Luigi Delneri

Luigi Delneri

Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1950 Akwileja
Pozycja	pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub Aquileia
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1967–1968 Aquileia 1968–1972 SPAL 2013 66 (0) 1972–1974 Foggia Calcio 51 (5) 1974–1975 Novara Calcio 33 (1) 1975–1978 Foggia Calcio 92 (6) 1978–1980 Udinese Calcio 59 (7) 1980–1981 UC Sampdoria 33 (1) 1981–1982 Vicenza Calcio 31 (4) 1982–1983 SS Robur Siena 24 (1) 1983–1984 AS Pro Gorizia 32 (8) 1984–1985 Opitergina Oderzo
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1985–1988 Opitergina Oderzo 1988–1989 AS Pro Gorizia 1989–1990 Partinicaudace 1990–1991 Teramo Calcio 1991–1992 Ravenna FC 1913 1992–1994 Novara Calcio 1994–1996 ASD Nocerina 1910 1996–1998 Ternana Calcio 1998 Empoli 1998–1999 Ternana Calcio 2000–2004 Chievo Werona 2004 FC Porto 2004–2005 AS Roma 2005–2006 Palermo 2006–2007 Chievo Werona 2007–2009 Atalanta BC 2009–2010 UC Sampdoria 2010–2011 Juventus 2012–2013 Genoa CFC 2015–2016 Hellas Verona 2016–2017 Udinese 2020 Brescia Calcio
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Luigi Delneri (nazwisko często pisane „Del Neri”^[1], ur. 23 sierpnia 1950 w Akwilei) – włoski trener piłkarski i piłkarz.

Delneri w „poważnej” piłce zadebiutował już w wieku 16 lat w drużynie SPAL. Następnie grając w Novarze i US Foggia przeniósł się do Udinese Calcio, z którym wywalczył awans do Serie A – najwyższej ligi we Włoszech.

Kolejnymi jego klubami były: UC Sampdoria, Lanerossi Vicenza, AC Siena, Pro Gorizia, aż w końcu zakończył karierę w amatorskim zespole z Oderzo. Miał wtedy 35 lat.

Po zakończeniu zawodniczej kariery w Oderzo, Luigi wziął się za szkolenie miejscowego zespołu. W 1996 roku trafił do grającej w Serie D drużyny z Gorycji. Rok później szkolił zawodników Partinicaudace, a następnie występujące w Serie C2: Teramo, Ravennę, Novarę i Nocerinę, z którą wywalczył awans do Serie C1.

Kolejnym klubem, który objął była Ternana Calcio. W ciągu dwóch sezonów zespół ten awansował z Serie C2 do Serie B. Po tym osiągnięciu został pozyskany przez grające w Serie A Empoli FC, jednak z pracą pożegnał się bardzo szybko – jeszcze przed startem sezonu. Wrócił więc do drużyny z Terni.

W 2000 podpisał kontrakt z Chievo Werona, grającym na zapleczu włoskiej ekstraklasy. Dzięki temu zespół ten całkowicie się odmienił, awansując do Serie A i po pierwszym sezonie w jednej z najlepszych lig świata do Pucharu UEFA.

Po tym sukcesie, w lecie 2004 roku objął obrońcę tytułu Ligi Mistrzów – FC Porto, jednak powtórzyła się historia z Empoli i Delneri bardzo szybko pożegnał się z pracą w Portugalii. Przez to powrócił do swojej ojczyzny. W październiku rozpoczął pracę w AS Romie, zastępując Rudiego Völlera. Jednak w trakcie sezonu, po serii porażek pożegnał się z pracą w Rzymie.

W 2005 roku przyjął propozycję US Palermo, w którym rozpoczął pracę, dzięki której zespół ten awansował do Pucharu UEFA. W kolejnym sezonie jego drużyna znakomicie rozpoczęła rozgrywki, pokonując między innymi: 3-2 Inter Mediolan i kwalifikując się do fazy grupowej Pucharu UEFA. Niestety potem coś poszło nie tak i drużyna stopniowo traciła dobrą pozycję w tabeli Serie A. W styczniu roku Delneri został zwolniony.

16 października 2006 Włoch powrócił do Chievo, zastępując Giuseppe Pillona. Pomimo dobrego początku, Delneri nie uratował swojej drużyny przed spadkiem do Serie B, przegrywając w ostatniej kolejce 0-2 z Catanią.

W czerwcu 2007 objął posadę szkoleniowca Atalanty BC, zaś 1 czerwca 2009 został trenerem Sampdorii. Zajął z nią 4. miejsce w tabeli Serie A zapewniające prawo startu w eliminacjach Ligi Mistrzów, a po zakończeniu rozgrywek opuścił klub. W sezonie 2010/2011 był trenerem Juventusu^[2]. 22 sierpnia 2010 zdobył z Juventusem pierwszy puchar Trofeo Berlusconiego wygrywając po karnych 5-4 z Milanem. 23 maja 2011 został zwolniony z funkcji trenera Juventusu.