[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Focke-Achgelis Fa 225

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Focke-Achgelis Fa 225
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Typ

wiroszybowiec transportowy

Konstrukcja

mieszana

Historia
Data oblotu

1943

Lata produkcji

1942

Liczba egz.

1

Dane techniczne
Wymiary
Średnica wirnika

12 m

Masa
Własna

905 kg

Startowa

2000 kg

Osiągi
Prędkość dopuszczalna

290 km/h

Prędkość holowania

180 km/h

Dane operacyjne
Użytkownicy
Niemcy

Focke-Achgelis Fa 225 – eksperymentalny niemiecki wojskowy wiroszybowiec transportowy zaprojektowany w okresie II wojny światowej na potrzeby Luftwaffe. Powstał tylko jeden egzemplarz.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Podstawowym lekkim szybowcem transportowym Luftwaffe był bardzo udany DFS 230[1][2][3]. Jedyną poważniejszą wadą tego szybowca (podobnie jak innych konstrukcji tego typu) było wymaganie odpowiedniego, dość dużego miejsca do lądowania[3]. W odpowiedzi Heinrich Focke[4] zaproponował zaprojektowanie wiroszybowca będącego w stanie wylądować na znacznie mniejszej powierzchni[3][5][6]. Wiropłat nie był całkowicie nową konstrukcją, wykorzystywał on kadłub z szybowca DFS 230 (bez skrzydeł) i wirnik z helikoptera Focke-Achgelis Fa 223[3][5][6]. Wirnik został zamontowany na pylonie wznoszącym się nad środkiem ciężkości wiropłatu, po obu stronach kadłuba umieszczono wzmocnione podwozie o długim skoku mające amortyzować lądowanie[6].

Średnica wirnika wynosiła 12 metrów, a masa własna wiropłatu wynosiła 905 kilogramów[5][6], maksymalna masa startowa wynosiła 2000 kilogramów[4][6].

Jeden egzemplarz Fa 225 zbudowano w 1942[6] i został oblatany w 1943[3][5]. W porównaniu z tradycyjnymi szybowcami wiropłat mógł startować i lądować pod znacznie większym kątem, dobieg Fa 255 wynosił zaledwie osiemnaście metrów[3][5]. Do holowania wiropłatu używano samolotu transportowego Junkers Ju 52[3][5], prędkość holowania wynosiła do 190 km/h[5][6].

Wiropłat nie wszedł do produkcji seryjnej, o czym zadecydował zapewne brak zapotrzebowania na taką konstrukcję w tym okresie[3][6][7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. William A. Green: Aircraft of the Third Reich. s. 136-144.
  2. Jean-Denis Lepage: Aircraft of the Luftwaffe. s. 352-353.
  3. a b c d e f g h Roger Ford: Germany's Secret Weapons in World War II. s. 56.
  4. a b Ernst-Heinrich Hirschel: Aeronautical Research in Germany. s. 297.
  5. a b c d e f g Jean-Denis Lepage: Aircraft of the Luftwaffe. s. 381.
  6. a b c d e f g h William A. Green: Aircraft of the Third Reich. s. 337.
  7. Jean-Denis Lepage: Aircraft of the Luftwaffe. s. 382.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Roger Ford: Germany's Secret Weapons in World War II. Osceola, Wisc.: MBI Pub. Co., 2000. ISBN 978-0-7603-0847-9.
  • William A. Green: Aircraft of the Third Reich. Midsummer Books Ltd. ISBN 978-1-900732-06-2.
  • Ernst-Heinrich Hirschel, Horst Prem, Gero Madelung: Aeronautical Research in Germany : From Lilienthal Until Today. New York: Springer-Verlag, 2004. ISBN 978-3-540-40645-7.
  • Jean-Denis Lepage: Aircraft of the Luftwaffe, 1935-1945 : An Illustrated guide. Jefferson, N.C.: McFarland Co., 2009. ISBN 978-0-7864-3937-9.