STS-41-B

STS-41-B
	Dane misji
Indeks COSPAR	1984-011A
Zaangażowani	NASA
Oznaczenie kodowe	STS-41-B
	Pojazd
Wahadłowiec	Challenger
	Załoga
	; L-P: Robert Stewart, Vance Brand, Ronald McNair, Robert Gibson, Bruce McCandless
Dowódca	Vance Brand
	Start
Miejsce startu	Stany Zjednoczone, KSC, LC39-A
Początek misji	3 lutego 1984 13:00:00 UTC
	Orbita okołoziemska
Apogeum	316 km
Perygeum	307 km
Okres orbitalny	90,8 min
Inklinacja orbity	28,5°
	Lądowanie
Miejsce lądowania	KSC, pas startowy 15
Lądowanie	11 lutego 1984 12:15:55 UTC
Czas trwania misji	7 dni, 23 godz, 15 min, 55 sek
Przebyta odległość	5 329 150 km
Liczba okrążeń Ziemi	128
	Program lotów wahadłowców
	Multimedia w Wikimedia Commons

STS-41-B (ang. Space Transportation System) – czwarta misja wahadłowca kosmicznego Challenger i dziesiąta programu lotów wahadłowców. Po raz pierwszy start i lądowanie odbyło się na tym samym kosmodromie^[1].

Załoga

źródło^[1]

Vance D. Brand (3)*, dowódca (CDR)
Robert Lee Gibson (1), pilot (PLT)
Bruce McCandless II (1), specjalista misji (MS1)
Ronald E. McNair (1), specjalista misji (MS2)
Robert L. Stewart (1), specjalista misji (MS3)

*(liczba w nawiasie oznacza liczbę lotów odbytych przez każdego z astronautów)

Parametry misji

Masa:
- startowa orbitera: 113 527 kg
- lądującego orbitera: 91 278 kg
- ładunku: 15 362 kg
Perygeum: 307 km
Apogeum: 316 km
Inklinacja: 28,5°
Okres orbitalny: 90,8 min

Spacery kosmiczne

źródło^[1]

McCandless i Stewart – EVA 1

Początek EVA 1: 7 lutego 1984

Koniec EVA 1: 7 lutego 1984

Łączny czas trwania: 5 godz. 55 min

McCandless i Stewart – EVA 2

Początek EVA 2: 9 lutego 1984

Koniec EVA 2: 9 lutego 1984

Łączny czas trwania: 6 godz. 17 min

Cel misji

Umieszczenie na orbicie satelitów telekomunikacyjnych Westar 6 i Palapa B-2, przeprowadzenie prób kosmicznego fotela manewrowego MMU (Manned Maneuvering Unit) oraz symulacja naprawy satelity SMM przy wykorzystaniu MMU^[1].

Misja

Astronauta Bruce McCandless podczas spaceru kosmicznego

Głównym celem misji było wyniesienie na orbitę dwóch cywilnych satelitów komunikacyjnych. Satelity zostały umieszczone za pomocą sprężyny poza pokładem wahadłowca, ale następnie zawiodły własne silniki PAM-D satelitów. Misja zakończyła się niepowodzeniem, ponieważ satelity nie weszły na orbitę geostacjonarną. Satelita Westar 6 (indeks COSPAR - 1984-011B) osiągnął orbitę o parametrach: apogeum 1216 km, perygeum 303 km, okres obiegu 99,83 min., nachylenie 27,67°. Satelita Palapa B-2 (indeks COSPAR - 1984-011D) został na orbicie o parametrach: apogeum 1186 km, perygeum 277 km, okres obiegu 99,24 min., nachylenie 28,16°^[2].

Głównym wydarzeniem misji był test nowego plecaka odrzutowego, za pomocą którego jeden z astronautów oddalił się od wahadłowca na odległość około 100 m. Pierwszym człowiekiem, który odłączył się od statku kosmicznego był Bruce McCandless. Swobodny lot trwał półtorej godziny i w tym czasie astronauta powoli manewrował wokół wahadłowca. Przez cały czas drugi astronauta – Robert Stewart dyżurował z nałożonym plecakiem w ładowni, aby w każdej chwili mógł udzielić pomocy. Gdy McCandless powrócił do ładowni, na krótki swobodny spacer udał się Stewart. Również ta próba miała pomyślny przebieg. Po raz drugi astronauci sprawdzili plecaki (drugą parę) 9 lutego. Próba ta wypadła pomyślnie i stworzyło to możliwość praktycznego ich wykorzystania. McCandless i Stewart wykonali wiele prób poza pokładem statku, dotyczących kotwienia przy wahadłowcu uszkodzonych satelitów w przyszłości, wykonania ich naprawy, zamontowali nożny ogranicznik (hamulec MFR) ułatwiający przemieszczanie się astronautów wzdłuż ładowni, sprawdzili urządzenie do przetłaczania paliwa między satelitami.
Załoga brała też udział w realizacji licznych eksperymentów z fizyki, technologii, inżynierii materiałowej i biologii. Wyprodukowano m.in. soczewki mikroskopowe z lateksu dla użytku w medycynie i przemyśle, stosowano elektroforezę do rozdzielenia protein, badano wpływ nieważkości na szczury. Sprawdzono sposoby użytkowania satelity paletowego „SPAS”, zastosowanego w STS-7^[3]. Przy lądowaniu wystąpiły trudności z hamowaniem, stwierdzono też uszkodzenie 31 płytek osłony kadłuba.

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Tomáš Přibyl: Dzień, w którym nie wróciła COLUMBIA. Bielsko-Biała: Wydawnictwo >DEBIT<, 2003, s. 158. ISBN 83-7167-224-1.
↑ wykaz obiektów kosmicznych wysłanych w roku 1984 (LX). „Astronautyka”. 6 (142), s. 20, 1985. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623X. (pol.).
↑ Władysław Geisler, Andrzej Karolak. Trzy lata lotów wahadłowców. „Astronautyka”. 6 (136), s. 19-23, 1984. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623X. (pol.).

Linki zewnętrzne

Podsumowanie misji STS-41-B na stronie NASA (ang.)
Mark Wade: STS-41-B. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
Spaceflight mission report: STS-41B. [w:] Spacefacts [on-line]. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).

[tomas-1] Tomáš Přibyl: Dzień, w którym nie wróciła COLUMBIA. Bielsko-Biała: Wydawnictwo >DEBIT<, 2003, s. 158. ISBN 83-7167-224-1.

[ass-2] wykaz obiektów kosmicznych wysłanych w roku 1984 (LX). „Astronautyka”. 6 (142), s. 20, 1985. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623X. (pol.).

[ASS-3] Władysław Geisler, Andrzej Karolak. Trzy lata lotów wahadłowców. „Astronautyka”. 6 (136), s. 19-23, 1984. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623X. (pol.).

[1]

[2]

[3]

Loty zakończone	STS-6 STS-7 STS-8 STS-41-B STS-41-C STS-41-G STS-51-B STS-51-F STS-61-A STS-51-L
Status	prom zniszczony – 28 stycznia 1986 (STS-51-L)