Orzechowno (gmina)
| gmina wiejska | |||
| 1921–1923[1] | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Województwo |
(1919–20: okręg wileński) | ||
| Powiat | |||
| Siedziba | |||
| Populacja (1921) • liczba ludności |
| ||
| Szczegółowy podział administracyjny (1921) | |||
| |||
Położenie na mapie Polski w 1939  | |||
| 55°21′36,0000″N 28°23′24,0000″E/55,360000 28,390000 | |||
Orzechowno (alt. Orzechowo) – dawna gmina wiejska istniejąca do 1923 roku w woj. nowogródzkim/Ziemi Wileńskiej/woj. wileńskim w Polsce (obecnie na Białorusi). Siedzibą gminy było miasteczko Orzechowo (Orzechowno; 301 mieszk. w 1921 roku)[2].
Na samym początku okresu międzywojennego gmina Orzechowno należała do powiatu dziśnieńskiego w woj. nowogródzkim[2]. 13 kwietnia 1922 roku gmina wraz z całym powiatem dziśnieńskim została przyłączona do Ziemi Wileńskiej[3].
Gminę Orzechow(n)o zniesiono 1 kwietnia 1923 roku, a jej obszar włączono do gminy Prozoroki[4]. Przyczyną tego była regulacja granicy z ZSRR, w związku z czym część wschodnia, w tym Orzechowno, znalazła się po radzieckiej stronie.
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku gminę zamieszkiwało 2 332 osoby, 717 było wyznania rzymskokatolickiego, 1 481 prawosławnego, 2 ewangelickiego a 122 mojżeszowego. Jednocześnie 1 406 mieszkańców zadeklarowało polską, 789 białoruską, 101 żydowską, 12 litewską, 12 rosyjską, 1 ukraińską i 1 łotewską przynależność narodową. Było tu 409 budynków mieszkalnych[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Od 1921 jednostka administracyjna nowo utworzonego polskiego woj. nowogródzkiego.
- ↑ a b c Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom VII - Część II - Ziemia Wileńska – Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923
- ↑ Dz.U. z 1922 r. nr 26, poz. 213 – Art. 8.
- ↑ Dz.U. z 1923 r. nr 28, poz. 172
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 7, część 2, 1924, s. 65.