Jack Torrance

John Daniel „Jack” Torrance – główny protagonista (a także antagonista) powieści Lśnienie (inny tytuł: Jasność) Stephena Kinga oraz filmu z 1980 i miniserialu z 1997 (oba pod tym samym tytułem).

(poniższe cytaty podane za tłumaczeniem Artura Nowaka)

• A czy papież nosi czapkę?
  • Opis: gdy Wendy spytała go, czy odbiornik jest naprawdę zniszczony.
  • Źródło: odc. 2.

• Boże, daj mi siłę na zniesienie losu, którego nie mogę odmienić.
  • Źródło: odc. 2.

• Czasem szczerość to luksus.
  • Źródło: odc. 1.

• I przestań się bawić nożem – to taka nędzna sztuczka.
  • Opis: gdy Wendy usiłowała się bronić przed jego ciosami.
  • Źródło: odc. 3.

• Jesteśmy mężczyznami, a mężczyźni trzymają się zasad.
  • Źródło: odc. 2.

• Tata? Wybacz to głupie pytanie, ale chyba nie żyjesz…
  • Opis: usłyszawszy głos swego ojca w radiu.
  • Źródło: odc. 2.

• Żal jest dla mięczaków, dla ludzi, którzy nie potrafią się bawić.
  • Źródło: odc. 3.

• Nie dałaś dokończyć mi zdania. Mówiłem – nie skrzywdzę cię, ja ci tylko rozwalę łeb! Rozwalę ci ten zasrany łeb!
  • Źródło: Stanley Kubrick (reż.), Lśnienie, 1980

• Nie wierzę w takie rzeczy. Wyznaczają kres nadziejom zarówno rodziców, jak i nauczycieli.
  • Opis: gdy lekarz zapytał jego i Wendy, czy mierzyli synowi współczynnik inteligencji.
  • Źródło: Stephen King, Jasność, tłum. Zofia Zinserling

• Oto Johnny!
  • Here’s Johnny! (ang.)
  • Źródło: Stanley Kubrick (reż.), Lśnienie, 1980
  • Zobacz też: lista stu najlepszych cytatów z filmów amerykańskich według AFI

• Jack Torrance, stukający na rozklekotanej maszynie do pisania i rozpruwający siekierą drzwi rodzinnego apartamentu, to najdoskonalsza metafora uwikłanego w świat artysty, jaką spłodziło kino Stanleya Kubricka. Artysyt-Fausta, podpisującego z demonem swego szaleństwa cyrograf, konieczny do stworzenia autentycznego dzieła sztuki. Artysty, który nie tylko płaci haracz obłędu swojemu twórczemu geniuszowi, ale z tego szaleństwa czerpie motywację do artystycznej kreacji. Jakby wsłuchiwał się w słowa Nietzschego o tym, że to samo, co nas zabija, jeśli nie zdoła nas zniszczyć, czyni nas jeszcze silniejszymi. Szaleństwo staje się impulsem, wyznacznikiem i samą treścią artyzmu, w efekcie czego samo kreowanie staje się szalestwem, ale szaleństwem zbawiennym, bo potrafiącym zmierzyć się z koszmarem człowieka i świata. Dopiero poprzez artyzm stający się transgresją rozumu rzeczywistość paradoksalnie nabiera sensu - sensu etycznego, objawiając całą prawdę stwierdzenia Nietzschego o tym, że "tylko jako zjawisko estetyczne jest istnienie świata usprawiedliwione" [cytat w cudzysłowie pochodzi od Friedricha Nietzschego].
  • Autor: Piotr Kletowski, Filmowa odyseja Stanleya Kubricka, wyd. Korporacja Ha!art, Kraków 2006, ISBN 978-83-89911-46-9, s. 259.