Leo Spitzer

Leo Spitzer

Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1887 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	16 września 1960 Forte dei Marmi
Zawód, zajęcie	językoznawca, romanista

Leo Spitzer (ur. 7 lutego 1887 w Wiedniu, zm. 16 września 1960 w Forte dei Marmi^[1]) – austriacki językoznawca i filolog romański.

W czasie I wojny światowej służył jako cenzor wojskowy w obozach jenieckich^[2]. Studiował w Wiedniu, a następnie był wykładowcą i profesorem romanistyki w Wiedniu (1913-1918) oraz na:

• Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Bonn (1918-1925),
• Uniwersytecie w Marburgu (1925-1930),
• Uniwersytecie Kolońskim (1930-1933)^[1].

Doktoryzował się u prof. Wilhelma Meyera-Lübkego^[2]. Po wygranych przez hitlerowców wyborach wyemigrował do Turcji, gdzie w latach 1933-1936 wykładał na Uniwersytecie Stambulskim. Od 1936 został wykładowcą Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa w Baltimore^[1].

Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli językoznawstwa neoidealistycznego. Jego twórczość koncentrowała się głównie wokół etymologii, składni i semantyki historycznej, jak również interpretacji stylistycznej dzieł literatury romańskiej i angloamerykańskiej. Jego wcześniejsze interpretacje utworów literackich były silnie nasycone freudyzmem. Podkreślał rolę czynnika intuicyjnego w swoich badaniach naukowych, jednak wystrzegał się impresjonizmu oraz dowolności w interpretacjach.

Wybrane dzieła:

• Die Worbildung als stilistisches Mittel (1910),
• Aufsätze zur romantischen Syntax und Stilistik (1918),
• Stilstudien (1928),
• Romantische Stil- und Literaturstudien (1931),
• Stylistics and Literary History (1948),
• Essays in Historical Semantics (1948),
• A Method of Interpreting Literature (1949),
• Romantische Literaturstudien 1936-1956 (1959),
• Essays on English and American Literature (1962),
• Classical and Christian Ideas of World Harmony (1963)^[1].