David Nalbandian

David Nalbandian

Państwo	Argentyna
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1982 Córdoba
Wzrost	180 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2000
Zakończenie kariery	2013
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	11
Najwyżej w rankingu	3 (20 marca 2006)
Australian Open	SF (2006)
Roland Garros	SF (2004, 2006)
Wimbledon	F (2002)
US Open	SF (2003)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	105 (5 października 2009)
Australian Open	1R (2003)
Roland Garros	1R (2003)
Wimbledon	2R (2003)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Argentyna Igrzyska panamerykańskie brąz Winnipeg 1999 gra pojedyncza
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

David Pablo Nalbandian (ur. 1 stycznia 1982 w Córdobie) – argentyński tenisista pochodzenia ormiańskiego i włoskiego specjalizujący się w grze pojedynczej na nawierzchni twardej^[1].

W zawodowym gronie tenisistów Nalbandian zadebiutował w 2000 roku, a karierę zakończył w 2013 roku^[2]. W przeciągu swojej kariery wygrał łącznie 11 turniejów rangi ATP World Tour. Pierwsze zwycięstwo odniósł w 2002 roku w Estoril, a ostatnie w sierpniu 2010 w Waszyngtonie. W roku 2005 został mistrzem Tennis Masters Cup, gdzie gra ośmiu najwyżej sklasyfikowanych tenisistów bieżącego sezonu. Dodatkowo w dalszych 13 turniejach Nalbandian był finalistą, w tym wielkoszlemowego Wimbledonu z 2002 roku. Najwyżej w rankingu singlowym klasyfikowany był w marcu 2006 roku na 3. miejscu.

W rozgrywkach gry podwójnej Argentyńczyk osiągnął jeden finał. Najwyżej w zestawieniu deblowym znajdował się na 105. pozycji w październiku 2009 roku.

Jako reprezentant w Pucharze Davisa Nalbandian trzykrotnie osiągnął z reprezentacją finał, w latach 2006, 2008 oraz 2011. W 2006 Argentyńczycy przegrali w finale z Chorwacją, a w 2008 i 2011 z Hiszpanią. Łącznie w barwach narodowych Nalbandian wystąpił w 29 spotkaniach singlowych, z których w 23 wygrał oraz 21 meczach deblowych, z których w 16 zwyciężył.

Ma za sobą udaną karierę juniorską, z tytułami wielkoszlemowymi. W singlu wygrał US Open 1998 roku, w którego w finale pokonał Rogera Federera, natomiast w deblu został mistrzem Wimbledonu z 1999 roku w parze z rodakiem Guillermo Corią. Z nim to również przegrał w finale juniorskiego French Open w 1999 roku. W 1998 roku był klasyfikowany jako nr 3. w singlu i nr 6. w deblu w światowych rankingach juniorskich. W 2000 roku postanowił rozpocząć karierę seniorską.

Swoje profesjonalne starty zaczynał od turniejów kategorii ATP Challenger Tour, do których dostawał się poprzez kwalifikacje. Swój pierwszy turniej ATP World Tour rozegrał w Miami. Do tych rozgrywek rangi ATP Masters Series dotarł przez eliminacje, ale w I fazie rozgrywek turnieju głównego nie sprostał Jimowi Courierowi. W 2000 roku awansował również do półfinału w Buenos Aires w ramach zawodów ATP Challenger Tour.

W 2001 roku, w połowie lutego, dotarł do ćwierćfinału turnieju ATP World Tour w Viña del Mar. Miesiąc później wygrał zawody ATP Challenger Tour w Salinas. Swój pierwszy półfinał rozgrywek ATP World Tour osiągnął podczas turnieju w Umagu. Mecz o finał przegrał z Hiszpanem Carlosem Moyą 4:6, 5:7, który później zwyciężył w całych rozgrywkach. Tydzień później, w Sopocie, również osiągnął półfinał, w którym nie sprostał Tommy'emu Robredo.

W sierpniu 2001 roku przystąpił do kwalifikacji wielkoszlemowego US Open. Argentyńczyk przeszedł je i dotarł w samym turnieju do III rundy. Swój pierwszy finał rozgrywek ATP World Tour zagrał w Palermo. W finale ostatecznie przegrał z Féliksem Mantillią 6:7(2), 4:6. Pod koniec roku wygrał imprezę ATP Challenger Tour w Montevideo.

W 2001 roku po raz pierwszy awansował do czołowej "50" rankingu seniorów. Na koniec sezonu został sklasyfikowany jako 47. zawodnik^[3].

Trzeci rok w zawodowej karierze rozpoczął od awansu do ćwierćfinału w Auckland. W Australian Open doszedł do II rundy. W Buenos Aires zanotował kolejny ćwierćfinał. Tego roku po raz pierwszy wystąpił w Indian Wells (turniej z cyklu ATP Masters Series), gdzie doszedł do II rundy. Z turnieju w Miami odpadł w I rundzie.

W kwietniu wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP World Tour, na nawierzchni ziemnej w Estoril. Wyeliminował po drodze m.in. Carlosa Moyę oraz Juana Carlosa Ferrero. W decydującym spotkaniu pokonał w dwóch setach Jarkko Nieminena 6:4, 7:6(5)^[4]. Podczas rozgrywek ATP Masters Sereis w Monte Carlo, Rzymie i Hamburgu Nalbandian osiągnął odpowiednio III, II i I rundę. W French Open dotarł do III rundy przegrywając z Maratem Safinem 3:6, 3:6, 6:3, 4:6.

W lipcu osiągnął finał Wimbledonu^[5]. W meczu o tytuł ostatecznie przegrał z Lleytonem Hewittem 1:6, 3:6, 2:6.

Cykl US Open Series rozpoczął od ćwierćfinału w Montrealu, a w Cincinnati odpadł w I fazie rozgrywek. W samym US Open również przegrał w I rundzie. W Madrycie zanotował III rundę. Swoje drugie turniejowe zwycięstwo odniósł w Bazylei, gdzie w drodze do finału pokonał m.in. Rogera Federera i Tima Henmana. Pojedynek finałowy zakończył się zwycięstwem Nalbandiana 6:3, 6:2, 7:6(3) z Fernando Gonzálezem.

Rok 2002 ukończył jako 12. zawodnik na świecie^[3].

Sezon 2003 rozpoczął od ćwierćfinału w Australian Open. W półfinałowym pojedynku przegrał z Rainerem Schüttlerem 3:6, 7:5, 1:6, 0:6. W lutym Nalbandian awansował po raz pierwszy w karierze do finału rozgrywek ATP World Tour w grze podwójnej, w Buenos Aires. Będąc w parze z Lucasem Arnoldem Kerem w finale przegrali 2:6, 2:6 z innym argentyńskim duetem, Mariano Hood-Sebastián Prieto. W turnieju w Hamburgu Nalbandian dotarł do półfinału singla. Walkę o finał przegrał ze swoim rodakiem Agustínem Callerim 4:6, 1:6.

W French Open odpadł w II rundzie, a w Wimbledonie w IV rundzie z Timem Henmanem. Podczas turnieju w Montrealu dotarł do finału, eliminując wcześniej swojego pogromcę z Australian Open, Rainera Schüttlera. W finale jednak przegrał z Andym Roddickiem 1:6, 3:6. W Cincinnati zagrał w ćwierćfinale, a w US Open dotarł do półfinału. Walkę o finał po raz kolejny przegrał Roddickiem, nie wykorzystując w trzecim secie piłki meczowej. Ostatecznie mecz rozstrzygnął się w pięciu setach dla Amerykanina, który wygrał 6:7(4), 3:6, 7:6(7), 6:1, 6:3^[6]. Jesienią, podczas rywalizacji w Bazylei Nalbandian po raz kolejny doszedł do finału, wcześniej rewanżując się Roddickowi za porażkę w US Open. Mecz o mistrzostwo oddał walkowerem Guillermo Corii.

Na koniec sezonu został sklasyfikowany jako ósmy tenisista w światowym rankingu. Dzięki temu wystąpił po raz pierwszy w turnieju Tennis Masters Cup, gdzie gra ośmiu najwyżej sklasyfikowanych tenisistów z sezonu. Jednak nie odegrał większej roli, odpadając po rozgrywkach grupowych.

W styczniu 2004 roku osiągnął ćwierćfinał turnieju w Melbourne. Pod koniec kwietnia, w okresie gry na nawierzchni ziemnej, wziął udział w turnieju w Monte Carlo, docierając do ćwierćfinału. Mecz o półfinał przegrał z Guillermo Corią 4:6, 3:6. W Barcelonie rozegrał swój kolejny ćwierćfinał w sezonie. W Rzymie awansował do finału imprezy, gdzie w meczu o tytuł spotkał się z Carlosem Moyą. Mecz zakończył się porażką Nalbandiana 3:6, 3:6, 1:6^[7]. Z turnieju w Hamburgu odpadł w I rundzie.

W wielkoszlemowym French Open osiągnął półfinał. Na drodze do finału stanął Nalbandianowi Gastón Gaudio, który ostatecznie wygrał pojedynek 6:3, 7:6(5), 6:0. W czerwcu zrezygnował ze startu w Wimbledonie. Pod koniec sezonu, podczas rozgrywek w Madrycie doszedł finału, jednak spotkanie o tytuł przegrał z Maratem Safinem 2:6, 4:6, 3:6. Swój trzeci finał w sezonie osiągnął w Bazylei, w którym uległ Jiříemu Novákowi

Ostatecznie Nalbandian sezon zakończył na 9. pozycji w rankingu^[3].

Na początku roku osiągnął ćwierćfinał Australian Open, odpadając po porażce 3:6, 2:6, 6:1, 6:3, 8:10 z Lleytonem Hewittem. Awansował również do IV i III rundy w Indian Wells i Miami. Swój kolejny tytuł wywalczył w Monachium pokonując w finale Andrei Pavela 6:4, 6:1^[8]. W Rzymie odpadł w I fazie rozgrywek, podobnie jak i w Hamburgu.

W French Open zagrał w IV rundzie. Po roku przerwy powrócił na trawiaste korty Wimbledonu zachodząc do ćwierćfinału. W US Open również uzyskał ćwierćfinał. Do końca roku zagrał też w półfinałach imprez w Madrycie oraz Bazylei.

Na koniec roku znalazł się po raz drugi w turnieju Tennis Masters Cup. W fazie grupowej zajął drugie miejsce, za Federerem. W półfinale pokonał Nikołaja Dawydienkę. W finale spotkał się z Federerem, którego pokonał 6:7(4), 6:7(11), 6:2, 6:1, 7:6(3)^[9].

Ostatecznie ukończył rok na 6. miejscu w światowym rankingu^[3].

Sezon 2006 Argentyńczyk rozpoczął od półfinału w Australian Open^[10]. Mecz o finał przegrał z Markosem Pagdatisem 6:3, 7:5, 3:6, 4:6, 4:6. W Indian Wells dotarł do IV rundy, a w Miami awansował do półfinału. Po roku przerwy powrócił na turniej w Monte Carlo dochodząc do III rundy. W maju, po raz drugi w karierze zatriumfował w Estoril, pokonując w finałowym pojedynku Nikołaja Dawydienkę 6:3, 6:4. Start w Rzymie Nalbandian zakończył na półfinale przegrywając mecz o finał z Federerem 3:6, 6:3, 6:7(5).

W wielkoszlemowym French Open Argentyńczyk dotarł do półfinału, w którym nie sprostał Federerowi. W Wimbledonie doszedł do III fazy rozgrywek, a w US Open do II rundy. W Madrycie uzyskał półfinał, a w meczu o finał ponownie nie sprostał Federerowi przegrywając 4:6, 0:6.

Swój trzeci start w końcoworocznym Tennis Masters Cup ukończył na drugim miejscu w grupie. W półfinale zmierzył się z Jamesem Blakiem, lecz ostatecznie Amerykanin pokonał Nalbandiana 6:4, 6:1.

Rok 2006 zakończył na 8. miejscu^[3].

W Australian Open i French Open Argentyńczyk dochodził do IV fazy rozgrywek. Wimbledon ukończył na III rundzie podobnie jak i US Open.

Jesienią wygrał halowy turniej ATP Masters Series w Madrycie, eliminując m.in. w ćwierćfinale Rafaela Nadala i w półfinale Novaka Đokovicia. W finale pokonał Rogera Federera 1:6, 6:3, 6:3^[11]. W ten sposób został pierwszym tenisistą, który zwyciężył z Nadalem, Đokoviciem i Federerem w jednym turnieju^[12]. Kilka tygodni później dotarł do kolejnego finału imprezy ATP Masters Series, tym razem w Paryżu. Wcześniej wyeliminował Federera, a w finale, w dwóch setach pokonał Nadala 6:4, 6:0^[13].

Sezon zakończył na 9. miejscu w rankingu światowym^[3].

Na początku roku wystartował w Australian Open, w którym odpadł w III rundzie. W Buenos Aires dotarł do finału, a w meczu o tytuł pokonał José Acasuso 3:6, 7:6(5), 6:4^[14]. Drugi finał w 2008 roku zagrał tydzień później, w Acapulco, turnieju rangi ATP International Series Gold. Decydujący pojedynek ostatecznie przegrał z Nicolásem Almagro 1:6, 6:7(1). W Indian Wells uzyskał ćwierćfinał, a w Miami II rundę. Na ceglanych kortach w Monte Carlo awansował do ćwierćfinału. Z turnieju w Rzymie odpadł w II fazie rozgrywek.

W French Open zagrał w II rundzie, a na trawiastych kortach Quens's Clubu uzyskał półfinał. Wimbledon zakończył na I rundzie. Tego lata wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Pekinie docierając do III rundy. W US Open również osiągnął III rundę.

W październiku podczas rozgrywek w Sztokholmie wygrał swój dziewiąty zawodowy turniej, pokonując w finale Robina Söderlinga 6:2, 5:7, 6:3^[15]. Kolejny finał Nalbandian rozegrał w Bazylei, ale przegrał go z Federerem 3:6, 4:6. Drugi raz z rzędu znalazł się w finale turnieju ATP Masters Series w Paryżu, lecz tym razem został pokonany 3:6, 6:4, 4:6 przez Jo-Wilfrieda Tsongę.

Sezon ukończył po raz pierwszy od pięciu lat poza czołową dziesiątką, na 11. pozycji^[3].

Rok 2009 rozpoczął od triumfu w Sydney, pokonując w finale Jarkko Nieminena 6:3, 6:7, 6:2^[16]. W Melbourne odpadł w II rundzie z Lu Yen-hsunem 4:6, 7:5, 6:4, 4:6, 2:6. W lutym tenisista argentyński awansował do półfinału rozgrywek w Buenos Aires. W Indian Wells awansował do IV rundy, a w Miami do II fazy.

Rozgrywki w Monte Carlo zakończył na III rundzie. W Barcelonie awansował do ćwierćfinału, ale w meczu o półfinał nie podjął walki z Rafaelem Nadalem, oddając go walkowerem. Nalbandian doznał kontuzji, która okazała się na tyle poważna, że wykluczyła go z gry praktycznie do końca sezonu. Późną wiosną przeszedł operację prawego biodra i powrót do gry zapowiedział w sezonie 2010^[17].

Sezon zakończył na 64. miejscu w rankingu ATP^[3].

Po długiej nieobecności na kortach spowodowanej urazem powrócił do rywalizacji w lutym na turniej w Buenos Aires. W I rundzie wyeliminował Włocha Potito Starace, a w II rundzie Hiszpana Daniela Gimeno-Travera. Mecz ćwierćfinałowy oddał walkowerem Albertowi Montañésowi.

Kolejnym turniejowym występem Argentyńczyka były rozgrywki ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells. Nalbandian otrzymał od organizatorów zawodów dziką kartę, dzięki czemu nie musiał przechodzić eliminacji. W I rundzie pokonał Stefana Koubka, jednak w dalszej fazie przegrał z Jürgenem Melzerem. Pod koniec marca wziął udział w turnieju Sony Ericsson Open rozgrywanym w Miami. Podobnie jak w Indian Wells otrzymał dziką kartę. W I rundzie pokonał Łukasza Kubota, a następnie Viktora Troickiego. Pojedynek o IV rundę przegrał w trzech setach z Rafaelem Nadalem.

Sezon gry na kortach ziemnych zainaugurował występem w Monte Carlo, awansując do ćwierćfinału po wyeliminowaniu Andreasa Becka, Michaiła Jużnego i Tommy'ego Robredo; przegrał z Novakiem Đokoviciem. Następnie zrezygnował ze startu w Rolandzie Garrosie i Wimbledonie.

W sierpniu powrócił ponownie na korty, podczas rywalizacji w Waszyngtonie. Nalbandian grając z dziką kartą doszedł do finału imprezy tracąc po drodze jednego seta w pojedynku ćwierćfinałowym z Gilles'em Simonem. W finale wynikiem 6:2, 7:6(4) pokonał Markosa Pagdatisa^[18]. Następnie awansował do ćwierćfinału turnieju w Toronto, eliminując m.in. Robina Söderlinga. Pojedynek o półfinał przegrał z późniejszym zwycięzcą rozgrywek, Andym Murrayem. W Cincinnati odpadł w III fazie z Novakiem Đokoviciem. Swój pierwszy wielkoszlemowy turniej w sezonie rozegrał podczas US Open dochodząc do III rundy. Argentyńczyk w pierwszych dwóch etapach wyeliminował Rika de Voesta oraz Florenta Serrę; przegrał z Fernando Verdasco.

Jesienią Nalbandian wystartował w Bazylei, gdzie doszedł do ćwierćfinału, eliminując Jana Hájka i Marina Čilicia. Mecz, którego stawką był półfinał przegrał z Andym Roddickiem. Ostatni turniej w sezonie Nalbandian rozegrał w halowym turnieju w Paryżu, dochodząc do II rundy. W swoim pierwszym meczu pokonał Marcela Granollersa, a w kolejnym pojedynku nie sprostał Andy'emu Murrayowi.

Sezon 2011 Nalbandian zainaugurował od występu w Auckland. Będąc rozstawionym z nr 6. osiągnął finał zawodów, eliminując po drodze m.in. obrońcę tytułu, Johna Isnera, oraz Nicolása Almagro. Spotkanie finałowe przegrał z Davidem Ferrerem. Podczas Australian Open Argentyńczyk w I rundzie zmierzył się z Lleytonem Hewittem. Blisko 4.30 godz. pojedynek zakończył się zwycięstwem Nalbandiana 3:6, 6:3, 3:6, 7:6(1), 9:7, który obronił dwie piłki meczowe^[19]. W dalszej fazie przegrał jednak z Litwinem Ričardasem Berankisem. Pojedynek zakończył się jednak na początku trzeciego seta przy stanie 6:1, 6:0, 2:0 dla Litwina.

W połowie lutego Argentyńczyk wystartował w Buenos Aires, gdzie doszedł do ćwierćfinału, w którym został pokonany przez Tommy'ego Robredo. Po tych zawodach Nalbandian doznał kontuzji mięśni i przeszedł operację z powodu przepukliny^[20].

Na początku czerwca Nalbandian powrócił na korty na turniej w Queen's, osiągając III rundę, gdzie przegrał z Fernando Verdasco. Na Wimbledonie Nalbandian, po zwycięstwach z Julianem Reisterem i Andreasem Haider-Maurerem, doszedł do III rundy, w której poniósł porażkę z Rogerem Federerem.

Na przełomie sierpnia i września Nalbandian doszedł do III rundy US Open, eliminując po drodze Bobby'ego Reynoldsa oraz Ivana Ljubičicia. Spotkanie o IV rundę zakończyło się porażką Argentyńczyka z Rafaelem Nadalem. Po miesiącu, Argentyńczyk zagrał w Tokio, gdzie dotarł do ćwierćfinału, w którym uległ Andy'emu Murrayowi. Następnie Nalbandian wystartował w Sztokholmie, dochodząc do ćwierćfinału, po wcześniejszym pokonaniu m.in. Xaviera Mallisa, przeciwko któremu obronił dwie piłki meczowe^[21]. Spotkanie ćwierćfinałowe Argentyńczyk oddał walkowerem Jamesowi Blake'owi z powodu kłopotów ze ścięgnami udowymi w lewej nodze^[22]. Był to zarazem ostatni rozegrany przez Argentyńczyka turniej w sezonie.

Rok zakończył na 64. miejscu w klasyfikacji ATP^[3].

Pierwszy turniej w 2012 roku z udziałem Argentyńczyka odbył się podczas Australian Open. Nalbandian dotarł do II rundy po wcześniejszym wyeliminowaniu Jarkko Nieminena. Spotkanie o awans do dalszej rundy przegrał w pięciu setach, nie wykorzystując zarazem jednej piłki meczowej, z Johnem Isnerem^[23]. W lutym argentyński tenisista doszedł do ćwierćfinału w São Paulo, po wygranej m.in. z Gilles'em Simonem, a odpadł po porażce z Filippo Volandrim. W tym samym miesiącu Nalbandian osiągnął półfinał w Buenos Aires. Spotkanie o awans do finału przegrał z Davidem Ferrerem.

W połowie marca Argentyńczyk, po półtorarocznej przerwie, awansował do ćwierćfinału zawodów kategorii ATP World Tour Masters 1000, w Indian Wells. Argentyńczyk po drodze wyeliminował m.in. Janko Tipsarevicia oraz Jo-Wilfrieda Tsongę. Spotkanie o awans do dalszej rundy przegrał w trzech setach z Rafaelem Nadalem.

Sezon gry na kortach ziemnych w Europie Nalbandian zainaugurował od startu w Belgradzie na początku maja, gdzie doszedł do półfinału, w którym nie sprostał Andreasowi Seppiemu. Pod koniec maja, po czterech latach nieobecności, Nalbandian zagrał na kortach im. Rolanda Garrosa. Tenisista argentyński odpadł z zawodów w I rundzie po porażce z Adrianem Ungurem.

W połowie czerwca, podczas rywalizacji na nawierzchni trawiastej, Nalbandian dotarł do finału turnieju w Londynie (Queen's). Był to pierwszy finał na tym podłożu Argentyńczyka od dziesięciu lat, kiedy to osiągnął finał Wimbledonu w 2002 roku. Nalbandian w spotkaniu o tytuł zmierzył się z Marinem Čiliciem. Argentyńczyk przy stanie 7:6(3), 3:4 został zdyskwalifikowany z powodu niesportowego zachowania po przegranej wymianie. Tenisista kopnął w parkan osłaniający sędziego liniowego, tak, że ten uderzył w arbitra rozcinając mu nogę^[24]. Na Wimbledonie Argentyńczyk odpadł w I rundzie pokonany przez Janko Tipsarevicia.

Po Wimbledonie Nalbandian zagrał na igrzyskach olimpijskich w Londynie. Z turnieju singlowego wyeliminował Argentyńczyka w I rundzie Janko Tipsarević, natomiast w deblu również przegrał w I rundzie, razem z Eduardo Schwankiem^[25].

Podczas US Open Series Nalbandian doszedł do III rundy w Winston-Salem, gdzie poniósł porażkę z Ołeksandrem Dołhopołowem. Następnie Argentyńczyk wycofał się w ostatniej chwili z US Open ze względu na uraz mięśni brzucha^[26].

2012 rok Nalbandian zakończył na 82. miejscu^[3].

Pierwszy turniej od sierpnia 2012 roku Nalbandian zagrał, w połowie lutego, w São Paulo. Zawodnik po drodze pokonał m.in. w ćwierćfinale Nicolása Almagro. Spotkanie o tytuł przegrał 2:6, 3:6 z Rafaelem Nadalem^[27]. W Buenos Aires osiągnął drugą rundę, ulegając w niej najwyżej rozstawionemu Davidowi Ferrerowi. W Acapulco przegrał w pierwszym meczu z Aljažem Bedene.

W rozgrywkach ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells i Miami uległ odpowiednio Jerzemu Janowiczowi w drugim spotkaniu i Jarkko Nieminenowi w pierwszym.

Po zawodach w Miami Argentyńczyk przeszedł dwie operacje, ramienia i biodra, które wykluczyły go ze startów do końca sezonu^[28].

Na początku października poinformował o zakończeniu kariery zawodowej, a decyzję uzasadniał licznymi kontuzjami. Poinformował, że zamierza wziąć jeszcze udział w pokazowym meczu w Buenos Aires, gdzie jego przeciwnikiem będzie Rafael Nadal^[2].

W reprezentacji Nalbandian zadebiutował w 2002 roku w półfinale przeciwko Rosji. W 2006 roku doszedł z zespołem do finału imprezy mając za przeciwników ponownie Rosjan, którzy wygrali rywalizację 3:2. Oba punkty dla Argentyńczyków zdobył wówczas Nalbandian, po wygranych z Maratem Safinem i Nikołajem Dawydienką.

W edycji turnieju z 2008 roku ponownie osiągnął finał z reprezentacją, rywalizując wówczas z Hiszpanią. Wynik konfrontacji to 3:1 dla tenisistów z Półwyspu Iberyjskiego. Nalbandian ze swoich dwóch spotkań wygrał z Davidem Ferrerem, a przegrał w grze deblowej w parze z Agustínem Callerim z parą Feliciano López i Fernando Verdasco^[29].

W roku 2011 Nalbandian w reprezentacją po raz trzeci osiągnął finał. Rywalami Argentyńczyków ponownie byli Hiszpanie. Nalbandian wystąpił w deblowym pojedynku razem z Eduardo Schwankiem przeciwko deblowi López-Verdasco. Był to zarazem jedyny punkt dla Argentyty, która przegrała rywalizację 1:3.

Podczas edycji turnieju z 2012 roku Nalbandian doszedł z reprezentacją do ćwierćfinału. W I rundzie przeciwko Niemcom zawodnik zagrał w dwóch zwycięskich pojedynkach, najpierw w singlu przeciwko Florianowi Mayerowi, a następnie razem Eduardo Schwankiem przeciw Tommy'emu Haasowi i Philippowi Petzschnerowi. W ćwierćfinale Argentyna rywalizowała z Chorwacją, ponosząc porażkę 1:4. Nalbandian najpierw uległ Marinowi Čiliciowi, a potem w grze podwójnej parze Marin Čilić-Ivo Karlović. Partnerem Nalbandiana był Eduardo Schwank.

W sezonie 2013 razem z drużyną doszedł do półfinału. Wystąpił w dwóch spotkaniach deblowych – w pojedynku z Niemcami i Francuzami. W obu konfrontacjach triumfował.

Nalbandian bronił narodowych barw także w Drużynowym pucharze świata.

David Nalbandian jest synem Norberto i Aldy. Ma również dwóch starszych braci: Javiera i Dario. Popularnie nazywany „Król David” interesuje się sportem, konkretnie piłką nożną (ulubiony klub River Plate). Poza tym lubi wyścigi oraz wędkowanie.

W całej karierze zarobił na kortach 11 123 125 dolarów amerykańskich.

Legenda Wielki Szlem (0–1) Igrzyska olimpijskie (0–0) Tennis Masters Cup / ATP World Tour Finals (1–0) ATP Masters Series / ATP World Tour Masters 1000 (2–4) ATP International Series Gold / ATP World Tour 500 (1–1) ATP International Series / ATP World Tour 250 (7–7)

Wygrane według nawierzchni Twarda (5–4) Ceglana (4–4) Trawiasta (0–2) Dywanowa (2–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	30 września 2001	Palermo	Ceglana	Félix Mantilla	6:7(2), 4:6
Zwycięzca	1.	14 kwietnia 2002	Estoril	Ceglana	Jarkko Nieminen	6:4, 7:6(5)
Finalista	2.	7 lipca 2002	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Lleyton Hewitt	1:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca	2.	27 października 2002	Bazylea	Dywanowa (hala)	Fernando González	6:4, 6:3, 6:2
Finalista	3.	10 sierpnia 2003	Montreal	Twarda	Andy Roddick	1:6, 3:6
Finalista	4.	26 października 2003	Bazylea	Dywanowa (hala)	Guillermo Coria	walkower
Finalista	5.	9 maja 2004	Rzym	Ceglana	Carlos Moyá	3:6, 3:6, 1:6
Finalista	6.	24 października 2004	Madryt	Twarda (hala)	Marat Safin	2:6, 4:6, 3:6
Finalista	7.	31 października 2004	Bazylea	Dywanowa (hala)	Jiří Novák	5:7, 6:3, 6:4, 1:6, 6:2
Zwycięzca	3.	1 maja 2005	Monachium	Ceglana	Andrei Pavel	6:4, 6:1
Zwycięzca	4.	20 listopada 2005	Tennis Masters Cup, Szanghaj	Dywanowa (hala)	Roger Federer	6:7(4), 6:7(11), 6:2, 6:1, 7:6(3)
Zwycięzca	5.	7 maja 2006	Estoril	Ceglana	Nikołaj Dawydienko	6:3, 6:4
Zwycięzca	6.	21 października 2007	Madryt	Twarda (hala)	Roger Federer	1:6, 6:3, 6:3
Zwycięzca	7.	4 listopada 2007	Paryż	Twarda (hala)	Rafael Nadal	6:4, 6:0
Zwycięzca	8.	24 lutego 2008	Buenos Aires	Ceglana	José Acasuso	3:6, 7:6(5), 6:4
Finalista	8.	2 marca 2008	Acapulco	Ceglana	Nicolás Almagro	1:6, 6:7(1)
Zwycięzca	9.	12 października 2008	Sztokholm	Twarda (hala)	Robin Söderling	6:2, 5:7, 6:3
Finalista	9.	26 października 2008	Bazylea	Dywanowa (hala)	Roger Federer	3:6, 4:6
Finalista	10.	2 listopada 2008	Paryż	Twarda (hala)	Jo-Wilfried Tsonga	3:6, 6:4, 4:6
Zwycięzca	10.	18 stycznia 2009	Sydney	Twarda	Jarkko Nieminen	6:3, 6:7, 6:2
Zwycięzca	11.	8 sierpnia 2010	Waszyngton	Twarda	Markos Pagdatis	6:2, 7:6(6)
Finalista	11.	15 stycznia 2011	Auckland	Twarda	David Ferrer	3:6, 2:6
Finalista	12.	17 czerwca 2012	Londyn	Trawiasta	Marin Čilić	7:6(3), 3:4, dyskwalifikacja
Finalista	13.	17 lutego 2013	São Paulo	Ceglana (hala)	Rafael Nadal	2:6, 3:6

Turniej	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open	–	–	2R	QF	QF	QF	SF	4R	3R	2R	–	2R	2R	–	0 / 10	24–10
French Open	–	–	3R	2R	SF	4R	SF	4R	2R	–	–	–	1R	–	0 / 8	20–8
Wimbledon	–	–	F	4R	–	QF	3R	3R	1R	–	–	3R	1R	–	0 / 8	19–8
US Open	–	3R	1R	SF	2R	QF	2R	3R	3R	–	3R	3R	–	–	0 / 10	21–10
Wygrane turnieje	–	0 / 1	0 / 4	0 / 4	0 / 3	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 1	0 / 1	0 / 3	0 / 3	0 / 0	0 / 37	N/A
Bilans spotkań	–	2–1	9–4	13–4	10–3	15–4	13–4	10–4	5–4	1–1	2–1	5–3	1–3	0–0	N/A	86–36
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals	–	–	–	RR	–	W	SF	–	–	–	–	–	–	–	1 / 3	6–6
ATP World Tour Masters 1000
Indian Wells	–	–	2R	1R	–	4R	4R	4R	QF	4R	2R	–	QF	2R	0 / 10	18–10
Miami	1R	1R	1R	3R	–	3R	SF	3R	2R	2R	3R	–	2R	1R	0 / 12	10–12
Monte Carlo	–	–	3R	2R	QF	–	3R	2R	QF	3R	QF	–	–	–	0 / 8	16–8
Madryt	–	–	3R	–	F	SF	SF	W	3R	–	–	–	1R	–	1 / 7	18–5
Rzym	–	–	2R	1R	F	1R	SF	–	2R	–	–	–	2R	–	0 / 7	11–7
Montreal/Toronto	–	–	QF	F	1R	2R	1R	3R	–	–	QF	1R	1R	–	0 / 9	14–9
Cincinnati	–	–	1R	QF	–	2R	2R	1R	–	–	3R	2R	1R	–	0 / 8	8–8
Szanghaj	Nie ATP Masters Series									–	–	2R	–	–	0 / 1	1–1
Paryż	–	–	2R	–	–	2R	–	W	F	–	2R	–	–	–	1 / 5	12–4
Hamburg	–	–	1R	SF	1R	1R	–	–	–	NMS					0 / 4	4–4
Wygrane turnieje	0 / 1	0 / 1	0 / 9	0 / 7	0 / 5	0 / 8	0 / 7	2 / 7	0 / 6	0 / 3	0 / 6	0 / 3	0 / 6	0 / 2	2 / 71	N/A
Ranking na koniec sezonu
	245	47	12	8	9	6	8	9	11	64	27	64	82	–	N/A

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-21]  (ang.).