Pjongjang

Pjongjang położony jest w zachodniej części Korei Północnej nad rzeką Taedong-gang, około 50 km od jej ujścia do Morza Żółtego (a ściślej Zatoki Zachodniokoreańskiej). Miasto leży na równinie ograniczonej od północnego wschodu wzgórzami, gdzie wydobywany jest węgiel i złoto.

Miasto powstało w drugim lub pierwszym tysiącleciu przed naszą erą. Jest więc jednym z najstarszych miast na Półwyspie Koreańskim. Pierwsze wzmianki o Pjongjangu pochodzą z roku 108 p.n.e., kiedy to w jego pobliżu powstała chińska komanderia (prowincja) – Lelang a samo miasto zostało ufortyfikowane. W 247 roku wokół miasta wzniesiono mur obronny. W 313 roku Lelang został podbity przez królestwo Goguryeo a Chińczycy opuścili tereny północnej Korei. W IV w. w mieście wzniesiono wiele budowli, m.in. ok. 300 roku pałac Anhak, który się nie zachował i dziś jest stanowiskiem archeologicznym. W 427 roku Pjongjang stał się stolicą królestwa Goguryeo. W 552 roku miasto ponownie umocniono. W latach 598–668 Chińczycy podejmują kilka prób inwazji Korei, z których ostatnia w roku 668 zakończyła się sukcesem i zajęciem Pjongjangu, który opustoszał.

W 918 roku, dynastia Koryo ustanowiła w Pjongjangu swoją „stolicę zachodnią”, a miasto ponownie rozkwitło. W 1011 roku Pjongjang zajęli ponownie Chińczycy a w 1018 roku wojska Liao. W 1135 roku Myo Cheong poprowadził powstanie z zamiarem założenia w Pjongjangu niepodległego państwa, które jednak zakończyło się klęską.

W latach 1592–1593 przejściowo zajęty przez Japończyków w trakcie inwazji japońskiej. Od XVII wieku centrum polityczne i kulturalne północno-zachodniej Korei. W roku 1627 zdobyty po raz kolejny i spalony przez Mandżurów, którzy zaatakowali ponownie w 1637 roku. W 1700 roku miasto strawił wielki pożar. Na początku XVIII w. miasto zostało odbudowane.

W czasie wojny chińsko-japońskiej w latach 1894–1895 Pjongjang został poważnie zniszczony. Po działaniach wojennych miasto zdziesiątkowała cholera.

Podczas okupacji japońskiej (1910–1945), miasto zostało odbudowane i stało się ważnym ośrodkiem przemysłowym. Zajęty w 1945 roku przez Armię Czerwoną. W 1948 roku został proklamowany „tymczasową stolicą” Korei.

W trakcie wojny koreańskiej (1950–1953) miasto przechodziło z rąk do rąk, ostateczna inwazja Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej zadecydowała o przyznaniu miasta Pjongjangu Korei Północnej. Miasto było wielokrotnie bombardowane przez wojska Stanów Zjednoczonych. Poważne zniszczenia zabudowy w połączeniu z odpowiednimi czynnikami politycznymi zaowocowały planem Kim Ir Sena o budowie modelowego miasta socjalistycznego Pjongjangu.

Pjongjang jest głównym ośrodkiem gospodarczym kraju, z dobrze rozwiniętym przemysłem (maszynowym, środków transportu, chemicznym i petrochemicznym, włókienniczym, materiałów budowlanych, porcelanowym i spożywczym).

Znajduje się tu największa w Korei przędzalnia bawełny, rafineria, do której ropa dostarczana jest z pobliskiego portu Namp’o, elektrownia cieplna i jądrowa. W pobliskim Kangsŏ wydobywana jest ruda żelaza i funkcjonuje huta żelaza

Nieopodal od miasta znajduje się Międzynarodowy Port Lotniczy Sunan (kod: FNJ). Leży on około 30 km od centrum stolicy. Na lotnisko to przylecieć można tylko z kilku lotnisk m.in. z Moskwy, Władywostoku, Pekinu, Makau i Shenyang. W pobliżu od terminalu przepływa rzeka, za którą umiejscowione są dwa dworce kolejowe i węzeł na drodze AH1 (będącej najdłuższą drogą w całej Azji).

Istnieją dwa międzynarodowe połączenia kolejowe z Pjongjangiem. Pierwsze łączy miasto z Pekinem (przebiega przez Dandong i Sinuiju), a drugie z Moskwą (przebiega częściowo przez terytorium Chin).

Ta forma przyjazdu jest rzadko wybierana przez turystów, ze względu na utrudnienia na granicy i długi czas podróży. Oprócz tego niektóre z przywiezionych przedmiotów mogą zostać skonfiskowane przez służby celne, na czas pobytu w kraju. Opłaty za odbiór i przechowanie zajętego mienia nie występują.