Sporysz
Sporysz – przetrwalnik pasożytniczego grzyba buławinki czerwonej (Claviceps purpurea) z rodziny Clavicipitaceae. Grzyb ten atakuje około 400 gatunków roślin z rodziny wiechlinowatych (Poaceae) wywołując chorobę zwaną sporyszem zbóż i traw[1].
Sporysz zawiera wiele alkaloidów – ergotaminę, ergotynę, ergokrystynę[2][3], ergobazynę, aminokwasy: tyrozynę, tryptofan, histydynę, leucynę, kwas asparaginowy, betainę i aminy biogeniczne: histaminę i tyraminę, i inne[4].
Sporysz u ludzi i zwierząt powoduje chorobę z grupy mykotoksykoz. Dawniej domieszka sklerot (przetrwalników) sporyszu w ziarnach zbóż i dalej w mące stosowanej do spożycia była przyczyną halucynacji, przykurczów mięśni, prowadzących z powodu niedokrwienia do martwicy tkanek (w szczególności kończyn). Zatrucie sporyszem, czyli ergotyzm, było dawniej określane jako „ogień świętego Antoniego” lub „święty ogień” i prowadziło wielokrotnie do masowych halucynacji i zgonów[5][2], np. w 994 r. w Akwitanii zmarło z tego powodu ok. 40 tys. ludzi[5][6][7][3], a w roku 1951 u wielu mieszkańców francuskiej wsi Pont-Saint-Esprit wystąpiły halucynacje, a śmierć poniosło 7 osób[6]. Był i jest również stosowany jako środek wczesnoporonny i przeciwmigrenowy. Obecnie sporysz prawie nie występuje w zbożach dzięki programom ochrony roślin i oczyszczeniu materiału siewnego.
W dawnej farmacji i zielarstwie sporysz był nazywany Secalis mater, Secale cornutum i Calcar. Wykorzystywano go szeroko w ginekologii i położnictwie. W postaci proszków leczniczych używano go w leczeniu krwawień z dróg rodnych, a w postaci ekstraktów płynnych i nalewek na mięśniaki macicy. Przy pomocy przetworów z przetrwalników buławinki czerwonej przeprowadzano również aborcję[2].
Dziś wykorzystuje się go przy produkcji LSD, jako źródło ergotaminy.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- spor (sporysz) – demon z mitologii słowiańskiej, będący personifikacją płodności i plenności
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Choroby roślin uprawnych. Tom 2, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2011, s. 272–274, ISBN 978-83-09-01077-7.
- ↑ a b c Aleksander Smakosz, Michał Rudko, Mateusz Dąsal Wiktoria Kurzyna, The Usage of Ergot (Claviceps purpurea (fr.) Tul.) in Obstetrics and Gynecology: A Historical Perspective, „Toxins”, 13 (7), 2021, DOI: 10.3390/toxins13070492 [dostęp 2021-08-01].
- ↑ a b Aleksander Drygas, „Święty Ogień” – ciężka choroba średniowiecza [online], Swiat-Zdrowia.pl [dostęp 2015-10-08].
- ↑ H.W. Eisfelder, Secale cornutum and the hallucinogenic drugs, „J Am Inst Homeopath”, 60 (5), s. 143–148, PMID: 5630444.
- ↑ a b P.W. van Dongen, A.N. de Groot, History of ergot alkaloids from ergotism to ergometrine, „European Journal of Obstetrics and Gynecology and Reproductive Biology”, 60 (2), 1995, s. 109–116, DOI: 10.1016/0028-2243(95)02104-Z, PMID: 7641960.
- ↑ a b Michael I. Greenberg, Disaster! A Compendium of Terrorist, Natural, and Man-Made Catastrophes, Jones & Bartlett Learning, 2006, s. 89–90, ISBN 978-0-7637-3989-8.
- ↑ W. Migdał, Od zatruć pokarmowych do bezpiecznej żywności, „Przegląd hodowlany” (2), 2010, s. 22–27.
