Gennaro Verolino

Gennaro Verolino

Arcybiskup tytularny Koryntu
Kraj działania	Watykan
Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1906 Neapol
Data śmierci	17 listopada 2005
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	23 grudnia 1928
Nominacja biskupia	5 września 1951
Sakra biskupia	7 października 1951
Multimedia w Wikimedia Commons

Gennaro Verolino (ur. 3 listopada 1906 w Neapolu, zm. 17 listopada 2005) – włoski duchowny katolicki, dyplomata watykański, arcybiskup, nuncjusz w krajach Ameryki Południowej.

Przyjął święcenia kapłańskie 23 grudnia 1928. Podjął pracę w dyplomacji Stolicy Apostolskiej. W okresie II wojny światowej pracował jako sekretarz nuncjatury na Węgrzech. Włączył się w akcję ratowania osób pochodzenia żydowskiego przez dostarczanie im dokumentów tożsamości, głównie paszportów szwedzkich^[1], prowadzoną w Budapeszcie przez dyplomatę szwedzkiego Pera Angera. Z ks. Verolino współpracował również nuncjusz, arcybiskup Angelo Rotta.

Po wojnie Gennaro Verolino został mianowany nuncjuszem apostolskim w Salwadorze i Gwatemali (5 września 1951), z jednoczesnym nadaniem tytularnej stolicy arcybiskupiej Corinthus. Sakry biskupiej udzielił mu 7 października 1951 kardynał Clemente Micara. W 1957 arcybiskup Verolino został przeniesiony na nuncjaturę w Kostaryce. Od 1963 pracował w Kurii Rzymskiej, początkowo na stanowisku sekretarza ceremonii papieskich, następnie w Sekretariacie Stanu (1967–1969). W 1986 przeszedł na emeryturę. W 2001 obchodził jubileusz 50-lecia sakry biskupiej, a w 2003 75-lecia święceń kapłańskich.

1 października 2004 otrzymał przyznaną po raz pierwszy Nagrodę Pera Angera. Została ona ustanowiona przez rząd szwedzki ku pamięci ambasadora Angera dla osób zasłużonych w pracy humanitarnej i podejmujących inicjatywy na rzecz demokracji. Uhonorowano w ten sposób działalność arcybiskupa Verolino w okresie II wojny światowej.

W chwili śmierci był jednym z najstarszych biskupów katolickich na świecie.

• przebieg pracy w Kościele arcybiskupa Verolino