierskiego (włączonej później do 1 Armii), z wyjątkiem 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej, która pozostała w składzie armii do końca jej istnienia.

Dowództwo 7 Armii

• dowódca
  • gen. por. Gustaw Zygadłowicz (III - V 1920)
  • gen. por. Stefan Majewski (V - VI 1920)
• szef sztabu - płk SG Kazimierz Ścibor-Rylski
• szef łączności - ppłk łącz. Andrzej Miączyński

Odeb 7 A:

• 2 Dywizja Litewsko-Białoruska
• 6 Dywizja Piechoty
• 10 Dywizja Piechoty
• I dywizjon lotniczy

• Norman Davies: White Eagle, Red Star: The Polish-Soviet War, 1919-20. London: Pimlico, 2003. ISBN 83-03-01373-4. Brak numerów stron w książce
• Juliusz S. Tym: Naczelny wódz w kampaniach wojennych 1919–1920 oraz 1939–1945. W: Tomasz Kośmider (red.): Naczelny dowódca sił zbrojnych w systemie obronnym państwa polskiego. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-329-2.
• Tadeusz Wawrzyński. Dowództwa armii 1920-1922. „Biuletyn Centralnego Archiwum Wojskowego 22/1999”. brak numeru strony
• Mieczysław Wrzosek: Wojny o granice Polski Odrodzonej. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1992. ISBN 83-214-0752-8. Brak numerów stron w książce