[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Osman I

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Osman I
Ilustracja
Bej osmański
Okres

od ok. 1299
do ok. 1324/6

Poprzednik

Ertogrul

Następca

Orchan

Dane biograficzne
Dynastia

Osmanowie

Data śmierci

ok. 1326

Ojciec

Ertogrul

Matka

Halime Hatun[potrzebny przypis]

Małżeństwo

Malhun (Malhatun?)(inne języki)

Dzieci

Orchan

Małżeństwo

Rabia Bala

Osman I, osm. عُثمَان ʿUthmān[potrzebny przypis] (ur. 1258[potrzebny przypis], zm. 1326[1]) – eponimiczny założyciel dynastii Osmanów oraz Imperium Osmańskiego którym panował od ok. 1299[1] do ok. 1324[2]/1326[1].

Według źródeł był synem Ertogrula[2], po którym odziedziczył tytuł beja okręgu Söğüt w północno-zachodniej Anatolii. Początkowo był wasalem Seldżuków. Jako władca marchii pogranicznej organizował najazdy na ziemie Bizancjum. Z czasem się uniezależnił.

Władztwo osmańskie 1281–1326

W latach 1301–1303 podbił ziemie sąsiednich plemion wraz z miastem Eskişehir. W 1302 pobił wojska bizantyńskie dowodzone przez Mouzalona w bitwie na równinie Bafeus, niedaleko od murów Nikomedii. Wyprawa współcesarza Michała IX przeciw Osmanowi przyniosła opłakane rezultaty wskutek dezercji najemnego kontyngentu Alanów; w rezultacie Bizantyjczycy utracili na rzecz Osmana kontrolę nad Bitynią.

Prowadząc agresywną politykę podbojów i korzystając z osłabienia Bizancjum, Osman szybko powiększał obszar swojego państwa. Błyskotliwa kampania Rogera de Flor i Kompanii Katalońskiej przeciw Turkom na zachodzie Azji Mniejszej z 1304 ominęła terytoria pozostające pod władzą Osmana, nie przynosząc mu uszczerbku; osłabiła natomiast jego rywali, emirów Sasana, Menteşe, Aydına i Alişıra.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Według tradycji o znamionach legendy Osman I poślubił Malhun(inne języki), córkę derwisza Edebali(inne języki). Malhun urodziła syna i następnego władcę, Orchana. Imię Malhun może być zniekształconą wersją Malhatun córki Ömer Beja występującej jako świadek w dokumencie powierniczym Orchana[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Reychman 1973 ↓, s. 42.
  2. a b Imber 2023 ↓, s. 25.
  3. Imber 2023 ↓, s. 121.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]