[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Maguny (rejon wisagiński)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maguny
Magūnai
Ilustracja
Państwo

 Litwa

Okręg

 uciański

Rejon

wisagiński

Populacja (2011)
• liczba ludności


16

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Maguny”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Maguny”
Ziemia55°34′03″N 26°26′43″E/55,567500 26,445278

Maguny (lit. Magūnai) – wieś na Litwie, w okręgu uciańskim, w rejonie wisagińskim.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów wieś leżała w granicach Imperium Rosyjskiego[1].

Maguny kaplica

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim (od 1926 w województwie wileńskim), w powiecie brasławskim[2], w gminie Rymszany[3].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 156 osób, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego. Jednocześnie 34 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 122 litewską. Były tu 34 budynki mieszkalne[3]. W 1931 w 34 domach zamieszkiwało 155 osób[4].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Rymszanach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w m. Turmont i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Rymszanach[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Maguny, wieś, pow. nowoaleksandrowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 290.
  2. Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472
  3. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 11.
  4. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 12.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 421.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]