[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Jerzy Przemysław Morawicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Morawicz
porucznik saperów porucznik saperów
Pełne imię i nazwisko

Jerzy Przemysław Morawicz

Data i miejsce urodzenia

25 marca 1913
Krasne

Data i miejsce śmierci

21 listopada 1994
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1931–1990

Siły zbrojne

Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

Ministerstwo Spraw Wojskowych

Stanowiska

minister spraw wojskowych

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Wojska (dwukrotnie) Order Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy)
Grób Jerzego Morawicza

Jerzy Przemysław Morawicz (ur. 25 marca 1913 w majątku Krasne, zm. 21 listopada 1994 w Londynie) – porucznik saperów Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, inżynier, w 1990 roku mianowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie generałem brygady.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 marca 1913 roku w majątku Krasne, w gminie Pawłów ówczesnej guberni chełmskiej, w rodzinie Wiktora i Kazimiery z Rzewuskich. W 1931 roku ukończył Gimnazjum im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie[1]. 11 sierpnia 1931 roku rozpoczął służbę wojskową jako słuchacz VI Kursu Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. 29 czerwca 1932 roku ukończył szkołę, uzyskał tytuł podchorążego i został skierowany na praktykę w 2 pułku artylerii ciężkiej w Chełmie. Mieszkał wówczas w miejscowości Dub, poczta Kotlice[2]. W latach 1932–1935 był podchorążym Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 15 października 1934 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[3]. Minister Spraw Wojskowych wcielił go do batalionu elektrotechnicznego w Nowym Dworze Mazowieckim. W 1937 roku został przeniesiony do samodzielnej kompanii reflektorów przeciwlotniczych w Gdyni. Na porucznika awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów saperów[4][5]. W sierpniu 1938 roku skierowany został do Wyższej Szkoły Inżynierii. W marcu 1939 był dowódcą plutonu w 2. kompanii batalionu szkolnego Szkoły Podchorążych Saperów[6]. W sierpniu 1939 pełni obowiązki w 11 kompanii reflektorów przeciwlotniczych batalionu elektrotechnicznego.

W kampanii wrześniowej 1939 roku walczył na stanowisku oficera technicznego i zastępcy dowódcy 11 kompanii reflektorów przeciwlotniczych. Do 6 września uczestniczył w obronie przeciwlotniczej Warszawy, a następnie w walkach na Lubelszczyźnie. 19 września 1939 roku w rejonie wsi Unterwalden, w województwie tarnopolskim, dostał się sowieckiej niewoli[7]. W listopadzie 1939 przedostał się na Węgry, a następnie do Francji i służył w Centrum Wyszkolenia Saperów. W czerwcu 1940 ewakuował się do Wielkiej Brytanii, do 1 samodzielnej kompanii saperów w Szkocji, a w styczniu 1941 przeniesiony został do Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. W grudniu 1944 roku został przydzielony do 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej na stanowisko kwatermistrza[8]. Po wojnie ukończył Wyższą Szkołę Wojenną oraz British Army Staff College Camberley, a także Polish University College w Londynie. W 1947 roku awansował na majora. W latach 1980–1981 był prezesem Stowarzyszenia Techników Polskich w Wielkiej Brytanii[9].

1 marca 1985 roku prezydent RP na Uchodźstwie Edward Bernard Raczyński powołał go na urząd ministra spraw wojskowych w czwartym rządzie Kazimierza Sabbata[10].
29 maja 1986 roku prezydent RP na Uchodźstwie Kazimierz Sabbat mianował go Ministrem Spraw Wojskowych w pierwszym rządzie Edwarda Szczepanika[11].
1 listopada 1989 roku Prezydent RP na Uchodźstwie Ryszard Kaczorowski mianował go Ministrem Spraw Wojskowych w drugim rządzie Edwarda Szczepanika[12].
1 listopada 1990 roku został przeniesiony w stan spoczynku[13]. 11 listopada 1990 roku prezydent RP na Uchodźstwie Ryszard Kaczorowski awansował go na generała brygady[14].

20 grudnia 1990 roku prezydent RP Ryszard Kaczorowski „wobec wypełnienia misji Naczelnych Władz Państwowych na Uchodźstwie i zakończenia prac Rządu” zwolnił go z urzędu ministra spraw wojskowych i jednocześnie złożył mu podziękowanie za „wieloletnią ofiarną i bezinteresowną pracę na stanowisku Ministra Spraw Wojskowych w służbie Rzeczypospolitej dla Jej Niepodległości i Suwerenności oraz Wolności Narodu”[15].

22 grudnia 1990 roku towarzyszył prezydentowi RP Ryszardowi Kaczorowskiemu w ceremonii przekazania insygniów władzy prezydenckiej prezydentowi RP Lechowi Wałęsie. Od 21 grudnia 1990 roku pełnił funkcję członka Komisji Likwidacyjnej Rządu RP[16].

Zmarł 21 listopada 1994 roku w Londynie[17]. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele garnizonowym św. Andrzeja Boboli w Londynie. 23 lipca 1996 roku w Warszawie i Nowym Dworze Mazowieckim odbyły się uroczystości pogrzebowe prochów Generała, sprowadzonych z Anglii. Prochy zostały złożone w rodzinnym grobie w Nowym Dworze Mazowieckim[8][18].

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie uchwały Rady Miejskiej w Nowym Dworze Mazowieckim jedna z ulic miasta nosi nazwę „Generała Jerzego Przemysława Morawicza”.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Alfred Kabata, Gen. bryg. Jerzy Przemysław Morawicz (1913-1994), s. 232.
  2. Trzeci rocznik pamiątkowy szóstego kursu Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu. Rok 1931-1932, Zakład Drukarski F. Wyszyński i Spółka, Warszawa 1932.
  3. Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 4.
  4. Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 464.
  5. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 253.
  6. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 483.
  7. Alfred Kabata, Batalion Elektrotechniczny ..., s. 29, 30-31, 45. Ludwik Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie, wyd. II, Warszawa 1986, ISBN 83-222-0377-2, s. 371 opierając się na pisemnej relacji Jana Rutkowskiego, podoficera Batalionu Elektrotechnicznego podał, że por. Morawicz był dowódcą plutonu w 11 kompanii reflektorów przeciwlotniczych.
  8. a b Alfred Kabata, Gen. bryg. Jerzy Przemysław Morawicz ....
  9. Stowarzyszenie Techników Polskich w Wielkiej Brytanii.
  10. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 3, Londyn 27 lipca 1985, s. 28.
  11. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 3, Londyn 16 lipca 1985, s. 44.
  12. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 6, Londyn 15 grudnia 1989, s. 85, 91.
  13. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 3, Londyn 11 listopada 1990, s. 47.
  14. Zdzisław Nicman, Ostatni generał mianowany na uchodźstwie, „Polska Zbrojna” 1995, natomiast Alfred Kabata w swoich opracowaniach, jako datę awansu na generała brygady podał 15 sierpnia 1990 roku.
  15. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 5, Londyn 22 grudnia 1990, s. 117.
  16. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej Nr 5, Londyn 22 grudnia 1990, s. 108.
  17. Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3/4 (153/154), Warszawa 1996, s. 276.
  18. Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1/2 (159/160), Warszawa 1996, s. 311.
  19. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 97, Nr 6 z 15 grudnia 1989. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]