Szponton

Szponton – rodzaj broni drzewcowej, odmiana partyzany o obosiecznym grocie, u którego nasadzie znajdowały się wygięte pręty lub skrzydła^[1]. Głownie szpontonów miały charakterystycznie rozszerzoną część centralną^[2]. Rozpowszechniony w Europie w XVII-XVIII wieku, głównie jako oznaka stopnia podoficerskiego lub oficerskiego^[1].

Nazwa pochodzi od francuskiego słowa esponton, które w średniowieczu oznaczało sztylet. W połowie XVI w. nazwa ta, jako espontone, pojawia się we Włoszech na określenie rodzaju włóczni, a od XVII w. we Francji jako nazwa pół-piki^[3]. Broń używana jako oznaczenie godności wojskowej była często bogato zdobiona np. herbami lub monogramami^[1].

W Polsce używany podobnie jak w armiach zachodnich, za panowania saskiego i aż do reformy wojska przez Sejm Czteroletni w końcu XVIII wieku^[1], głównie w dragonii i piechocie^[4]. W Anglii używany przez oficerów do 1786 r., a przez sierżantów w latach 1792–1830^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1981, s. 192. ISBN 83-11-06559-4.
↑ Żygulski 1975 ↓, s. 225.
↑ ^a ^b Ewart Oakeshott: European Weapons and Armour. Boydell Press, 2000, s. 56. ISBN 0-85115-789-0.
↑ Żygulski 1975 ↓, s. 281.

Bibliografia

Zdzisław Żygulski: Broń w dawnej Polsce na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu. Warszawa: PWN, 1975. ISBN 83-01-02515-8.

Linki zewnętrzne

Szponton włoski (ang.)

[kwasniewicz-1] Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1981, s. 192. ISBN 83-11-06559-4.

[CITEREFŻygulski1975225-2] Żygulski 1975 ↓, s. 225.

[oakeshott-3] Ewart Oakeshott: European Weapons and Armour. Boydell Press, 2000, s. 56. ISBN 0-85115-789-0.

[CITEREFŻygulski1975281-4] Żygulski 1975 ↓, s. 281.

[1]

[2]

[3]

[4]