Maciej Kot

Maciej Kot

Data i miejsce urodzenia	9 czerwca 1991 Limanowa[1]
Klub	AZS Zakopane
Wzrost	178 cm[1]
Debiut w PŚ indywidualnie	13 grudnia 2007 w Villach (35. miejsce)
Debiut w PŚ drużynowo	10 marca 2007 w Lahti (7. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	3 grudnia 2011 w Lillehammer (19. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	11 grudnia 2016 w Lillehammer (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	11 lutego 2017 w Sapporo
Rekord życiowy	244,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (18 marca 2017)[1][2]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie brąz Pjongczang 2018 duża druż. Mistrzostwa świata złoto Lahti 2017 duża druż. brąz Val di Fiemme 2013 duża druż. Mistrzostwa świata juniorów srebro Szczyrb. Jezioro 2009 indywid. brąz Zakopane 2008 drużynowo brąz Szczyrb. Jezioro 2009 drużynowo Uniwersjada srebro Erzurum 2011 duża srebro Erzurum 2011 normalna brąz Erzurum 2011 druż.
Inne nagrody
Letnie Grand Prix 1. miejsce 2016 Letni Puchar Kontynentalny 3. miejsce 2015
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Maciej Kot (ur. 9 czerwca 1991 w Limanowej^[1]) – polski skoczek narciarski, reprezentant klubu AZS Zakopane.

Drużynowy brązowy medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018. Drużynowy złoty (2017) i brązowy (2013) medalista mistrzostw świata. Indywidualny wicemistrz świata juniorów z 2009, dwukrotny drużynowy brązowy medalista mistrzostw świata juniorów, dwukrotny indywidualnie oraz drużynowy medalista Zimowej Uniwersjady 2011. Zwycięzca Letniego Grand Prix 2016, trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Letniego Pucharu Kontynentalnego 2015. Wielokrotny medalista mistrzostw Polski, w tym dwukrotny mistrz indywidualny z 2013 i 2016 roku. Jego rekord życiowy wynosi 244,5 m, ustanowiony został na Vikersundbakken w Vikersund 18 marca 2017^[2].

Został powołany do kadry Polski na Mistrzostwa Świata Juniorów 2006 w Kranju^[3], jednak jego występ ograniczył się do udziału w oficjalnych treningach. W sezonie 2005/2006 zadebiutował w zawodach FIS Cup, pierwsze punkty zdobywając 5 marca 2006 w Zakopanem^[4].

W lutym 2007 zwyciężył w zawodach FIS Cup w Zakopanem. Został powołany przez trenera kadry Hannu Lepistö na drużynowy konkurs Pucharu Świata zaliczany do klasyfikacji Pucharu Narodów w Lahti 10 marca 2007. W debiucie Kot oddał skoki na odległość 117,5 oraz 101,5 metrów i zajął wraz z drużyną 7. miejsce w zawodach. Zajął 15. miejsce indywidualnie i 6. drużynowo na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2007 w Planicy^[5].

W 2007 Kot zadebiutował w zawodach Letniego Grand Prix. 16 sierpnia zdobył w nich pierwsze punkty, zajmując 20. miejsce w zawodach w Pragelato. W zimowej części sezonu 2007/2008 dostał szansę debiutu w indywidualnych zawodach Pucharu Świata, nie udało mu się jednak zająć w nich miejsca w czołowej trzydziestce. Dwudziestokrotnie startował w kwalifikacjach, w jedenastu przypadkach uzyskując awans do konkursu głównego. Najlepszym osiągniętym przez Kota wynikiem w cyklu było 31. miejsce z Liberca. Wziął udział w Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2008 w Zakopanem. Indywidualnie zajął 7. miejsce, zaś w zawodach drużynowych wraz z Krzysztofem Miętusem, Dawidem Kowalem i Łukaszem Rutkowskim zdobył brązowy medal^[6].

6 lipca 2008 zwyciężył w zawodach z cyklu Letniego Pucharu Kontynentalnego w słoweńskim Kranju. Osiągnął dobre rezultaty w Letnim Grand Prix 2008: w konkursie w Zakopanem, rozgrywanym 30 sierpnia, zajął 7. pozycję, w trzech innych zajmował miejsca w drugiej dziesiątce^[7]. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 17. pozycji z dorobkiem 104 punktów^[8].

Dwukrotnie wystąpił w zawodach Pucharu Świata 2008/2009, odpadając w pierwszej serii zawodów. Wystartował na Mistrzostwach Świata Juniorów 2009 w Szczyrbskim Jeziorze. 5 lutego zdobył srebrny medal indywidualnie, przegrywając jedynie z Lukasem Müllerem. Dzień później reprezentacja Polski z Kotem w składzie zdobyła brązowy medal. W kolejnych tygodniach wziął udział w Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009 w Libercu. W zawodach indywidualnych na skoczni normalnej zajął 45. pozycję. W pozostałych konkursach nie wystąpił^[7].

W Letnim Grand Prix 2009 Kot osiągnął wyniki słabsze niż w poprzednich latach. Najwyższym miejscem, jakie zajął, było 26. z Hakuby. Zimą startował głównie w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Dwa razy stanął w nich na podium: był drugi w Sapporo i Zakopanem. Tylko raz w całym sezonie wystąpił w konkursie Pucharu Świata: 17 stycznia 2010 był 35. w Sapporo. Trzykrotnie odpadał w kwalifikacjach^[9].

7 sierpnia 2010 w Hinterzarten zajął pierwsze miejsce w drużynowym konkursie Letniego Grand Prix (razem z Adamem Małyszem, Dawidem Kubackim i Krzysztofem Miętusem)^[10]. 15 sierpnia w szwajcarskim Einsiedeln uplasował się na trzeciej pozycji w konkursie indywidualnym^[11]. W całym cyklu zajął 16. miejsce, zdobywając 124 punkty^[8].

W kolejnym sezonie zimowym ponownie nie zdobył punktów Pucharu Świata. Do zawodów Kot zgłaszany był sześciokrotnie, trzy razy awansował do konkursu głównego. Najwyższym zdobytym przez niego miejscem było 40. z Sapporo^[12]. 29 stycznia 2011 zdobył srebrny medal Zimowej Uniwersjady 2011 w konkursie na skoczni K-125^[13]. Dwa dni później po raz kolejny zdobył srebrny medal, tym razem na skoczni K-95. 3 lutego zdobył brązowy medal w zawodach drużynowych^[12].

Latem 2011 Kot zajął 9. miejsce w klasyfikacji generalnej Lotos Poland Tour^[14]. W zawodach Letniego Grand Prix 2011 czterokrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce^[15]. W klasyfikacji generalnej znalazł się na 9. pozycji^[8].

W sezonie 2011/2012 Pucharu Świata po czterech latach nieudanych prób po raz pierwszy zdobył punkty tego cyklu. 3 grudnia 2011 zajął 19. miejsce na skoczni w Lillehammer^[16]. Ostatecznie w trzydziestce znalazł się tamtej zimy dwanaście razy, najlepszy wynik – 12. miejsce – uzyskując dwukrotnie: 4 marca w Lahti i 11 marca w Oslo^[15]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata znalazł się na 35. pozycji, co było trzecim wynikiem wśród Polaków^[17]. 15 marca 2012 na Letalnicy w Planicy ustanowił swój rekord życiowy w długości skoku, uzyskując 200,5 metra^[18].

21 lipca 2012 podczas konkursu Letniego Grand Prix w Wiśle na skoczni im. Adama Małysza Maciej Kot po raz pierwszy stanął na najwyższym podium w zawodach tej rangi, wyprzedzając Simona Ammanna i Wolfganga Loitzla^[19]. 30 września 2012 w Hinzenbach ponownie został zwycięzcą zawodów LGP, przed drugim Severinem Freundem i trzecim Taku Takeuchi^[20]. Kot był najwyżej sklasyfikowanym reprezentantem Polski w Letnim Grand Prix 2012 – w klasyfikacji generalnej zajął piąte miejsce^[8].

Zdobył punkty w większości listopadowych i grudniowych konkursów Pucharu Świata 2012/2013, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 13. miejscu w Engelbergu^[21]. 1 stycznia 2013 w noworocznym konkursie 61. Turnieju Czterech Skoczni w Garmisch-Partenkirchen zajął 5. miejsce^[22]. W dwóch kolejnych konkursach TCS również zajął miejsca w pierwszej dziesiątce, odpowiednio 9. i 10. 12 stycznia w Zakopanem powtórzył wynik z początku roku, a tydzień później w Sapporo był dziesiąty. W kolejnych zawodach rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego zajmował głównie miejsca w drugiej dziesiątce^[21].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013, w indywidualnych konkursach zajmując 11. miejsce na skoczni normalnej i 27. na skoczni dużej. W zawodach drużynowych zdobył natomiast wraz z Piotrem Żyłą, Dawidem Kubackim i Kamilem Stochem brązowy medal^[21]. W marcu jeszcze dwukrotnie kończył indywidualne zawody Pucharu Świata w pierwszej dziesiątce^[21]. Cały cykl ukończył na 18. pozycji, zdobywając 460 punktów^[23].

Dwukrotnie, w Wiśle i Einsiedeln, stawał na drugim stopniu podium zawodów Letniego Grand Prix 2013, a miejsca w dziesiątce zajął łącznie pięciokrotnie^[24]. Pozwoliło to Kotowi zająć 8. miejsce w klasyfikacji generalnej^[8].

W rozpoczynających sezon 2013/2014 Pucharu Świata zawodach w Klingenthal zajął 6. miejsce, a w trzecim konkursie indywidualnym cyklu, rozgrywanym na normalnej skoczni w Lillehammer, poprawił ten wynik, uzyskując najlepszą w sezonie, 5. pozycję. W kolejnych konkursach regularnie zajmował miejsca w trzydziestce, w grudniowych i styczniowych zawodach łącznie trzykrotnie zajmując 10. miejsce. W lutym wystąpił w konkursach skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014. Indywidualnie był 7. na skoczni normalnej oraz 12. na dużej, zaś w zawodach drużynowych zajął 4. pozycję. W marcu wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2014, zajmując 10. miejsce indywidualnie. W lutowych i marcowych zawodach Pucharu Świata dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce^[24]. W klasyfikacji generalnej na zakończenie sezonu znalazł się na 17. pozycji, zdobywając 398 punktów^[23].

W Letnim Grand Prix 2014 zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Po słabych występach w początkowych konkursach Pucharu Świata 2014/2015 (najlepszym było 26. miejsce w Niżnym Tagile) Kot został odsunięty od występów w cyklu. W styczniu powrócił na dwa tygodnie do startów w PŚ: najwyższą pozycją zajętą przez niego w czterech konkursach w Polsce i Japonii było 24. miejsce z Sapporo. Przez większość sezonu startował w Pucharze Kontynentalnym, odnosząc jedno zwycięstwo (11 stycznia w Wiśle) i dwukrotnie zajmując drugie miejsce^[25].

W Letnim Grand Prix 2015 wystąpił trzykrotnie, zajmując miejsca w drugiej dziesiątce. Startował również w Letnim Pucharze Kontynentalnym 2015, po dwa razy stając na drugim i trzecim stopniu podium^[26]. Pozwoliło to mu na zajęcie trzeciej pozycji w klasyfikacji generalnej cyklu^[27].

Od początku zimowej części sezonu startował w Pucharze Świata. Regularnie zdobywał punkty, jednak ani razu nie zajął miejsca w pierwszej dziesiątce. Najlepszymi indywidualnymi występami Kota w Pucharze Świata 2015/2016 były 12. miejsca z Zakopanego i Sapporo^[26]. Podczas kończącego sezon konkursu na mamuciej skoczni w Planicy ustanowił nowy rekord życiowy wynoszący 231 metrów^[28]. W całym cyklu Kot zajął 31. miejsce, zdobywając 165 punktów^[23].

Letnie Grand Prix 2016 rozpoczął od zwycięstwa w Courchevel. W trzech kolejnych konkursach rozgrywanych na przełomie lipca i sierpnia również stawał na podium, dwukrotnie zwyciężając i raz zajmując drugie miejsce. Nie brał udziału w zawodach rozgrywanych w Azji, a po powrocie do rywalizacji w październiku odniósł kolejne dwa zwycięstwa, w kończącym letnią część sezonu konkursie w Klingenthal wygrywając z przewagą blisko 30 punktów nad Kamilem Stochem^[29]. W całym cyklu zwyciężył, uzyskując 580 punktów – o 229 więcej niż drugi Andreas Wellinger^[8].

W dwóch pierwszych konkursach Pucharu Świata 2016/2017 zajmował kolejno 5. i 8. miejsce^[29]. 3 grudnia w Klingenthal reprezentacja Polski z Kotem w składzie odniosła pierwsze w historii zwycięstwo w konkursie drużynowym Pucharu Świata, a on sam uzyskał najlepszy indywidualny wynik zawodów^[30]. Po dwóch kolejnych startach zakończonych zajęciem 5. pozycji^[29], 11 grudnia w Lillehammer zajął 2. miejsce, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium konkursu indywidualnego Pucharu Świata. Wyprzedzony został jedynie przez Kamila Stocha^[31]. Trzy spośród konkursów 65. Turnieju Czterech Skoczni ukończył w pierwszej dziesiątce^[29], a w klasyfikacji generalnej zajął 4. miejsce^[23].

W styczniowych zawodach Pucharu Świata indywidualnie najwyżej znalazł się na 5. pozycji (dwukrotnie), dwa razy stawał również na podium zawodów drużynowych^[29]. 11 lutego 2017 odniósł pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w Pucharze Świata, na skoczni Ōkurayama w Sapporo, ex aequo z Peterem Prevcem^[32]. Pięć dni później odniósł drugie, tym razem samodzielne zwycięstwo na normalnej skoczni olimpijskiej w Pjongczangu, w międzyczasie zajmując jeszcze 4. i 7. miejsce. Został zgłoszony do Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie zajął na nich 5. miejsce na skoczni normalnej oraz 6. na skoczni dużej^[29], zaś 4 marca zdobył wraz z Piotrem Żyłą, Dawidem Kubackim oraz Kamilem Stochem pierwszy w historii reprezentacji Polski złoty medal w konkursie drużynowym^[33]. W marcowych zawodach Pucharu Świata zajmował miejsca w drugiej dziesiątce^[29]. 18 marca podczas drużynowego konkursu lotów na Vikersundbakken w Vikersund ustanowił nowy rekord życiowy, wynoszący 244,5 metra^[34]. Sezon ukończył na 5. pozycji w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata z 985 punktami^[23].

W pięciu występach w Letnim Grand Prix 2017 Kot dwukrotnie stawał na podium – był drugi w Wiśle i Courchevel^[35]. W klasyfikacji generalnej zakończył cykl na 4. pozycji^[8].

W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata najczęściej zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany w zawodach indywidualnych był na 8. miejscu, w grudniu 2017 w Niżnym Tagile oraz w lutym 2018 w Willingen. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zajął 19. miejsce zarówno na normalnej, jak i na dużej skoczni^[35], zaś w drużynie, startując razem z Stefanem Hulą, Dawidem Kubackim i Kamilem Stochem, zdobył brązowy medal, pierwszy w historii reprezentacji Polski w konkursach drużynowych igrzysk olimpijskich^[36]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zakończył sezon na 21. pozycji z 261 punktami^[23].

W Letnim Grand Prix 2018 dwukrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce indywidualnie – we wrześniu w Râșnovie był 9. i 10. W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata regularnie startował w zawodach, w większości występów nie zdobył jednak punktów. Najwyżej sklasyfikowany był na 21. miejscu, 27 stycznia 2019 w Sapporo. W lutym i marcu występował też w Pucharze Kontynentalnym; najwyżej znalazł się na 4. pozycji, w zawodach w Zakopanem^[37].

W ramach Letniego Grand Prix 2019 dwukrotnie kończył konkursy w pierwszej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był we wrześniowych zawodach w Hinzenbach, na 5. miejscu. W zimowej części sezonu 2019/2020 początkowo startował w Pucharze Świata. W większości swoich występów w cyklu nie zdobył punktów, a najwyżej sklasyfikowany był na 18. pozycji, w listopadzie 2019 w Ruce. W lutym 2020 występował w Pucharze Kontynentalnym. Dwukrotnie stanął na podium, zwyciężając w obu konkursach w Val di Fiemme^[38].

W ramach Pucharu Świata 2020/2021 punkty zdobył dwukrotnie. W najlepszym występie, w otwierającym cykl konkursie w Wiśle, zajął 20. pozycję. W trakcie sezonu 2020/2021 startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Raz stanął na podium, w lutym 2021 zajmując 3. miejsce w Brotterode^[39].

W Letnim Grand Prix 2021 najwyżej klasyfikowany był na 8. miejscu, w sierpniowych zawodach w Courchevel. W sezonie 2021/2022 nie zdobył żadnych punktów Pucharu Świata, a najwyżej klasyfikowany był na 32. pozycji. W Pucharze Kontynentalnym dwukrotnie stał na podium: w letniej części sezonu był 3. w siepniu 2021 we Frenštácie pod Radhoštěm, a zimą zajął tę samą pozycję w marcu 2022 w Lahti^[40].

W Letnim Grand Prix 2022 najwyżej sklasyfikowany został na 5. pozycji, w lipcu w Wiśle. W zimowej części sezonu 2022/2023 punkty Pucharu Świata zdobył raz, w słabo obsadzonych zawodach cyklu w Râșnovie zajmując 27. lokatę, a w Pucharze Kontynentalnym najwyżej klasyfikowany był na 8. miejscu^[41].

W Letnim Grand Prix najwyżej sklasyfikowany był 5 sierpnia w Szczyrku, gdzie zajął 4. pozycję. W Letnim Pucharze Kontynentalnym 2023 raz stanął na podium – 6 października konkurs w Lake Placid ukończył na 2. lokacie^[42].

W sezonie zimowym 2023/2024 początkowo startował w Pucharze Świata. W grudniu nie zdobył punktów cyklu, a w styczniu zrobił to raz, zajmując 27. miejsce w Zakopanem. Trafił następnie do Pucharu Kontynentalnego, w którym odniósł jedno zwycięstwo, 4 lutego na skoczni w Lillehammer. W marcu powrócił do startów w Pucharze Świata i w konkursach rozgrywanych w ramach Raw Air 2024 czterokrotnie zdobył punkty cyklu. Najwyżej sklasyfikowany był na 21. pozycji, którą zajął 10 marca w Oslo^[42].

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	7. miejsce (K-95), 12. miejsce (K-125)
2018 Pjongczang	–	19. miejsce (K-98), 19. miejsce (K-125)

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	4. miejsce[a]
2018 Pjongczang	–	brązowy medal[b]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
7.	9 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	indywid.	101,5 m	98,5 m	255,8 pkt	22,2 pkt	Kamil Stoch
12.	15 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	indywid.	126,0 m	123,5 m	250,4 pkt	28,3 pkt	Kamil Stoch
4.	17 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	druż.[a]	131,5 m	129,0 m	1011,8 pkt (251,8 pkt)	29,3 pkt	Niemcy
19.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	99,0 m	102,0 m	217,0 pkt	42,3 pkt	Andreas Wellinger
19.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	128,5 m	129,5 m	244,6 pkt	41,1 pkt	Kamil Stoch
3.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[b]	129,5 m	133,0 m	1072,4 pkt (255,3 pkt)	26,1 pkt	Norwegia

2009 Liberec	–	45. miejsce (K-90)
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	11. miejsce (K-95), 27. miejsce (K-120)
2017 Lahti	–	5. miejsce (K-90), 6. miejsce (K-116)

2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	brązowy medal (K-120)[c]
2017 Lahti	–	złoty medal (K-116)[d]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
45.	21 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	86,0 m	–	103,5 pkt	175,5 pkt	Wolfgang Loitzl
11.	23 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	101,5 m	97,0 m	234,7 pkt	17,9 pkt	Anders Bardal
27.	28 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	indywid.	125,0 m	122,5 m	258,7 pkt	37,1 pkt	Kamil Stoch
3.	2 marca	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	druż.[c]	123,0 m	128,5 m	1121,0 pkt (272,3 pkt)	14,9 pkt	Austria
5.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	95,0 m	95,5 m	255,1 pkt	15,7 pkt	Stefan Kraft
6.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	123,5 m	126,5 m	266,9 pkt	12,4 pkt	Stefan Kraft
1.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[d]	130,5 m	121,5 m	1104,2 pkt (276,1 pkt)	–

2012 Vikersund	–	38. miejsce
2014 Harrachov	–	10. miejsce

2012 Vikersund

–

7. miejsce[e]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
38.	24-25 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	indywid.	159,5 m	–	–[f]	–[f]	90,1 pkt	318,6 pkt	Robert Kranjec
7.	26 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	druż.[e]	174,0 m		178,5 m		1444,5 pkt (300,0 pkt)	203,9 pkt	Austria
10.	14-15 marca	2014	Harrachov	Čertak	K-185	HS-205	indywid.	184,5 m	183,5 m	–[f]	–[f]	347,8 pkt	43,2 pkt	Severin Freund

2007 Tarvisio/ Planica	–	15. miejsce
2008 Zakopane	–	7. miejsce
2009 Szczyrbskie Jezioro	–	srebrny medal

2007 Tarvisio/ Planica	–	6. miejsce[g]
2008 Zakopane	–	brązowy medal[h]
2009 Szczyrbskie Jezioro	–	brązowy medal[i]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
15.	15 marca	2007	Planica	Srednija Velikanka	K-90	HS-100	indywid.	90,5 m	92,0 m	230,5 pkt	37,5 pkt	Roman Koudelka
6.	17 lutego	2007	Planica	Srednija Velikanka	K-90	HS-100	druż.[g]	93,0 m	85,5 m	894,5 pkt (220,5 pkt)	86,5 pkt	Słowenia
7.	27 lutego	2008	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywid.	88,0 m	85,5 m	235,0 pkt	16,5 pkt	Andreas Wank
3.	29 lutego	2008	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	druż.[h]	86,5 m	88,5 m	942,5 pkt (240,0 pkt)	28,5 pkt	Niemcy
2.	5 lutego	2009	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 B	K-90	HS-100	indywid.	92,5 m	96,5 m	249,0 pkt	4,0 pkt	Lukas Müller
3.	6 lutego	2009	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 B	K-90	HS-100	druż.[i]	89,5 m	96,0 m	916,0 pkt (241,0 pkt)	65,5 pkt	Austria

2011 Erzurum

–

srebrny medal (K-125), srebrny medal (K-95)

2011 Erzurum

–

brązowy medal[j]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	29 stycznia	2011	Erzurum	Kiremitliktepe	K-125	HS-140	indywid.	135,0 m	139,5 m	281,9 pkt	3,8 pkt	Matej Dobovšek
2.	31 stycznia	2011	Erzurum	Kiremitliktepe	K-95	HS-109	indywid.	101,0 m	99,5 m	254,9 pkt	14,1 pkt	Matej Dobovšek
3.	3 lutego	2011	Erzurum	Kiremitliktepe	K-95	HS-109	druż.[j]	104,5 m	103,5 m	735,8 pkt (263,4 pkt)	7,2 pkt	Japonia

Sezon	Miejsce[23]
2011/2012	35.
2012/2013	18.
2013/2014	17.
2014/2015	65.
2015/2016	31.
2016/2017	5.
2017/2018	21.
2018/2019	47.
2019/2020	42.
2020/2021	58.
2022/2023	78.
2023/2024	55.

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2007/2008	–	–	–	–
2008/2009	–	–	–	–
2009/2010	–	–	–	–
2010/2011	–	–	–	–
2011/2012	–	–	–	–
2012/2013	–	–	–	–
2013/2014	–	–	–	–
2014/2015	–	–	–	–
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	2	1	–	3
2017/2018	–	–	–	–
2018/2019	–	–	–	–
2019/2020	–	–	–	–
2022/2023	–	–	–	–
Suma	2	1	–	3

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	11 lutego	2017	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	139,0 m	138,0 m	260,2 pkt	*ex aequo z P. Prevcem
2.	16 lutego	2017	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	108,5 m	110,5 m	256,2 pkt	–

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	11 grudnia	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	129,5 m	136,0 m	289,3 pkt	2.	0,6 pkt	Kamil Stoch
2.	11 lutego	2017	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	139,0 m	138,0 m	260,2 pkt	1.	–
3.	16 lutego	2017	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	108,5 m	110,5 m	256,2 pkt	1.	–

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skład	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	3 grudnia	2016	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	[k]	139,0 m	139,0 m	1128,7 pkt (296,9 pkt)	–
2.	28 stycznia	2017	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	[d]	137,5 m	133,5 m	931,5 pkt (229,4 pkt)	–
3.	27 stycznia	2018	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	[b]	133,0 m	130,0 m	1092,0 pkt (260,1 pkt)	–

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skład	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	3 marca	2012	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-97	[l]	86,5 m	92,0 m	877,5 pkt (215,8 pkt)	3.	14,1 pkt	Austria
2.	11 stycznia	2013	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	[e]	133,0 m	127,0 m	954,4 pkt (252,5 pkt)	2.	9,1 pkt	Słowenia
3.	9 marca	2013	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	[e]	119,0 m	127,5 m	1036,2 pkt (262,1 pkt)	3.	43,3 pkt	Niemcy
4.	22 marca	2014	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-139	[m]	133,5 m	130,0 m	1007,6 pkt (261,8 pkt)	2.	38,0 pkt	Austria
5.	23 stycznia	2016	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	[n]	130,5 m	131,0 m	1056,7 pkt (264,3 pkt)	3.	65,7 pkt	Norwegia
6.	3 grudnia	2016	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	[k]	139,0 m	139,0 m	1128,7 pkt (296,9 pkt)	1.	–
7.	21 stycznia	2017	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	[o]	132,5 m	133,5 m	1111,2 pkt (282,2 pkt)	2.	5,1 pkt	Niemcy
8.	28 stycznia	2017	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	[d]	137,5 m	133,5 m	931,5 pkt (229,4 pkt)	1.	–
9.	11 marca	2017	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	[k]	124,5 m	128,5 m	986,7 pkt (237,9 pkt)	3.	13,0 pkt	Austria
10.	18 marca	2017	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-225	[d]	244,5 m	238,5 m	1538,6 pkt (403,8 pkt)	2.	34,0 pkt	Norwegia
11.	25 marca	2017	Planica	Letalnica	K-200	HS-225	[d]	240,0 m	241,0 m	1493,8 pkt (379,6 pkt)	3.	57,8 pkt	Norwegia
12.	18 listopada	2017	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	[d]	124,0 m	126,0 m	1006,5 pkt (254,5 pkt)	2.	17,3 pkt	Norwegia
13.	9 grudnia	2017	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	[o]	128,5 m	137,0 m	1082,8 pkt (267,7 pkt)	2.	0,8 pkt	Norwegia
14.	27 stycznia	2018	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	[b]	133,0 m	130,0 m	1092,0 pkt (260,1 pkt)	1.	–
15.	3 marca	2018	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	[b]	129,0 m	126,5 m	1113,2 pkt (278,8 pkt)	2.	11,3 pkt	Niemcy
16.	10 marca	2018	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	[b]	126,5 m	129,5 m	1039,8 pkt (241,2 pkt)	2.	58,9 pkt	Norwegia
17.	19 stycznia	2019	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	[p]	130,0 m	132,5 m	1117,2 pkt (267,5 pkt)	3.	40,3 pkt	Niemcy

stan na 1 grudnia 2024

Źródło[43][44]
Sezon 2007/2008
																											punkty
q	q	q	35	52	q	43	38	q	41	q	-	-	-	q	41	-	-	44	31	36	50	48	q	q	-	-	0
Sezon 2008/2009
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	35	-	-	-	47	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2009/2010
																							punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	35	q	q	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2010/2011
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	40	45	46	q	-	-	-	-	q		-	q	-	0
Sezon 2011/2012
																										punkty
q	19	q	45	q	46	39	40	37	30	28	34	27	25	18	38	28	26	47	28	q	12	40	12	17	-	108
Sezon 2012/2013
																											punkty
25	48	32	28	22	17	13	50	5	9	10	13	5	10	14	16	14	16	16	13	-	6	47	24	11	8	18	460
Sezon 2013/2014
																												punkty
6	21	5	27	13	10	21	19	28	20	27	23	19	10	23	10	-	-	20	16	10	q	q	15	25	20	8	15	398
Sezon 2014/2015
																															punkty
29	q	41	-	-	26	35	-	-	-	-	-	-	-	45	30	29	24	-	46	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	17
Sezon 2015/2016
																													punkty
46	18	34	15	18	q	30	32	36	35	28	26	12	12	13	41	30	30	39	-	-	-	dq	32	19	25	31	17	15	165
Sezon 2016/2017
																										punkty
5	8	5	5	2	12	15	12	7	6	5	9	5	12	13	18	6	1	4	7	1	11	13	14	12	14	985
Sezon 2017/2018
																						punkty
19	16	20	8	32	17	16	15	18	13	41	23	14	21	8	14	q	31	16	31	31	19	261
Sezon 2018/2019
																												punkty
29	53	q	36	41	26	42	q	q	q	40	34	25	30	50	21	-	-	-	33	37	30	-	-	-	-	35	-	25
Sezon 2019/2020
																											punkty
25	18	27	24	32	34	35	28	33	44	33	27	36	46	49	44	-	-	-	-	-	-	-	-	-	39	28	40
Sezon 2020/2021
																									punkty
20	-	-	25	31	-	-	44	35	31	48	-	-	-	-	-	-	-	-	38	-	-	-	-	-	17
Sezon 2021/2022
																												punkty
-	-	-	-	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	32	40	36	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2022/2023
																																punkty
q	50	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	27	-	-	-	-	-	-	-	-	-	4
Sezon 2023/2024
																																punkty
-	-	-	-	46	q	q	37	47	q	34	33	q	27	-	-	-	-	-	-	-	-	33	45	30	21	26	30	q	-	q	-	21
Sezon 2024/2025
																													punkty
42	43	-	-																										0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[43][44]
Sezon 2006/2007
								-	7
Sezon 2007/2008
							11	10	-
Sezon 2011/2012
				-	-	7	6	3	5
Sezon 2012/2013
			-	11	2	-	-	3	4
Sezon 2013/2014
					-	14	-	7	2
Sezon 2015/2016
				6	6	3	-	-	6
Sezon 2016/2017
				1	2	1	3	2	3
Sezon 2017/2018
		2	6	2	1	2	2	-	-
Sezon 2018/2019
			-	3	-	-	-	-	-
Sezon 2019/2020
					-	-	-	-	4
Sezon 2023/2024
				-	-	-	-	4	-
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8 (Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce[23]
2011/2012	32.
2012/2013	16.
2013/2014	15.
2015/2016	25.
2016/2017	13.
2017/2018	31.

Sezon	Miejsce[23]
2007/2008	54.
2008/2009	58.
2011/2012	34.
2012/2013	20.
2013/2014	12.
2015/2016	32.
2016/2017	4.
2017/2018	23.
2018/2019	61.
2019/2020	31.
2020/2021	42.
2023/2024	43.

Sezon	Miejsce[23]
2017	7.
2018	32.
2020	28.
2024	31.

Sezon	Miejsce[23]
2008	62.

Sezon	Miejsce[44]
2018	17.
2019	36.

Sezon	Miejsce[44]
2018	28.
2019	44.
2024	51.

Sezon	Miejsce[44]
2020	49.

Sezon	Miejsce[8]
2007	48.
2008	17.
2009	59.
2010	16.
2011	9.
2012	5.
2013	8.
2014	39.
2015	40.
2016	1.
2017	4.
2018	15.
2019	17.
2020	28.
2021	33.
2022	14.
2023	19.
2024	47.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	21 lipca	2012	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	128,0 m	123,0 m	252,2 pkt
2.	30 września	2012	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	87,5 m	88,5 m	230,1 pkt
3.	16 lipca	2016	Courchevel	Tremplin du Praz	K-120	HS-132	129,5 m	126,5 m	275,1 pkt
4.	23 lipca	2016	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	133,5 m	127,0 m	250,3 pkt
5.	6 sierpnia	2016	Einsiedeln	im. Andreasa Küttela	K-105	HS-117	115,0 m	118,0 m	277,0 pkt
6.	1 października	2016	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	92,0 m	93,0 m	257,2 pkt
7.	2 października	2016	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,0 m	143,5 m	283,3 pkt

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	15 sierpnia	2010	Einsiedeln	im. Andreasa Küttela	K-105	HS-117	114,5 m	–[f]	130,1 pkt	3.	8,3 pkt	Daiki Itō
2.	21 lipca	2012	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	128,0 m	123,0 m	252,2 pkt	1.	–
3.	30 września	2012	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	87,5 m	88,5 m	230,1 pkt	1.	–
4.	3 sierpnia	2013	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	130,0 m	131,0 m	274,4 pkt	2.	7,4 pkt	Andreas Wellinger
5.	17 sierpnia	2013	Einsiedeln	im. Andreasa Küttela	K-105	HS-117	111,5 m	114,0 m	262,3 pkt	2.	1,4 pkt	Kamil Stoch
6.	16 lipca	2016	Courchevel	Tremplin du Praz	K-120	HS-132	129,5 m	126,5 m	275,1 pkt	1.	–
7.	23 lipca	2016	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	133,5 m	127,0 m	250,3 pkt	1.	–
8.	30 lipca	2016	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	99,0 m	105,5 m	269,0 pkt	2.	0,4 pkt	Andreas Wellinger
9.	6 sierpnia	2016	Einsiedeln	im. Andreasa Küttela	K-105	HS-117	115,0 m	118,0 m	277,0 pkt	1.	–
10.	1 października	2016	Hinzenbach	Aigner-Schanze	K-85	HS-94	92,0 m	93,0 m	257,2 pkt	1.	–
11.	2 października	2016	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,0 m	143,5 m	283,3 pkt	1.	–
12.	15 lipca	2017	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	133,0 m	127,5 m	252,2 pkt	2.	3,4 pkt	Dawid Kubacki
13.	12 sierpnia	2017	Courchevel	Tremplin du Praz	K-120	HS-132	130,5 m	128,5 m	266,0 pkt	2.	8,2 pkt	Dawid Kubacki

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[43][44]
2007
										punkty
39	38	20	24	26	17	-	-	37	q	37
2008
										punkty
16	12	30	24	7	14	26	38	-	-	104
2009
									punkty
q	40	28	28	28	31	26	31	-	14
2010
									punkty
10	34	3	33	-	14	13	-	-	124
2011
											punkty
12	12	4	8	8	14	-	-	-	10	13	222
2012
									punkty
1	7	11	-	-	-	-	1	4	310
2013
											punkty
10	2	10	2	-	-	-	-	-	-	7	248
2014
									punkty
25	21	16	-	-	-	-	11	q	55
2015
											punkty
12	17	-	-	-	-	-	-	-	-	11	60
2016
										punkty
1	1	2	1	-	-	-	-	1	1	580
2017
									punkty
2	4	2	-	-	-	-	7	11	270
2018
									punkty
11	17	27	-	-	-	9	10	15	113
2019
								punkty
15	20	7	31	-	-	5	14	126
2020
		punkty
20	-	11
2021
								punkty
21	15	8	-	-	-	-	-	58
2022
						punkty
5	16	10	-	-	-	86
2023
									punkty
14	24	4	9	-	-	-	-	-	104
2024
									punkty
-	-	19	-	19	17	-	-	-	38
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skład	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	7 sierpnia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	druż.[q]	103,0 m	102,5 m	1001,7 pkt (252,9 pkt)	1.	–
2.	6 sierpnia	2011	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	druż.[c]	101,0 m	98,0 m	995,8 pkt (247,8 pkt)	2.	25,5 pkt	Austria
3.	20 lipca	2012	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	druż.[c]	125,0 m	–[f]	477,9 pkt (128,1 pkt)	2.	1,2 pkt	Słowenia
4.	2 sierpnia	2013	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	druż.[r]	127,5 m	130,5 m	1058,4 pkt (265,9 pkt)	1.	–
5.	25 lipca	2014	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	druż.[c]	129,0 m	129,5 m	1061,5 pkt (260,6 pkt)	1.	–
6.	31 lipca	2015	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	druż.[c]	124,0 m	130,5 m	1042,7 pkt (260,4 pkt)	1.	–
7.	7 sierpnia	2015	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	druż.[c]	94,0 m	99,5 m	968,7 pkt (241,8 pkt)	2.	64,3 pkt	Niemcy
8.	14 lipca	2017	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	druż.[k]	125,5 m	127,0 m	994,7 pkt (263,1 pkt)	1.	–
9.	21 lipca	2018	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	druż.[s]	125,0 m	127,0 m	1073,3 pkt (249,7 pkt)	1.	–

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[43][44]
2007
									7
2008
									7
2009
									7
2010
									1
2011
								6	2
2012
							2	-	-
2013
							-	1	-
2014
									1
2015
								1	2
2016
									6
2017
									1
2018
								1	-
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Sezon	Miejsce[44]
2007	25.
2008	15.
2009	34.
2010	21.

Sezon	Miejsce
2011	9.[45]

Sezon	Miejsce[46][44]
2007/2008	64.
2008/2009	62.
2009/2010	22.
2010/2011	42.
2011/2012	61.
2014/2015	15.
2018/2019	41.
2019/2020	13.
2020/2021	9.
2021/2022	19.
2022/2023	30.
2023/2024	26.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	11 stycznia	2015	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	125,0 m	–	126,1 pkt
2.	22 lutego	2020	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-104	101,0 m	104,0 m	281,1 pkt
3.	23 lutego	2020	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-104	103,0 m	104,0 m	274,3 pkt
4.	4 lutego	2024	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	125,5 m	132,0 m	313,4 pkt

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	8 stycznia	2010	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	94,5 m	91,0 m	240,5 pkt	2.	1,0 pkt	Anders Bardal
2.	6 lutego	2010	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	128,0 m	132,0 m	266,0 pkt	2.	12,5 pkt	Manuel Fettner
3.	11 stycznia	2015	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	125,0 m	–	126,1 pkt	1.	–
4.	15 lutego	2015	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	122,5 m	128,0 m	274,7 pkt	2.	12,5 pkt	Anže Lanišek
5.	21 lutego	2015	Iron Mountain	Pine Mountain	K-120	HS-133	129,5 m	122,0 m	194,5 pkt	2.	11,6 pkt	Anže Semenič
6.	22 lutego	2020	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-104	101,0 m	104,0 m	281,1 pkt	1.	–
7.	23 lutego	2020	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-104	103,0 m	104,0 m	274,3 pkt	1.	–
8.	21 lutego	2021	Brotterode	Inselbergschanze	K-105	HS-117	112,5 m	110,5 m	267,1 pkt	3.	5,1 pkt	Tomasz Pilch
9.	5 marca	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	121,0 m	125,0 m	268,6 pkt	3.	25,5 pkt	Thomas Lackner
10.	4 lutego	2024	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	125,5 m	132,0 m	313,4 pkt	1.	–

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[43][44]
Sezon 2007/2008
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	29	7	5	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	83
Sezon 2008/2009
																																	punkty
54	-	-	44	-	-	-	-	10	4	-	-	-	-	-	31	19	-	-	48	39	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	88
Sezon 2009/2010
																										punkty
-	45	-	-	13	5	-	-	2	16	42	-	-	-	-	2	6	17	23	41	63	52	-	-	-	-	302
Sezon 2010/2011
																													punkty
32	31	51	48	12	12	16	32	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	25	15	23	23	8	6	169
Sezon 2011/2012
																											punkty
-	-	-	-	-	-	5	8	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	77
Sezon 2014/2015
																										punkty
-	-	-	25	37	49	1	-	-	-	-	-	-	-	-	4	2	2	13	6	16	35	19	33	-	-	403
Sezon 2018/2019
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	23	16	39	9	4	6	-	-	142
Sezon 2019/2020
																					punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	5	22	30	15	8	26	1	1	4	-	-	358
Sezon 2020/2021
																			punkty
9	4	5	-	-	6	17	28	14	12	19	-	-	7	3	30	6	7	9	435
Sezon 2021/2022
																										punkty
-	-	35	26	22	29	25	20	-	-	-	-	18	31	17	25	29	41	19	7	15	3	5	6	7	15	329
Sezon 2022/2023
																									punkty
30	30	21	10	21	19	41	14	25	35	17	-	-	19	22	-	-	29	22	18	21	29	8	18	21	210
Sezon 2023/2024
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	18	5	1	9	34	12	13	16	-	-	-	-	-	-	244
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce[46][44]
2008	15.
2009	26.
2010	20.
2011	55.
2015	3.
2019	35.
2020	23.
2021	19.
2022	20.
2023	7.
2024	26.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	6 lipca	2008	Kranj	Bauhenk	K-100	HS-109	110,5 m	104,5 m	259,5 pkt	1.	–
2.	12 września	2015	Stams	Brunnentalschanzen	K-105	HS-115	113,0 m	114,0 m	266,9 pkt	2.	8,6 pkt	Daniel-André Tande
3.	13 września	2015	Stams	Brunnentalschanzen	K-105	HS-115	113,0 m	107,5 m	254,1 pkt	2.	7,1 pkt	Daniel-André Tande
4.	20 września	2015	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	105,0 m	94,5 m	245,5 pkt	3.	2,2 pkt	Daniel-André Tande
5.	4 października	2015	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	135,0 m	130,5 m	257,9 pkt	3.	2,6 pkt	Domen Prevc
6.	14 sierpnia	2021	Frenštát pod Radhoštěm	Areal Horečky	K-95	HS-106	106,0 m	99,5 m	243,5 pkt	3.	7,1 pkt	Mika Schwann
7.	6 października	2023	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	119,0 m	120,5 m	260,6 pkt	2.	2,0 pkt	Pius Paschke

stan po zakończeniu LPK 2024

Źródło[43][44]
2008
											punkty
35	5	1	-	-	-	-	-	-	-	-	145
2009
											punkty
-	-	-	24	13	-	-	11	8	15	25	105
2010
															punkty
5	9	7	18	12	-	-	-	-	-	-	-	-	10	18	184
2011
										punkty
8	42	-	-	-	-	-	-	-	-	32
2015
														punkty
5	dq	-	-	-	-	-	-	2	2	9	3	4	3	404
2019
																punkty
4	5	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	95
2020
		punkty
19	26	17
2021
												punkty
-	-	5	3	-	-	29	31	18	17	27	24	145
2022
									punkty
-	-	32	39	24	30	9	6	10	103
2023
									punkty
-	-	5	5	5	18	2	6	10	294
2024
								punkty
10	11	-	-	-	-	18	25	69
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce[47]
2005/2006	219.
2006/2007	16.
2007/2008	39.
2008/2009	82.
2010/2011	76.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	17 lutego	2007	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	85,0 m	86,5 m	228,0 pkt	1.	–
2.	13 stycznia	2008	Lauscha	Marktiegelschanze	K-92	HS-102	98,5 m	99,0 m	254,5 pkt	2.	16,5 pkt	Łukasz Rutkowski
3.	20 grudnia	2008	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 B	K-90	HS-100	89,5 m	96,0 m	237,5 pkt	3.	4,0 pkt	Dawid Kubacki
4.	8 stycznia	2011	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 B	K-90	HS-100	92,0 m	91,0 m	233,0 pkt	2.	1,5 pkt	Tomáš Zmoray

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[43][44]
Sezon 2005/2006
																					punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	46	46	-	-	-	-	-	22	9
Sezon 2006/2007
															punkty
-	-	dq	-	-	-	-	-	-	-	1	6	-	-	-	140
Sezon 2007/2008
																									punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	5	2	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	125
Sezon 2008/2009
																						punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	3	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	60
Sezon 2010/2011
																								punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	2	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	80
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  − zawodnik nie wystartował

Stan po zakończeniu sezonu 2023/2024. Opracowano na podstawie^[48][t].

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
23.	25 lutego	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywid.	99,0 m	98,0 m	139,6 pkt	139,3 pkt	Robert Mateja
34.	26 lutego	2006	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywid.	73,0 m	–	82,5 pkt	167,0 pkt	Adam Małysz
4.	26 grudnia	2007	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywid.	122,5 m	126,0 m	241,8 pkt	23,6 pkt	Kamil Stoch
9.	18 marca	2008	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywid.	119,5 m	121,5 m	228,8 pkt	44,9 pkt	Adam Małysz
3.	19 marca	2008	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	druż.	84,5 m	87,0 m	904 pkt (233 pkt)	39,0 pkt	TS Wisła Zakopane
19.	20 marca	2008	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywid.	79,0 m	84,0 m	210,5 pkt	49,0 pkt	Adam Małysz
23.	14 lutego	2009	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	98,5 m	92,5 m	123,8 pkt	107,6 pkt	Kamil Stoch
3.	26 marca	2009	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	druż.	88,5 m	95,0 m	917,5 pkt (212 pkt)	56,0 pkt	KS Wisła Ustronianka
8.	26 grudnia	2009	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	indywid.	100,0 m	87,0 m	220,0 pkt	36,0 pkt	Adam Małysz
3.	18 lutego	2011	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	druż.	105,5 m	97,5 m	953,0 (256,5 pkt)	26,3 pkt	TS Wisła Zakopane
18.	19 lutego	2011	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	indywid.	88,5 m	93,0 m	206,0 pkt	52,5 pkt	Kamil Stoch
1.	24 marca	2012	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	druż.	126,5 m	122,0 m	1059,5 pkt (277,3 pkt)	–
9.	25 marca	2012	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywid.	110,5 m	124,5 m	216,5 pkt	69,4 pkt	Kamil Stoch
1.	26 marca	2013	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	druż.	128,0 m	128,5 m	987,5 pkt (261,2 pkt)	–
1.	27 marca	2013	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	131,5 m	132,5 m	316,8 pkt	–
8.	23 grudnia	2014	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	115,5 m	115,5 m	208,3 pkt	46,8 pkt	Piotr Żyła
6.	24 marca	2015	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywid.	121,0 m	123,5 m	247,2 pkt	62,9 pkt	Kamil Stoch
1.	25 marca	2015	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	druż.	130,5 m	125,5 m	973,6 pkt (259,3 pkt)	–
1.	22 marca	2016	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	131,0 m	132,0 m	273,4 pkt	–
1.	23 marca	2016	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	druż.	105,5 m	137,0 m	962,6 pkt (224,5 pkt)	–
3.	26 grudnia	2016	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywid.	120,0 m	139,0 m	264,7 pkt	8,7 pkt	Piotr Żyła
5.	26 grudnia	2017	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	115,5 m	111,0 m	206,4 pkt	47,9 pkt	Stefan Hula
4.	26 grudnia	2018	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	indywid.	126,5 m	120,5 m	281,5 pkt	49,5 pkt	Kamil Stoch
4.	22 grudnia	2020	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	124,5 m	–	147,0 pkt	9,3 pkt	Tomasz Pilch
9.	23 grudnia	2021	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	indywid.	134,5 m	126,0 m	280,3 pkt	33,0 pkt	Kamil Stoch
8.	22 grudnia	2022	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	115,0 m	114,5 m	239,6 pkt	60,6 pkt	Kamil Stoch

Stan po zakończeniu sezonu letniego 2023. Opracowano na podstawie^[48][t]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
39.	10 października	2004	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywid.	65,5 m	–	67,5 pkt	186,5 pkt	Adam Małysz
24.	16 października	2005	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywid.	74,5 m	74,0 m	176,5 pkt	81,5 pkt	Adam Małysz
8.	13 października	2007	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywid.	119,0 m	116,5 m	218,4 pkt	53,5 pkt	Adam Małysz
7.	14 października	2007	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywid.	82,5 m	81,0 m	214,0 pkt	39,0 pkt	Adam Małysz
5.	27 września	2008	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	118,5 m	125,0 m	235,8 pkt	42,8 pkt	Adam Małysz
3.	28 września	2008	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	druż.	118,5 m	121,0 m	899,1 pkt (246,6 pkt)	78,2 pkt	TS Wisła Zakopane
14.	10 października	2009	Zakopane	Średnia Krokiew	K-85	HS-94	indywid.	81,0 m	81,0 m	209,5 pkt	36,5 pkt	Adam Małysz
22.	11 października	2009	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywid.	101,0 m	113,0 m	173,2 pkt	91,5 pkt	Adam Małysz
5.	23 lipca	2010	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	indywid.	97,0 m	94,5 m	231,5 pkt	31,0 pkt	Adam Małysz
1.	24 lipca	2010	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	druż.	99,00 m	98,5 m	966,5 pkt (245,0 pkt)	–	AZS Zakopane
3.	25 lipca	2010	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	131,0 m	120,0 m	249,3 pkt	28,8 pkt	Adam Małysz
4.	17 września	2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywid.	128,0 m	116,5 m	236,1 pkt	17,3 pkt	Kamil Stoch
1.	2 września	2012	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywid.	129,0 m	127,5 m	255,7 pkt	–
5.	1 września	2013	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	indywid.	100,5 m	100,0 m	260,5 pkt	6,0 pkt	Dawid Kubacki
2.	8 września	2013	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	indywid.	125,0 m	129,5 m	256,1 pkt	7,7 pkt	Jan Ziobro
4.	19 lipca	2014	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	125,5 m	124,5 m	249,0 pkt	30,6 pkt	Kamil Stoch
1.	20 lipca	2014	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	druż.	129,0 m	120,5 m	926,5 pkt (246,6 pkt)	–	AZS Zakopane
4.	11 października	2014	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	indywid.	99,0 m	99,0 m	245,5 pkt	30,5 pkt	Piotr Żyła
3.	18 lipca	2015	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	126,5 m	127,5 m	256,2 pkt	10,4 pkt	Dawid Kubacki
2.	9 października	2015	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	indywid.	102,0 m	105,0 m	266,0 pkt	2,5 pkt	Dawid Kubacki
1.	10 października	2015	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	druż.	107,0 m	96,0 m	960 pkt (257,5 pkt)	–
1.	8 października	2016	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	indywid.	131,5 m	129,5 m	292,4 pkt	–
1.	9 października	2016	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	druż.	125,5 m	127,5 m	972,8 pkt (307,9 pkt)	–
7.	27 października	2018	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	indywid.	123,5 m	131,5 m	273,5 pkt	47,1 pkt	Dawid Kubacki
1.	12 października	2019	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-104	druż.	91,5 m	–	499,8 pkt (129,2 pkt)	–
5.	12 października	2019	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-104	indywid.	102,0 m	102,5 m	250,0 pkt	16,4 pkt	Piotr Żyła
5.	17 października	2020	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-104	indywid.	95,5 m	97,5 m	252,7 pkt	10,0 pkt	Dawid Kubacki
2.	18 października	2020	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-104	druż.	100,5 m	99,5 m	913,5 pkt (251,5 pkt)	125,0 pkt	WSS Wisła
9.	28 października	2021	Zakopane	Średnia Krokiew	K-95	HS-105	indywid.	97,0 m	102,5 m	255,7 pkt	23,5 pkt	Piotr Żyła
3.	29 października	2021	Zakopane	Średnia Krokiew	K-95	HS-105	druż.	105,0 m	103,5 m	942,0 pkt (268,0 pkt)	49,0 pkt	WSS Wisła
12.	18 października	2022	Zakopane	Średnia Krokiew	K-95	HS-105	indywid.	98,0 m	96,5 m	271,1 pkt	38,2 pkt	Dawid Kubacki
3.	19 października	2022	Zakopane	Średnia Krokiew	K-95	HS-105	druż.	98,0 m	102,0 m	900,7 pkt (229,4 pkt)	46,4 pkt	TS Wisła Zakopane
4.	21 października	2023	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-105	indywid.	98,0 m	100,5 m	280,7 pkt	16,9 pkt	Dawid Kubacki
3.	22 października	2023	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-105	druż.	98,0 m	96,0 m	1038,1 pkt (301,4 pkt)	99,4 pkt	WSS Wisła

Data	Miejsce	Skocznia	Punkt K	HS	Rekord	Uwagi
20 lipca 2011	Szczyrk	Skalite	K-95	HS-106	106,0 m	oficjalny, letni, LGP
12 lutego 2017	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	144,0 m	Rekord nieaktualny.

Młodszy brat innego skoczka – Jakuba, syn byłego fizjoterapeuty polskiej reprezentacji w skokach – Rafała.

W 2013 został ambasadorem kampanii firmy Procter & Gamble pt. „Dziękuję Ci, mamo...”, w której wystąpił wraz ze swoją matką, Małgorzatą^[49][50].

18 maja 2019 poślubił Agnieszkę Lewkowicz, trenerkę personalną^[51]. Mają syna, Filipa (ur. 2021)^[52][53].

Otrzymał przyznany przez Polski Komitet Olimpijski złoty medal „Za zasługi dla polskiego ruchu olimpijskiego”^[54].

Postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy z 29 sierpnia 2019 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia sportowe, za zasługi w działalności na rzecz propagowania i krzewienia kultury fizycznej^[55].

• KOT Maciej - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2024-11-21]. (ang.).
• Adam Kwieciński: KOT Maciej 1991.06.09 POL. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2024-11-21].