[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/Przejdź do zawartości

Charles Michel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Charles Michel
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1975
Namur

Przewodniczący Rady Europejskiej
Okres

od 1 grudnia 2019
do 30 listopada 2024

Przynależność polityczna

Partia Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy

Poprzednik

Donald Tusk

Następca

António Costa

Premier Belgii
Okres

od 11 października 2014
do 27 października 2019

Przynależność polityczna

Ruch Reformatorski

Poprzednik

Elio Di Rupo

Następca

Sophie Wilmès

Minister współpracy na rzecz rozwoju Belgii
Okres

od 21 grudnia 2007
do 14 lutego 2011

Przynależność polityczna

Ruch Reformatorski

Następca

Olivier Chastel

Odznaczenia
Order Księcia Jarosława Mądrego I klasy Order „Za zasługi” I klasy (Ukraina)
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews

Charles Michel (ur. 21 grudnia 1975 w Namurze) – belgijski i waloński polityk oraz prawnik. W latach 2007–2011 minister ds. kooperacji, w latach 2011–2014 i w 2019 przewodniczący Ruchu Reformatorskiego, w latach 2014–2019 premier Belgii, w latach 2019–2024 przewodniczący Rady Europejskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Louisa Michela. Ukończył w 1998 studia prawnicze na Université Libre de Bruxelles (ULB), w tym samym roku w Brukseli rozpoczął praktykę w zawodzie. Kształcił się też na Universiteit van Amsterdam[1]. Od pierwszej połowy lat 90. związany z Partią Reformatorsko-Liberalną, współtworzącą od 2002 Ruch Reformatorski.

Od 1994 do 1999 był radnym prowincji Brabancja Walońska (od 1995 jej wiceprzewodniczącym). W latach 2000–2004 w rządzie Regionu Walońskiego zajmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych i komunikacji społecznej. W 2006 został wybrany na burmistrza miasta Wavre[1] (funkcję tę formalnie pełnił przez dwie sześcioletnie kadencje). W 1999, 2003, 2007, 2010, 2014[2] i 2019[3] uzyskiwał mandat posła do federalnej Izby Reprezentantów. 21 grudnia 2007 Guy Verhofstadt powierzył mu tekę ministra współpracy na rzecz rozwoju w swoim przejściowym rządzie krajowym. To samo stanowisko obejmował w trzech kolejnych gabinetach kierowanych przez Yves'a Leterme, Hermana Van Rompuya i ponownie pierwszego z nich. W lutym 2011 odszedł z rządu w związku z objęciem przywództwa w Ruchu Reformatorskim[1][2].

Po wyborach parlamentarnych z 25 maja 2014 w Belgii kolejny raz rozpoczęły się długotrwałe rozmowy mające na celu utworzenie nowego rządu. Charles Michel odgrywał w nich jedną z głównych ról – w czerwcu został informateurem, a w lipcu (obok Krisa Peetersa) jednym z dwóch formateurów[4].

7 października 2014 ostateczne warunki porozumienia uzgodniły Ruch Reformatorski (MR) z Walonii oraz trzy ugrupowania z Flandrii: Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie (CD&V), Nowy Sojusz Flamandzki (N-VA) i Flamandzcy Liberałowie i Demokraci (Open VLD), zawiązując pierwszą od ponad 25 lat koalicję bez udziału socjalistów. Charles Michel został wspólnym kandydatem na premiera[5]. Skład nowego gabinetu ogłoszono 10 października 2014[6]. Następnego dnia zaprzysiężono lidera MR na urzędzie premiera oraz pozostałych członków rządu[7]. W tym samym miesiącu ustąpił ze stanowiska przewodniczącego MR (zastąpił go Olivier Chastel).

8 grudnia 2018 Nowy Sojusz Flamandzki, sprzeciwiając się przyjęciu Światowego Paktu w sprawie Migracji, opuścił koalicję rządową[8]. Następnego dnia Charles Michel dokonał rekonstrukcji rządu, funkcjonującego od tej pory jako trójpartyjny gabinet mniejszościowy[9]. 18 grudnia 2018 podał się do dymisji po tym, jak w parlamencie socjaliści i zieloni wystąpili z inicjatywą wotum nieufności wobec jego rządu[10]. Trzy dni później król Filip po przeprowadzonych konsultacjach przyjął tę rezygnację, powierzając jego gabinetowi dalsze bieżące zarządzanie[11]. W lutym 2019 powrócił na funkcję przewodniczącego partii[12].

2 lipca 2019 dotychczasowy przewodniczący Rady Europejskiej Donald Tusk poinformował, że Charles Michel decyzją RE został wyznaczony na jego następcę na tym stanowisku[13]. Charles Michel złożył w konsekwencji rezygnację ze stanowiska premiera; 27 października 2019 na stanowisku tym zastąpiła go Sophie Wilmès[14]. W listopadzie 2019 zakończył też pełnienie funkcji przewodniczącego MR. 29 listopada Donald Tusk oficjalnie przekazał mu obowiązki przewodniczącego Rady Europejskiej[15].

Jego kadencja na tej funkcji rozpoczęła się 1 grudnia 2019[16]. 24 marca 2022 Rada Europejska ponownie wybrała go na to stanowisko przewodniczącego[17]. Urząd ten sprawował do końca listopada 2024, 1 grudnia tegoż roku zastąpił go António Costa[18].

Skład rządu

[edytuj | edytuj kod]

Do 9 grudnia 2018

[edytuj | edytuj kod]

Od 9 grudnia 2018

[edytuj | edytuj kod]
  • premier: Charles Michel (MR)
  • wicepremier, minister spraw zagranicznych i europejskich oraz obrony: Didier Reynders (MR)
  • wicepremier, minister rozwoju i finansów: Alexander De Croo (Open VLD)
  • wicepremier: Kris Peeters (CD&V, do 1 lipca 2019), Koen Geens (CD&V, od 2 lipca 2019)
  • minister pracy, gospodarki i ochrony konsumentów, przeciwdziałania ubóstwu, osób niepełnosprawnych, równych szans: Kris Peeters (CD&V, do 1 lipca 2019), Wouter Beke (CD&V, od 2 lipca 2019 do 2 października 2019), Nathalie Muylle (CD&V, od 3 października 2019)
  • minister sprawiedliwości: Koen Geens (CD&V)
  • minister ds. uproszczenia administracji, agendy cyfrowej, telekomunikacji i poczty: Philippe De Backer (Open VLD)
  • minister spraw wewnętrznych: Pieter De Crem (CD&V)
  • minister zdrowia i spraw społecznych, azylu i migracji: Maggie De Block (Open VLD)
  • minister ds. samozatrudnienia, małych i średnich przedsiębiorstw, rolnictwa i integracji społecznej oraz polityki miejskiej: Denis Ducarme (MR)
  • minister budżetu i loterii narodowej, polityki naukowej i służby cywilnej: Sophie Wilmès (MR)
  • minister ds. emerytur: Daniel Bacquelaine (MR)
  • minister ds. mobilności i NMBS: François Bellot (MR)
  • minister energii, środowiska i zrównoważonego rozwoju: Marie-Christine Marghem (MR)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Curriculum vitae na stronie prywatnej. [dostęp 2014-10-11]. (fr.).
  2. ↑ a b Charles Michel. lachambre.be. [dostęp 2021-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-22)]. (fr.).
  3. ↑ Voici les élus qui composent la Chambre. lavenir.net, 27 maja 2019. [dostęp 2024-06-11]. (fr.).
  4. ↑ Kris Peeters et Charles Michel nommés formateurs du gouvernement fédéral. lalibre.be, 22 lipca 2014. [dostęp 2014-10-11]. (fr.).
  5. ↑ Belgium agrees to form coalition government. dw.de, 7 października 2014. [dostęp 2014-10-11]. (ang.).
  6. ↑ Wie is wie in de regering-Michel?. standaard.be, 10 października 2014. [dostęp 2014-10-11]. (niderl.).
  7. ↑ Regering-Michel I heeft de eed afgelegd. deredactie.be, 11 października 2014. [dostęp 2014-10-11]. (niderl.).
  8. ↑ Belgia z rządem mniejszościowym. tvn24.pl, 9 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-15].
  9. ↑ Overzicht: dit is de nieuwe Belgische regering. demorgen.be, 9 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-15]. (niderl.).
  10. ↑ Belgian PM Charles Michel resigns after no-confidence motion. theguardian.com, 18 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-18]. (ang.).
  11. ↑ Le Roi Philippe accepte la démission de Charles Michel, la Belgique est officiellement en affaires courantes. rtbf.be, 21 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-27]. (fr.).
  12. ↑ Charles Michel retrouve la présidence du MR. tvcom.be, 18 lutego 2019. [dostęp 2019-03-06]. (fr.).
  13. ↑ Europese knoop ontward: Charles Michel wordt voorzitter van de Europese Raad. standaard.be, 2 lipca 2019. [dostęp 2019-07-04]. (niderl.).
  14. ↑ Koning Filip benoemt Sophie Wilmès tot premier. hln.be, 27 października 2019. [dostęp 2019-10-28]. (niderl.).
  15. ↑ Speech by European Council President Donald Tusk at the handover ceremony with the incoming President Charles Michel. consilium.europa.eu, 29 listopada 2019. [dostęp 2019-11-29]. (ang.).
  16. ↑ „Będę otwarty na dialog”. Nowy szef Rady Europejskiej rozpoczął kadencję. polskieradio24.pl, 1 grudnia 2019. [dostęp 2022-06-18].
  17. ↑ Charles Michel ponownie wybrany przewodniczącym Rady Europejskiej. consilium.europa.eu, 24 marca 2022. [dostęp 2022-06-18].
  18. ↑ Jorge Liboreiro, Maria Psara: António Costa takes charge of European Council as Charles Michel steps down. euronews.com, 29 listopada 2024. [dostęp 2024-12-01]. (ang.).
  19. ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 394/2021 Про нагородження Ш. Мішеля орденом князя Ярослава Мудрого. president.gov.ua, 23 sierpnia 2021. [dostęp 2021-08-24]. (ukr.).
  20. ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №595/2022 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 23 sierpnia 2022. [dostęp 2022-08-29]. (ukr.).
Premierzy Belgii
Szefowie gabinetu
(1831–1918)
Premierzy
(od 1918)

Chorągiew rządu belgijskiego

Przewodniczący Rady Europejskiej
Przewodniczący z urzędu
Stali przewodniczący

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Charles_Michel&oldid=75438268”